ÐåæÜ

Ðïßçóç-Ìýèéá

Ï Dali & Åãþ

ÈÝáôñï-ÄéÜëïãïé

Äïêßìéá

Ó÷üëéá-Áñèñá

ËáïãñáöéêÜ

ÅíäéáöÝñïíôåò

ÊëáóóéêÜ

Áñ÷áßá Åëë Ãñáìì

ÄéáóêÝäáóç

ÐéíáêïèÞêç

ÅéêáóôéêÜ

Ðáãê. ÈÝáôñï

Ðëçñ-Ó÷ïë-Åðéêïéí.

Öáíôáóôéêü

Åñ. Ëïãïôå÷íßá

Ãëõðô./Áñ÷éô.

ÊëáóóéêÜ ÉÉ

 
 

Öáíôáóôéêü 

Åõñåíßäç ÁäåëáÀäá: Åê ÌÝñïõò Ôçò Õðçñåóßáò, Óáò Åõ÷üìáóôå ¼,ôé Êáëýôåñï Óôçí Åðüìåíç ÆùÞ Óáò

 -"Ο ΜαλÜχ ΧαμαβÝτ μου μßλησε για την περßπτωσÞ σου, Φι2".
     Η φωνÞ του επιθεωρητÞ εßναι βαθειÜ και τα μÜτια του γυαλßζουν στο ημßφως του γραφεßου του Φι2, πρÜγμα που τον αποθαρρýνει να τον εμπιστευτεß. Το γεγονüς üτι τßποτα Üλλο πÜνω του δεν εßναι ορατü δε βοηθÜ.
 -"Εßμαι σßγουρος", απαντÜ ο Φι2 καταβÜλλοντας αρκετÞ προσπÜθεια να μην ακουστεß ειρωνικüς.
     ΑποτυγχÜνει. Αυτüς ο επιθεωρητÞς δεν εßναι ο πρþτος που συναντÜ ο Φι2. Το συμβοýλιο δεν εγκρßνει τις πρακτικÝς του και προσπαθεß να του βÜλει χÝρι. ¼τι ακüμα δεν Ýχουν καταφÝρει να του κÜνουν τßποτα σημαßνει üτι οι πρακτικÝς του δουλεýουν.
 -"Ο ΜαλÜχ μου εßπε üτι θα αντιδροýσες με αυτüν τον τρüπο. Μου αρÝσει που δε φοβÜσαι να δεßξεις χαρακτÞρα. Αν και φαντÜζομαι πως ξÝρεις üτι αυτü δεν σε βοηθÜ σε τßποτα".
     Ο Φι2 ανασηκþνει τα φρýδια του. Αυτüς ο επιθεωρητÞς εßναι διαφορετικüς απü τους προηγοýμενους. Αυτü üμως μπορεß να κρýβει παγßδα. Ο Φι2 ξÝρει απü αυτÜ.
 -"Η παρουσßα σας στο γραφεßο μου και μüνο, υπογραμμßζει πüσο δßκιο Ýχετε", λÝει ο Φι2 κοιτþντας Ýξω απü το παρÜθυρο την κüκκινη Ýρημο.
 -"Θα εßμαι ειλικρινÞς μαζß σου Φι2. Ο ΜαλÜχ δε θÝλει να σε διþξει. Μου εßπε üτι εßσαι απü τους καλýτεροýς του πρÜκτορες. ΦÝρνεις περισσüτερους πελÜτες απü üλους τους υπüλοιπους στον κλÜδο σου. ¼μως το συμβοýλιο θÝλει να εßσαι πιο ευγενικüς. Να φÝρεσαι λßγο πιο üμορφα. Οι Üνθρωποι περνÜνε απü Ýνα τερÜστιο σοκ, δεν χρειÜζεται να τους κοροúδεýεις και απü πÜνω. Δε νομßζω πως εßναι τüσο δýσκολο, βρε Φι2"!
 -"Με συγχωρεßτε κýριε επιθεωρητÜ, αλλÜ ξÝρετε την ειδßκευσÞ μου; Δε νομßζω üτι Ýχετε..."
 -"ΞÝρω, Φι2, ξÝρω. ΑλλÜ νομßζω πως Ýχεις Üδικο. ¹σουν κι εσý στη θÝση τους κÜποτε. Δεν πιστεýω πως θα εκτιμοýσες τÝτοια μεταχεßριση, ε";
     Ο Φι2 δεν λÝει τßποτα γιατß στην πραγματικüτητα, ναι, τÝτοια μεταχεßριση θα Þθελε. ¼μως ξÝρει üτι, αν αυτü πÜει στα σχüλια του επιθεωρητÞ και το δει το συμβοýλιο, τüτε θα τον διþξουν με τη δικαιολογßα üτι δεν περνÜ το ψυχολογικü κριτÞριο της υπηρεσßας. Δε θα διστÜσουν να τον χþσουν στο πλυντÞριο. Το συμβοýλιο δε θα το δει ως απüλυση -Þ χειρüτερα σαν το τÝλος- αλλÜ ως διακοπÝς απü τις οποßες θα επιστρÝψει γιατρεμÝνος. Κι αν üχι, φτου, ξανÜ απ’ την αρχÞ. Αυτü εßναι το κακü με τα αιωνüβια σÜψαλα. Πιστεýουν üτι τßποτα δεν Ýχει τÝλος. Κρßμα που ο Φι2 δεν Ýχει την ßδια Üποψη.
     Ο επιθεωρητÞς περιμÝνει λßγο για κÜποια απÜντηση. ΒλÝποντας üτι καμßα δεν Ýρχεται, αναστενÜζει και κουνÜ το κεφÜλι. ΓυρνÜει στα χαρτιÜ του.
 -"Θα γρÜψω üτι νιþθεις μετανιωμÝνος και θα προσπαθÞσεις να βελτιωθεßς. Επßσης üτι στο μÝλλον ενδεßκνυται να χεις εμÝνα για επιθεþρηση. Πþς σου φαßνεται αυτü;" στρÝφει τα γυαλιστερÜ του μÜτια προς τον Φι2.
     Ο Φι2 ξαφνιÜζεται. ºσως παρεξÞγησε αυτüν τον επιθεωρητÞ. ºσως.
 -"Πολý ωραßο κýριε επιθεωρητÜ. Σας ευχαριστþ πολý".
 -"Δεν κÜνει τßποτα. Και σε παρακαλþ, φþναζε με ΦÜου9".
     Το πρüσωπο του επιθεωρητÞ εßναι σκοτεινü, σχεδüν μαýρο, σαν να απορροφÜ το φως γýρω του. ΠαρολαυτÜ ο Φι2 νομßζει πως Ýνα χαμüγελο αχνοφαßνεται μÝσα απü τη μαυρßλα.
...
     Ο Φι2 τεντþνεται, χασμουριÝται και σηκþνεται απü την ετοιμüρροπη καρÝκλα. Τρßβει τα μÜτια ενþ διαβÜζει βιαστικÜ την επüμενη δουλειÜ του στον πßνακα. ΜεσÜνυχτα σε γÝφυρα: κλασσικÞ περßπτωση.
 -"Γιο, Φι2, που πας;" του φωνÜζει η ΔÝλτα5 απü το γραφεßο της, καθþς κατευθýνεται προς την πüρτα. "Νüμιζα πως θα πηγαßναμε στο Σκοτεινü ΦÜσμα"!
 -"Μüλις τελειþσω αυτÞ τη δουλειÜ, εντÜξει;" απαντÜ ο Φι2 χωρßς να γυρßσει.
 -"ΟκÝι, θα σε περιμÝνουμε εκεß. Μη το ξεχÜσεις"!
     Παρüλο που δεν κοιτÜ ο Φι2 ξÝρει üτι η ΔÝλτα5 χαμογελÜ μ' Ýναν εκνευριστικÜ χαροýμενο τρüπο για πρÜκτορα της Υπηρεσßας.
 -"Πþς να το ξεχÜσω;" μουρμουρßζει ο Φι2 γυρßζοντας το πüμολο της Πüρτας.
     ΥπÜρχουν πολλÜ πρÜγματα που ο Φι2 μισεß στην Υπηρεσßα. ¸να απü αυτÜ εßναι η ¸ρημος. Ο Φι2 κλεßνει την πüρτα πßσω του και προσπαθεß να μαζÝψει τη μαυρßλα γýρω του σαν παλτü. ΑνελÝητος Üνεμος λυσσομανÜ γýρω του κι Üμμος προσπαθεß να μπει στα μÜτια του. Η Κüκκινη ¸ρημος εκτεßνεται προς üλες τις κατευθýνσεις κι ο ουρανüς εßναι μüνιμα κολλημÝνος σ' Ýνα συννεφιασμÝνο μεσημÝρι με τον Þλιο να λÜμπει ýπουλα, Üσχετα με το αν ταιριÜζει με τα υπüλοιπα καιρικÜ φαινüμενα. Ο Φι2 κι Üλλοι στην Υπηρεσßα Ýχουν στεßλει πολλÜ επßσημα παρÜπονα στο συμβοýλιο για την κατÜσταση, αλλÜ τÝτοιου εßδους αλλαγÝς δε γßνονται εýκολα.
     Εκατü μÝτρα μακριÜ απü τη μεγÜλη μαýρη πüρτα την οποßα Ýχει μüλις διαβεß ο Φι2, εμφανßζεται μια μικρüτερη σκοýρα πρÜσινη πüρτα. Ο Φι2 μουρμουρßζει απηυδισμÝνα για την απüσταση και σκÝφτεται, ενþ προχωρÜ ενÜντια στον Üνεμο, πως η δουλειÜ του δεν Ýχει κανÝνα νüημα. ΔηλαδÞ για τον ßδιο, γιατß η Υπηρεσßα μια χαρÜ τα καταφÝρνει χÜρη στις προσπÜθειÝς του. Μπüλικο εργατικü δυναμικü και το «πλυντÞριο» πÜντα γεμÜτο. Και γιατß; Για μερικÜ κουπüνια που ο Φι2 δε θα χρησιμοποιÞσει ποτÝ.
     ¸χει φτÜσει στη πüρτα. ΑναστενÜζει βαθιÜ κι αμÝσως βÞχει για να βγει η Üμμος που μπÞκε στο στüμα του, την ανοßγει κι εξαφανßζεται.
...
     Η θÝα απü τη γÝφυρα εßναι πολý ωραßα. ¼λη η πüλη καθρεπτßζεται στο ποτÜμι κÜνοντÜς το να λαμπυρßζει στο σκοτÜδι της νýχτας. Ο ουρανüς δεν Ýχει σýννεφα και το φεγγÜρι εßναι γεμÜτο. Οι περισσüτερες δουλειÝς του Φι2 εßναι τις νýχτες με πανσÝληνο. Οι περισσüτεροι συνÜδελφοß του εßναι απασχολημÝνοι αυτÝς τις βραδιÝς. Ο κüσμος τρελαßνεται τüτε. Ο ΜαλÜχ του το εßχε εξηγÞσει κÜποτε. ¸χει να κÜνει με τις παλßρροιες, αλλÜ ο Φι2 δεν νοιÜζεται για τις τεχνικÝς πλευρÝς του ζητÞματος κι Ýτσι δε συγκρÜτησε τις λεπτομÝρειες. ¸να πρÜγμα Ýχει σημασßα: ¼ταν Ýχει πανσÝληνο, üλοι θÝλουν να αυτοκτονÞσουν.
     Δεßγμα υπ’ αριθμüν Ýνα: μεσÞλικας, μετρßου αναστÞματος, αρχÝς φαλÜκρας, εκπρüσωπος εταιρεßας παραγωγÞς γνωστþν αθλητικþν υποδημÜτων, ιδιοκτÞτης μιας ¢λφα-ΡομÝο, διαζευγμÝνος, πατÝρας δýο παιδιþν που βλÝπει δýο φορÝς τον χρüνο, λüγω μεγÜλης απüστασης και περιορισμÝνου ελεýθερου χρüνου. Τ' üνομÜ του, Ουßκλιφ. Η τωρινÞ του τοποθεσßα, το κιγκλßδωμα μιας γÝφυρας. Η μÝλλουσα τοποθεσßα του, ο βυθüς του ποταμοý.
     Ο Φι2 αιωρεßται μπρος του και τον παρατηρεß. Ο Üνδρας φορÜ κοστοýμι κι
αθλητικÜ παποýτσια, Üρα Ýχει Ýρθει εδþ κατευθεßαν απü το γραφεßο του. Οι κρüταφοß του εßναι ιδρωμÝνοι. Τα χÝρια του σφßγγουν το σýρμα πßσω του. Τα πüδια του τρÝμουν. Απü τα μÜτια του τρÝχουν δÜκρυα.
     Κουνþντας το κεφÜλι του ο Φι2 διαβÜζει τον φÜκελü του. ΜετÜ απü λßγο κοιτÜ απηυδισμÝνος τον Üντρα. Πüσο μπανÜλ μπορεß να γßνει κανεßς;
     ΞαφνικÜ ο Üντρας φαßνεται να το παßρνει απüφαση. ΑφÞνει το κιγκλßδωμα αργÜ και φÝρνει το χÝρι στο μÜγουλο για να σκουπßσει τα δÜκρυα. ΑναπνÝει μια φορÜ βαθιÜ απü τη μýτη και κλεßνει τα μÜτια. Την επüμενη στιγμÞ Ýχει πÝσει. ΚανÝνα αυτοκßνητο στη γÝφυρα δε σταματÜ.
     Ο Φι2 παρακολουθεß για λßγο το σþμα να πÝφτει στο νερü. ΜετÜ στρÝφεται προς το μÝρος üπου πριν απü λßγο στεκüταν ο Üνδρας.
 -"ΧÜρηκες τþρα, Ουßκλιφ;" λÝει στον αÝρα.
 -"Ε;" ρωτÜει Ýκπληκτος ο Ουßκλιφ. ¹ ο περßεργα συμπαγÞς καπνüς που μοιÜζει στον Ουßκλιφ.
 -"Ρωτþ αν χÜρηκες μ' αυτü που Ýκανες. Που πÞδηξες απ' αυτÞν εδþ τη γÝφυρα"; Ο Ουßκλιφ Ýχει μεßνει με το στüμα ανοιχτü να κοιτÜζει τον Φι2. "Που τελεßωσες Ýτσι πρüωρα τη ζωÞ σου ενþ θα μποροýσες να ζεις τουλÜχιστον Üλλα σαρÜντα χρüνια". Ο Φι2 περιμÝνει λßγο να δει αν αισθÜνεται Ýτοιμος να απαντÞσει. Κρßνοντας απü την εμβρüντητη ÝκφρασÞ του, μÜλλον üχι. "ΘÝλω να πω, Þσουν απüλυτα υγιÞς. Δεν κÜπνιζες, δεν Ýπινες, Ýκανες υγιεινÞ διατροφÞ κι Üσκηση. Ακüμα και με το στρες μπορεß να Ýφτανες τα εκατü".
     Εδþ ο Φι2 σταματÜ τελεßως γιατß δεν Ýχει νüημα. Ο πελÜτης του δεν παρακολουθεß. Ο Ουßκλιφ ξαφνικÜ προσÝχει την κατÜσταση του σþματüς του. Με μια κραυγÞ τινÜζεται απü το κιγκλßδωμα. Ο Φι2 αναστενÜζει και τον πιÜνει απü το γιακÜ πριν πÝσει στο κενü. Ο Ουßκλιφ αποτραβιÝται φοβισμÝνος.
 -"Τß συμβαßνει; ¸γινα φÜντασμα! Δεν θυμÜμαι να πεθαßνω, τß κÜνω εδþ; Τß εßσαι συ; ΘεÝ μου συγγνþμη! Δε θÝλω να πÜω στην κüλαση. Δε θÝλω να εßμαι φÜντασμα! ¼χι".
 -"Ουßκλιφ!" φωνÜζει ο Φι2. Εκεßνος αναπηδÜ τρομαγμÝνος. Επßσης σταματÜ να μιλÜ. «Ωραßα», σκÝφτεται ο Φι2. "Ουßκλιφ, μüλις πÝθανες". Ο Ουßκλιφ γουρλþνει τα μÜτια, αλλÜ δεν ανοßγει το στüμα του. Η üψη του Φι2 προκαλεß Ýνα κÜποιο σεβασμü. "Δε θυμÜσαι την πτþση και τα νερÜ κι üλα αυτÜ γιατß Ýτσι και αλλιþς απü τη στιγμÞ που Ýπεσες Þταν σßγουρο πως θα πÝθαινες, οπüτε στο αρχεßο μας τüτε Þταν η επßσημη στιγμÞ του θανÜτου σου". Ο Φι2 παßρνει μια ανÜσα. "Επßσης αυτü που βλÝπεις εßναι
το, ε... το πνεýμα σου. Δεν εßσαι φÜντασμα. Ακüμα. ΔηλαδÞ θα γßνεις αν θες να γßνεις. Που μας φÝρνει στο κυρßως θÝμα της συνÜντησης μας
".

     Ακοýγοντας αυτü ο Ουßκλιφ ανασηκþνει το κεφÜλι και κοιτÜ μπερδεμÝνος τον Φι2.
 -"Κυρßως θÝμα";
 -"Ναι. Τ' üνομÜ μου εßναι Φι2. Αν θες μπορεßς να με αποκαλεßς Φι. Εßμαι δω σαν εκπρüσωπος της Υπηρεσßας. Η Υπηρεσßα εßναι υπεýθυνη για üλους τους θανÜτους κι üλες τις γεννÞσεις. ΠροσωπικÜ εßμαι υπεýθυνος για θανÜτους üπως ο δικüς σου".
 -"¼πως ο δικüς μου;" επαναλαμβÜνει ο Ουßκλιφ χωρßς ν' αλλÜξει Ýκφραση.
 -"Ειδικεýομαι στις αυτοκτονßες", εξηγεß ο Φι2.
 -"Στις αυτοκτονßες";
 -"Ναι. Αυτοκτονßες". Ο Ουßκλιφ δε φαßνεται να το πιÜνει. Ο Φι2 αναστενÜζει κι εýχεται αυτü που θα πει στην συνÝχεια να μην ακουστεß ειρωνικü. ΞÝρει εκ των προτÝρων üτι θ' αποτýχει. "Αυτοκτüνησες πριν απü λßγο. ΘυμÜσαι; ΑνÝβηκες στο κιγκλßδωμα. Και κατÝβηκες, αλλÜ απü την Üλλη μεριÜ".
     Ο Ουßκλιφ παßρνει μια θιγμÝνη Ýκφραση.
 -"Δε νομßζω πως χρειÜζεται να εßσαι τüσο κακüς".
     Ο Φι2 συνοφρυþνεται.
 -"Κι εγþ δε νομßζω πως χρειαζüταν ν' αυτοκτονÞσεις. Για τÝτοιον ηλßθιο λüγο εννοþ".
     Τα σταχτιÜ μÜγουλα του Ουßκλιφ παßρνουν Ýνα πιο σκοýρο γκρι χρþμα.
 -"Δεν Þταν ηλßθιος λüγος! ¹ταν üλη μου η ζωÞ! Την αγαποýσα! Τß Üλλο να 'κανα";
     Ο Φι2 κοιτÜζει ουρανü αναστενÜζοντας.
 -"ΟτιδÞποτε Üλλο. Η αυτοκτονßα δεν εßναι απÜντηση. Κοßτα την κατÜστασÞ σου. Αυτüχειρας. Και γιατß; ΕπειδÞ σε απÜτησε μια γυναßκα. Εßναι δικαιολογßα αυτÞ";
 -"Δεν Þταν οποιαδÞποτε γυναßκα! ¹ταν... ΑλλÜ δεν περιμÝνω να καταλÜβεις... ü,τι κι αν εßσαι", απαντÜ ο Ουßκλιφ, αλλ' απü το πρüσωπü του ο Φι2 μπορεß να καταλÜβει üτι τα λüγια του Ýχουν δημιουργÞσει αμφιβολßες.
 -"Φι2, εßπαμε. ΑλλÜ οκÝι, δε θα σε πιÝσω. Εßναι προφανÝς üτι κανεßς δε μπορεß να καταλÜβει τον απýθμενο πüνο που νιþθεις αυτÞ τη στιγμÞ..." Το πρüσωπο του Ουßκλιφ γßνεται βαθý γκρι, καθþς σφßγγει τα χεßλη του αγανακτισμÝνος. "¢λλωστε δεν εßμαι εδþ για να σε καταλÜβω. Εßμαι εδþ για να μιλÞσουμε για το μÝλλον σου".
 -"Το μÝλλον μου"; Ο Ουßκλιφ ξαναπαßρνει την τρομαγμÝνη του Ýκφραση.
     Ο Φι2 αναστενÜζει. Εßναι ανÜγκη να επαναλαμβÜνει ü, τι λÝει;
 -"Ναι, το μÝλλον σου. Λοιπüν, Ýχεις τρεις επιλογÝς..."
...
 -"Νομßζω πως εßχε δßκιο, Φι2".
     Το μπαρÜκι «Σκοτεινü ΦÜσμα» δεßχνει μüνιμα ετοιμüρροπο. Απü την πρþτη φορÜ που το εßδε ο Φι2 που εßναι και ο ιδιοκτÞτης, αν ερωτηθεß, πÜντα απαντÜ πως δεν Ýχει την οικονομικÞ Üνεση να το συντηρÞσει. Πολý χιουμοριστικü εκ μÝρους του, αφοý κανεßς δεν πληρþνει για να πιει στο μπαρ του.
     Ο Φι2 στρÝφεται συνοφρυωμÝνος προς τη ΔÝλτα5.
 -"Τß εννοεßς;" ρωτÜ χαμηλüφωνα, ενþ οι δυο τους τινÜζουν απü την μαυρßλα τους την κüκκινη Üμμο.
     Ο ΩμÝγα18, καθισμÝνος δßπλα στον Ταυ1, τους νεýει ενθουσιασμÝνα απü τη μπÜρα να καθßσουν μαζß τους. Η ΔÝλτα5 χαιρετÜ τον ΩμÝγα18 και ξεκινÜ προς το μÝρος του. Ο Φι2 κρýβει μια γκριμÜτσα. Δεν αντÝχει τον ΩμÝγα18.
 -"Εννοþ πως üντως δε μπορεßς να καταλÜβεις. Δεν Ýχεις ερωτευτεß ποτÝ..."
 -"Ωπα! Ποιüς Ýχει ερωτευτεß; Τß συμβαßνει πßσω απü την πλÜτη μου και δε μου λÝτε;" αναφωνεß ο ΩμÝγα18 καθþς η ΔÝλτα5 κι ο Φι2 κÜθονται. Ο Ταυ1 τους χαιρετÜ κλßνοντας το κεφÜλι.
 -"Τßποτα τÝτοιο. Συζητοýσαμε για Ýνα πελÜτη μου", μουρμουρßζει ο Φι2 κοιτþντας
εκνευρισμÝνος τη ΔÝλτα5. Εκεßνη, αν και δε μπορεß να διακρßνει τα μÜτια του, αισθÜνεται τη δυσαρÝσκειÜ του και χαμογελÜ πονηρÜ. ΣτρÝφεται προς εκεßνην: "ΕπιπλÝον δε ξÝρεις τι λες. Μπορεß εν αγνοßα σου να Ýχω... πληθþρα, εεε, παραπλÞσιων εμπειριþν".
 -"Για κÜποιο λüγο δε με πεßθεις Φι2. ΑναρωτιÝμαι γιατß...", λÝει η ΔÝλτα5, καθþς ο μπÜρμαν της δßνει το συνηθισμÝνο της ποτü.
 -"Θα μου πεßτε τι συνÝβη";
     Πριν προλÜβει ο Φι να απαντÞσει στην ερþτηση του ΩμÝγα18, η ΔÝλτα5 του κüβει τη φüρα.
 -"Ο Φι2 βρßσκει χαζü Ýνα πελÜτη του που αυτοκτüνησε γιατß η γυναßκα της ζωÞς του τον πρüδωσε".
 -"Μα εßναι χαζü! Συ δε μου 'λεγες üτι η καλýτερη εκδßκηση εßναι το να ζÞσεις καλÜ! ¼χι να πεθÜνεις μελοδραματικÜ"! Ο Φι2 σηκþνει τα χÝρια του θυμωμÝνος.
 -"Το θÝμα δεν εßναι η εκδßκηση Φι2. Ο Üνθρωπος δεν το 'κανε για να τη κÜνει να νιþσει Üσχημα. ¹ταν συναισθηματικÞ απüφαση", η φωνÞ της ΔÝλτα5 εßναι πολý Þρεμη.
 -"ΣυναισθηματικÞ απüφαση; Πþς νομßζεις üτι βρÝθηκα στη θÝση που εßμαι σÞμερα, ΔÝλτα5";
 -"Μη φωνÜζεις..." μουρμουρßζει ξαφνικÜ απü την Üκρη ο Ταυ1.
     ΣιωπÞ πÝφτει ξαφνικÜ στο τραπÝζι. Ο Φι2 προσÝχει üτι ο ΩμÝγα18 Ýχει λουφÜξει στην καρÝκλα του κι οι þμοι του Ταυ1 εßναι πιο σφιγμÝνοι απ' ü, τι συνÞθως. «Τα κατÜφερες πÜλι Φι2», σκÝφτεται.
 -"Συγγνþμη. Παρασýρθηκα..." λÝει πνιχτÜ χωρßς να τους κοιτÜζει.
     Ο ΩμÝγα18 χαμογελÜ νευρικÜ.
 -"Δεν πειρÜζει Φι2. Σε κανÝνα δεν αρÝσει να μιλÜ για το θÜνατü του".
     Ο Φι μορφÜζει πριν μπορÝσει να ελÝγξει τους μυς του προσþπου του.
 -"Ναι. Ναι, Ýχεις δßκιο".
     Ο αγκþνας της ΔÝλτα5 ακουμπÜ το δικü του διακριτικÜ κι ο Φι2 αρχßζει να νιþθει καλýτερα. ¢λλωστε ο ΩμÝγα18 Ýχει δßκιο αυτÞ τη φορÜ.
 -"Δε μου εßπες üμως. Τß διÜλεξε στο τÝλος ο πελÜτης σου;» ρωτÜ η ΔÝλτα5, ενþ πßνει μια γουλιÜ απü το ποτÞρι της.
 -"¼ντως". Ο Φι2 χαμογελÜ αυτÜρεσκα. "Αν πÜτε στο Αρχεßο μπορεß να τον δεßτε ανÜμεσα στους μαθητευüμενους", λÝει με Ýνα ψÞγμα περηφÜνιας στη φωνÞ.
 -"Δεν το πιστεýω! Πþς καταφÝρνεις να τους πεßθεις κÜθε φορÜ!", φωνÜζει ο ΩμÝγα18 που φαßνεται να Ýχει ξεπερÜσει τελεßως την προηγοýμενη ταραχÞ του. Ο Φι2 πÜντα αναρωτιÝται πþς ο μικρüσωμος πρÜκτορας αλλÜζει τüσο γρÞγορα διαθÝσεις.
 -"ΠρÝπει να 'χει να κÜνει με το οξý πνεýμα μου", λÝει ο Φι2 φυσþντας λßγη μαυρßλα στο πρüσωπο του ΩμÝγα18. Εκεßνος βÞχει και γελÜ σαν να Üκουσε κÜτι πολý αστεßο.
 -"ΑλλÜ üσο οξý κι αν εßναι το πνεýμα σου, τ' üνομÜ σου εßναι ακüμα Φι2! Ο Ταυ1 σε περνÜ! Εßναι Ταυ1".
     Ο Φι2 σηκþνει απηυδισμÝνος το βλÝμμα στο ταβÜνι. Λες και τον νοιÜζει η βαθμßδα του.
 -"Ο δικüς μου κλÜδος πÜντα Ýφερνε περισσüτερους μαθητευüμενους στην υπηρεσßα. Εμεßς χρειαζüμαστε κουπüνια περισσüτερο απü üλους", ακοýγεται η φωνÞ του Ταυ1.
     Ο Φι2 κι η ΔÝλτα5 κοιτÜζονται για μια στιγμÞ κι αμÝσως αποστρÝφουν το βλÝμμα. Ο κλÜδος του Ταυ1 μοιÜζει πολý με αυτüν της ΔÝλτα5 στο üτι οι περισσüτεροι πελÜτες του εßναι κι αυτοß θýματα δολοφονßας. Η διαφορÜ εßναι üτι εßναι κι οι ßδιοι δολοφüνοι, κÜποιου εßδους κακοποιÜ στοιχεßα Þ φταßχτες για το πρüωρο τÝλος τους. Που εξηγεß και γιατß Ýχουν ανÜγκη τα κουπüνια για το «πλυντÞριο».
     Ο Φι2 δεν Ýχει αρκετÞ Üνεση με τον Ταυ1 για να τον ρωτÞσει πþς βρÝθηκε να εßναι πρÜκτορας αυτοý του κλÜδου.
 -"Σε αντßθεση με τους δικοýς μου πελÜτες", πετÜγεται η ΔÝλτα5. Στη μπÜρα επικρατεß ησυχßα για μια στιγμÞ μÝχρι που ο ΩμÝγα18 ρωτÜ:
 -"Μα κι εσý φÝρνεις πολλοýς στην Υπηρεσßα. Εßσαι πÝμπτη".
     Η ΔÝλτα5 χαμογελÜ πονηρÜ.
 -"Ο λüγος που οι πελÜτες μου δεν πÜνε κατευθεßαν στο «πλυντÞριο» εßναι üτι μποροýν να διαλÝξουν την τÝταρτη επιλογÞ".
    Ο Φι2 και ο Ταυ1 νεýουν με κατανüηση αλλÜ ο ΩμÝγα18 δεν καταλαβαßνει.
 -"ΠοιÜ τÝταρτη επιλογÞ";
     Η ΔÝλτα5 ξεφυσÜ δÞθεν εκνευρισμÝνη.
 -"Τüσο καιρü που γνωριζüμαστε, ακüμα δεν ξÝρεις τι κλÜδο υπηρετþ";
 -"ΞÝρω! ΑλλÜ τß σχÝση Ýχει...";
     Εκεßνη του απαντÜ με τη δασκαλßστικη φωνÞ της, την οποßα ο Φι2 αναφÝρει ως τον κýριο λüγο που δεν της κλÝβει πια τα σοκολατÜκια που φυλÜ στο δεýτερο συρτÜρι του γραφεßου της.
 -"Τα αθþα θýματα δολοφονßας Ýχουν μια τÝταρτη επιλογÞ μαζß με τις Üλλες τρεις..." κÜνει μια δραματικÞ παýση προτοý συνεχßσει: "Μποροýν να πÜρουν εκδßκηση"! Το ρουθοýνισμα του Φι2 καλýπτεται απü το επιφþνημα Ýκπληξης του ΩμÝγα18. "Και φυσικÜ", συνεχßζει η ΔÝλτα5, "λßγοι μποροýν να αντισταθοýν. Το αντßτιμο εßναι üτι πρÝπει να δουλÝψουν για την Υπηρεσßα για κÜποιο διÜστημα, που εßναι ανÜλογο με το πüσο η εκδßκησÞ τους επηρεÜζει τη ζωÞ του ατüμου που εßναι υπεýθυνο για τη δολοφονßα τους. ΣυνÞθως εκεßνοι εßναι που στÝλνουν το δολοφüνο στη στενÞ".
     Ο ΩμÝγα18 φαßνεται να το σκÝφτεται λßγο.
 -"ΑλλÜ τεχνικÜ δεν θα μποροýσαν και να, ε..., οφθαλμüς αντß οφθαλμοý και..."
 -"Να ζητÞσουν το θÜνατο του δρÜστη; Ναι. ΑλλÜ θα περνοýσαν τα επüμενα χßλια χρüνια να κÜνουν τη δουλειÜ μου χωρßς κανÝνα επßδομα. ΔηλαδÞ χωρßς κουπüνια".
     Και τους τÝσσερις τοýς πιÜνουν ρßγη στη σκÝψη. Το να μπεις στο πλυντÞριο χωρßς κουπüνια...
 -"Εσεßς εßστε πολý τυχεροß απ' αυτÞ την Üποψη. Οι δικοß μου πελÜτες σπÜνια Ýχουν üρεξη για δουλειÜ!", γκρινιÜζει μετÜ απü λßγο ο ΩμÝγα18. "Εßναι Ýτοιμοι να βουτÞξουν στο πλυντÞριο. Εßτε Ýχουν κουπüνια εßτε üχι"!
 -"Και συνÞθως Ýχουν. ΣωστÜ;» ο Φι2 προσπαθεß ν' ακουστεß συμπονετικüς. Κρßνοντας απü το βλÝμμα που του ρßχνει ο Ταυ1 μÜλλον δεν προσπÜθησε αρκετÜ.
 -"Ναι! ΒλÝπεις, αν το συμβοýλιο κρßνει πως η αρρþστια τους δεν Þταν αποτÝλεσμα κακÞς πρÜξης τους απü προηγοýμενη ζωÞ, τüτε Ýχουν αρκετÜ κουπüνια για να αναγεννηθοýν τουλÜχιστον μεσοαστοß. ΒÝβαια εξαρτÜται κι απü τι αρρþστια πÝθαναν".
 -"Κι εσý γιατß δε βοýτηξες στο πλυντÞριο, ΩμÝγα18;", ρωτÜ η ΔÝλτα5.
 -"Ε, φαßνεται... πως στη προηγοýμενη ζωÞ μου δεν... ΤÝλος πÜντων χρειÜζομαι τα κουπüνια". Οι σκιÝς στα μÜγουλÜ του σκουραßνουν κι ο Φι2 κρýβει Ýνα χαμüγελο. Το 'ξερε πως ο ΩμÝγα18 δεν Þταν τüσο αθþος üσο Þθελε να δεßξει! "Εσý ΔÝλτα5 γιατß δεν Ýχεις μπει στο πλυντÞριο ακüμα;" αλλÜζει γρÞγορα θÝμα ο ΩμÝγα18.
 -"Μου αρÝσει εδþ", απαντÜ εκεßνη. "Γνωρßζω κüσμο -ßσως üχι υπü τις καλýτερες συνθÞκες- και τους βοηθþ να ξεπερÜσουν τον πüνο τους. ¸χω τους φßλους μου", η ΔÝλτα5 χαμογελÜ στους τρεις τους, "και τη δουλειÜ μου. ΧρειÜζομαι τßποτε Üλλο";
     Ο ΩμÝγα18 χαμογελÜ κι αυτüς, προφανþς ξεπερνþντας τη ντροπÞ του. ΣτρÝφεται προς τον Φι2.
 -"Κι εσý Φι2; Εσý γιατß δε φεýγεις; Εσý εßχες Þδη αρκετÜ κουπüνια üταν εßχες Ýρθει".
     Ο Φι2 δε σηκþνει το κεφÜλι να τον κοιτÜξει.
 -"Τüσο πολý δεν με αντÝχεις ΩμÝγα18";
     Προτοý ο ΩμÝγα18 μπορÝσει να το αρνηθεß και να φωνÜξει πως ποτÝ δε θα υπαινισσüταν κÜτι τÝτοιο και πþς θα μποροýσε ο Φι2 ακüμα και να το σκεφτεß, η ΔÝλτα5 γελÜ.
 -"Γιατß δεν απαντÜς σοβαρÜ Φι2";
     Ο Φι2 τη κατακεραυνþνει με το βλÝμμα, αλλÜ η μüνη αντßδρασÞ της εßναι να ανασηκþσει τη σκιÜ του φρυδιοý της. Παßρνει μια βαθειÜ ανÜσα.
 -"Δεν πιστεýω πως Ýχει νüημα".
 -"Τß δεν Ýχει νüημα;" αναρωτιÝται ο ΩμÝγα18.
 -"Η ζωÞ. Το να ξαναζÞσω. Το να ξαναζÞσει οποιοσδÞποτε".
     Τα μÜτια του εßναι κολλημÝνα στον μπÜρμαν, που γυαλßζει ποτÞρια στην Üλλη Üκρη της μπÜρας.
 -"Μα... γιατß"; Η απορημÝνη φωνÞ του ΩμÝγα18 για κÜποιο λüγο εκνευρßζει τον Φι2.
 -"Γιατß Ýτσι"!
     Η συζÞτηση τελειþνει εκεß.

...
     Πρωß σε νοσοκομεßο: περßεργη περßπτωση.
     Ο Φι2 γυρßζει το πüμολο της καφετιÜς πüρτας κι εξαφανßζεται. Μια στιγμÞ αργüτερα εßναι στη μÝση ενüς πολυσýχναστου διαδρüμου νοσοκομεßου, ενþ νοσοκüμοι, φορεßα και γιατροß περνÜνε απü μÝσα του. Μια, δυο ακατÜλληλες λÝξεις μετÜ, ο Φι2 βρßσκεται στο δωμÜτιο του πελÜτη και μαζεýει τη μαυρßλα του που Ýχει διασκορπιστεß σχεδüν παντοý. Τüτε κÜτι αναπÜντεχο συμβαßνει.
 -"Γιο, φßλε, πþς εßσαι Ýτσι";
     Ο Φι2 κοκαλþνει και γυρνÜ αργÜ προς το μÝρος της φωνÞς. Ο πελÜτης του εßναι ξαπλωμÝνος στο κρεβÜτι. Εßναι ωχρüς, ßσως λßγο κßτρινος και το πρüσωπü του εßναι γεμÜτο ευρυαγγεßες. Εßναι απßστευτα αδýνατος και τα δüντια του κιτρινισμÝνα και στραβÜ. Το πιο περßεργο εßναι πως τα επßσης κιτρινισμÝνα μÜτια του παρακολουθοýν τον Φι με ενδιαφÝρον. Ενþ εßναι ακüμα ζωντανüς.
 -"Σε μÝνα μιλÜς;" ρωτÜ ο Φι2 εμβρüντητος.
 -"Σε ποιον Üλλο να μιλþ; ΒλÝπεις κÜποιον Üλλο στο δωμÜτιο;" ο πελÜτης τον κοιτÜ ενοχλημÝνος. "Και τß τρÝχει με σÝνα; Σα να βγÞκες απü ταινßα θρßλερ εßσαι!» μιλÜ αργÜ και περßεργα λες κι η γλþσσα του εßναι πρησμÝνη.
     ºσως ο Φι2 να 'νιωθε περισσüτερο θιγμÝνος αν του εßχε ξανασυμβεß να τον δει τüσο πρüωρα κÜποιος πελÜτης του. Εμφανßζει το φÜκελü του και τον διαβÜζει. Αυτü που μαθαßνει τον κÜνει να ανασηκþσει τις σκιÝς και των δυο του φρυδιþν.
 -"Εßσαι ευαßσθητος στα μεταφυσικÜ φαινüμενα. Γι' αυτü μπορεßς να με δεις".
     Αυτü κÜνει τον Üνδρα να ρουθουνßσει.
 -"Ναι, καλÜ"!
 -"Πþς αλλιþς εξηγεßς üτι μπορεßς να με δεις..." ελÝγχει το φÜκελü του. "...Βßλχελμ";
 -"¸χω δει πολý πιο περßεργα πρÜγματα απü εσÝνα, φßλε." γελÜ και σηκþνει αδýναμα το χÝρι που 'ναι δεμÝνο το σωληνÜκι του οροý "ιδßως üταν μου ανανεþνουν τα παυσßπονα".
     Ο Φι2 κοιτÜζει για μια στιγμÞ τον ορü και στρÝφει το βλÝμμα προς τον Βßλχελμ.
 -"ΜÜλιστα. Με τη διαφορÜ üτι τ' Üλλα πρÜγματα Þταν παραισθÞσεις, ενþ εγþ εßμαι αληθινüς".
 -"¼,τι πεις μεγÜλε. Και τß εßσαι λοιπüν; Με παλιÜ μου γκüμενα δεν μοιÜζεις πÜντως. Τþρα κεßνες οι παραισθÞσεις Þταν ωραßες..."
     Ο Φι2 νιþθει θορυβημÝνος. ΒγÜζει το κεφÜλι Ýξω απü την πüρτα να δει αν Ýρχεται κÜποιος. Καιρüς να τελειþσει τη δουλειÜ μια þρα αρχýτερα. Ενþ ο πελÜτης του εßναι ζωντανüς. Εßναι παρÜδοξη η κατÜσταση, αλλÜ δεν ενδιαφÝρεται ιδιαßτερα.
 -"Βßλχελμ", παßρνει μια ανÜσα, "εßμαι δω σαν αντιπρüσωπος της Υπηρεσßας. Η Υπηρεσßα εßναι οργανισμüς υπεýθυνος για üλες τις γεννÞσεις και τους θανÜτους. Εγþ εßμαι συνÞθως υπεýθυνος για θανÜτους και πιο συγκεκριμÝνα αυτοκτονßες. Η δικÞ σου περßπτωση εßναι λßγο... ειδικÞ. Με λÝνε Φι2, αλλÜ εσý αν θÝλεις μπορεßς να με αποκαλεßς Φι".
 -"Κι εσý Μπßλυ".
 -"Μπαρντüν";
 -"ΛÝω: Κι εσý μπορεßς να με λες Μπßλυ. Οýτε η μÜνα μου δε με φþναζε Βßλχελμ".
 -"Α, οκÝι... Μπßλυ. Λοι-", ο Φι2 δεν προλαβαßνει να ολοκληρþσει.
 -"Και τß εννοεßς «ειδικÞ περßπτωση» ρε Φι;" διακüπτει ο Μπßλυ.
     Ο Φι2 αναρωτιÝται αν θα Ýπρεπε να θιχτεß. «Ρε»!
 -"Εννοþ πως, üπως βλÝπεις, δεν Ýχεις αυτοκτονÞσει".
 -"Κι οýτε σκοπεýω! Μια ζωÞ την Ýχουμε! Ακοýς εκεß! Αυτοκτονßα! ΑυτÜ εßναι για δειλοýς"! ΞαφνικÜ ο Φι νιþθει μεγÜλη αντιπÜθεια για το Μπßλυ.
 -"Οι ανþτεροß μου βλÝποντας το φÜκελü σου αποφÜσισαν üτι Ýζησες τη ζωÞ σου σαν να 'θελες να πεθÜνεις, οπüτε μετρÜ ως αυτοκτονßα". Ο Μπßλυ τον κοιτÜ Ýκπληκτος.
 -"ΠλÜκα κÜνεις!" ΠÜει να σηκωθεß αλλÜ πÝφτει σχεδüν αμÝσως πßσω. "Η ζωÞ μου δεν Þταν αυτοκτονßα. Η ζωÞ μου Þταν Ýνα ατÝλειωτο πÜρτι"!
 -"Νομßζω πως αυτü εννοοýσαν. ΘÝλω να πω, σýμφωνα με το φÜκελü σου, εßσαι εßκοσι Ýξι; Δε σου φαßνεται".
 -"Φχαριστþ".
 -"Εννοþ üτι μοιÜζεις πÜνω απü σαρÜντα", τον διορθþνει ο Φι προσπαθþντας να προσδþσει στη φωνÞ του üση περισσüτερη ειρωνεßα γßνεται.
     Ο Μπßλυ γÝρνει το κεφÜλι στο πλÜι, προφανþς η μüνη δραματικÞ κßνηση που μπορεß να κÜνει στη κατÜστασÞ του.
 -"Με πονÜς, Φι. Εδþ, στη καρδιÜ. Να κοροúδεýεις Ýναν Üνθρωπο στο νεκροκρÝβατο! ΝτροπÞ"!
     Ο Φι κοιτÜ εκνευρισμÝνος το φως που κρÝμεται απü το ταβÜνι και κÜνει προσπÜθεια να μεßνει εντüς θÝματος και να μη πνßξει τον πελÜτη του.
 -"Το θÝμα εßναι πως Þσουν ηλßθιος κι ως αποτÝλεσμα Ýζησες ηλßθια ζωÞ και σε δυο μÝρες θα πÝσεις σε κþμα και θα πεθÜνεις". Ο Φι περιμÝνει να δει μÞπως ο πελÜτης του Ýχει να κÜνει κÜποιο σχüλιο για αυτÜ τα σοκαριστικÜ νÝα, αλλÜ ο Üνθρωπος δεν Ýχει αλλÜξει Ýκφραση. "¸χεις τρεις επιλογÝς..."
...

     Φι δεν Þταν πÜντα το üνομα του. ΚÜποτε τον Ýλεγαν ΕτιÝν. Η μÝρα που ο ΕτιÝν αποφασßζει να πεθÜνει εßναι τα δÝκατα Ýκτα του γενÝθλια. Αργüτερα θα μÜθει üτι πολýς κüσμος αυτοκτονεß στα γενÝθλιÜ του. ¹ τα Χριστοýγεννα. ¹ παραμονÝς πρωτοχρονιÜς.
     ΜετÜ το πρωινü φαγητü, ο ΕτιÝν πÜει μια βüλτα. ¸χοντας στο μυαλü üτι μετÜ απü αυτÞ τη μÝρα δε θα ξανακÜνει βüλτες αποφασßζει να επισκεφτεß το πÜρκο. ¼ταν φτÜνει στο πÜρκο διαλÝγει την κοýνια που ξÝρει πως θα τρßξει περισσüτερο -Þταν η αγαπημÝνη του απü τüτε που Þταν μικρüς- και νωχελικÜ αρχßζει να κουνιÝται. ΣκÝφτεται πως αυτÞ η παιδικÞ χαρÜ εßναι πολý Þσυχη και πως πρÜγματι παρüλο το χρüνο που πÝρασε κατÜ τη διÜρκεια της ζωÞς του σε αυτÞ, δε θα του λεßψει üταν θα πεθÜνει. ¼χι üτι πιστεýει στη μετÜ θÜνατο ζωÞ. ΜÜλιστα üλη του η κοσμοθεωρßα βασßζεται σε αυτü. ΕÜν üντως υπÜρχει κÜτι καλýτερο (Þ χειρüτερο) στην Üλλη πλευρÜ, τα σχÝδιÜ του θα χαλÜσουν.
     Ο ΕτιÝν γυρßζει στο σπßτι του. Ο πατÝρας του κοιμÜται στον καναπÝ. Το τηλεχειριστÞριο εßναι στο χÝρι του κι ο ΕτιÝν προσÝχει üτι λßγο σÜλιο κρÝμεται απü το στüμα του. Η μητÝρα του ακοýγεται απü την κρεβατοκÜμαρα να μιλÜ στο τηλÝφωνο με το γραφεßο. Ο μεγÜλος του αδερφüς λεßπει ως συνÞθως τα πρωινÜ του ΣαββÜτου. ¸χει προπüνηση. ΠÜει στο δωμÜτιü του, παßρνει μερικÜ κüμικ και δυο-τρεις μπλοýζες. ¾στερα πÜει στη κουζßνα. Κλεßνει την πüρτα και κλειδþνει. ΒÜζει τις μπλοýζες μπρος στη χαραμÜδα της πüρτας και χþνει το σφουγγÜρι των πιÜτων στην κλειδαρüτρυπα. Κλεßνει το παρÜθυρο. ¾στερα με τον αναπτÞρα ανÜβει την κουζßνα. ΚÜθεται, ανοßγει το κüμικ και αρχßζει να διαβÜζει.
     ¸χει πολλÝς σελßδες. Θα πÜρει þρα να το τελειþσει.
     ΠοτÝ δεν το τελειþνει.
     ΚÜποια στιγμÞ κι ενþ ο ΕτιÝν αναρωτιÝται πüση ακüμα þρα θα πÜρει για να πεθÜνει, εμφανßζεται μπρος του κÜτι.
     Εßναι ψηλü, Üυλο και κατÜ κýριο λüγο μαýρο. ¼χι ακριβþς μαýρο. Θα Ýμοιαζε με σκιÜ αν το πρüσωπü του δεν Þταν Üσπρο σα κüκαλο με εξαßρεση τα μÜτια που φαßνονται καλυμμÝνα απü τη σκιÜ των φρυδιþν.
     Το πρÜγμα ανοßγει το στüμα του και μιλÜ με δυνατü ψßθυρο.
 -"ΚαλημÝρα". ¼ταν κινεßται το σþμα του βγÜζει μαýρες τουλοýπες μαυρßλας σα καπνüς.
     Ο ΕτιÝν Ýχει μεßνει με το στüμα ανοιχτü.
     Τα φρýδια της σκιÜς ανασηκþνονται. Ο ψßθυρος τþρα ακοýγεται ανÞσυχος.
 -"Εßσαι καλÜ παιδß μου";
     Ο ΕτιÝν αναρωτιÝται πþς εßχε ξεχÜσει üτι το γκÜζι σε μεγÜλες ποσüτητες προφανþς προκαλεß ψευδαισθÞσεις.
 -"Μην ανησυχεßς, δεν πρüκειται να σε πειρÜξω. Το üνομα μου εßναι Φι13. ¹ρθα για να σε πÜρω".
 -"Να με πÜρεις, να με πας ποý;» ρωτÜ ο ΕτιÝν πριν θυμηθεß üτι μιλÜ στο αποκýημα της φαντασßας του.
 -"Θα σε περÜσω πÜνω απü το ποτÜμι της ζωÞς στην απÝναντι πλευρÜ. Αν το επιθυμεßς φυσικÜ".
     ΞαφνικÜ το üτι η συνεßδησÞ του δημιουργεß μαýρους αιωροýμενους λεκÝδες στη κουζßνα, του φαßνεται τελεßως ασÞμαντο.
 -"Τß πρÜγμα";!
 -"Ε, ναι. ΠραγματικÜ λυπÜμαι", λÝει η φιγοýρα απολογητικÜ. "Καταλαβαßνω πως ßσως Þλπιζες να πας στον παρÜδεισο. Ο φÜκελüς σου λÝει πως εßσαι χριστιανüς. Δυστυχþς δεν υπÜρχει παρÜδεισος. ΥπÜρχει μüνον η Υπηρεσßα. Εγþ εßμαι μÝλος της κι εßμαι εδþ για να σου δþσω τις επιλογÝς σου. ¸χεις τρεις".
 -"ΕπιλογÝς; Μου κανεßς πλÜκα, Ýτσι";
 -"Ε, üχι", λÝει ο Φι13 λßγο τρομαγμÝνος.
     Ο ΕτιÝν ανασαßνει βαριÜ και προσπαθεß να επεξεργαστεß το üτι Ýχει πεθÜνει και πως εßναι σε κατÜσταση να το ξÝρει. ΔιÜφορες βρισιÝς περνοýν απü το μυαλü του. ΑλλÜ ακüμα δεν μπορεß να το πιστÝψει.
 -"ΚÜτσε, περßμενε. Δεν υπÜρχει παρÜδεισος". Καλü αυτü. "Τß υπÜρχει αντß γι' αυτü εßπες";
     Ο Φι13 ησυχÜζει λßγο τþρα που βλÝπει τον πελÜτη του Þρεμο.
 -"Η Υπηρεσßα. Εßναι οργÜνωση που φροντßζει τους θανÜτους και τις γεννÞσεις".

 -"Τß εννοεßς;", ρωτÜ ο ΕτιÝν προσπαθþντας παρÜλληλα να μην ελπßζει και πολý πως η ευχÞ του θα πραγματοποιηθεß.
 -"Η Υπηρεσßα εßναι σαν το σταθμü ανÜμεσα σε αυτÞ τη ζωÞ και την επüμενη".
 -"ΠοιÜ επüμενη ζωÞ;" ρωτÜ Þρεμα ο ΕτιÝν νιþθοντας μÝσα του τα επßπεδα υστερßας να ανεβαßνουν.
 -"¼ταν πεθαßνεις μπορεßς αν θες να γßνεις φÜντασμα, δηλαδÞ να μεßνεις εδþ στο κτßριο που πÝθανες. Οι περισσüτεροι üμως διαλÝγουν τη δεýτερη επιλογÞ. Μπορεßς να μπεις στο πλυντ... εεε, να περÜσεις απü μια τρýπα και να ξαναγεννηθεßς", εξηγεß ο Φι13 που χαμογελÜει ξÝροντας üτι αυτÜ τα νÝα θα χαροποιÞσουν το μικρü αγüρι.
     Ο ΕτιÝν νιþθει Ýνα τερÜστιο βÜρος ξαφνικÜ στο στÝρνο του. ΤελικÜ Þταν υπερβολικÜ αισιüδοξο εκ μÝρους του να ελπßζει üτι üλα θα τελεßωναν σÞμερα, üτι δε θα χρειαζüτανε ξανÜ να ξυπνÞσει το πρωß και να διαπιστþσει πως δεν υπÞρχε λüγος να σηκωθεß. Το κεφÜλι του πÝφτει και για πρþτη φορÜ βλÝπει üτι το σþμα του εßναι γκρι και τüσο Üυλο üσο της σκιÜς. Πþς τον λÝγανε πÜλι; Α, ναι. Φι... και κÜποιος αριθμüς.
 -"Εßπες üτι Ýχω τρεις επιλογÝς";
 -"Α, ναι. Κι η τρßτη εßναι να πιÜσεις δουλειÜ στην Υπηρεσßα".
 -"Να κÜνω τη δουλειÜ σου δηλαδÞ";
 -"Θα μποροýσες αν Þθελες να πÜρεις τη θÝση μου üταν μπω κι εγþ στο πλυντÞριο, ε, Ýτσι λÝμε την τρýπα για την οποßα σου Ýλεγα πριν. ΑλλÜ υπÜρχουν κι Üλλες δουλειÝς: ΑρχειοθÝτηση, επιθεþρηση, Ýλεγχος των πορτþν... πολλÜ πρÜγματα που μπορεßς να κÜνεις".
 -"ΔηλαδÞ δεν υπÜρχει... θÝλω να πω... κι αν θÝλω να εξαφανιστþ";
     Ο Φι13 κοιτÜζει ξαφνιασμÝνος τα απελπισμÝνα μÜτια του ΕτιÝν.
 -"Να εξαφανιστεßς;" ρωτÜ χωρßς να καταλαβαßνει.
 -"Να μην υπÜρχω".
     Για μια στιγμÞ που φÜνηκε σαν þρες, το βλÝμμα του Φι13 συναντÜ αυτü του ΕτιÝν. ¾στερα απü λßγο ο πρÜκτορας κουνÜ αρνητικÜ το κεφÜλι. Τα μÜτια του ΕτιÝν χαμηλþνουν στο πÜτωμα.
 -"ΛυπÜμαι, αλλÜ το πνεýμα δεν εßναι κÜτι που μπορεß να καταστραφεß".
     Η απογοÞτευση πνßγει τον ΕτιÝν τελεßως για ακριβþς πÝντε δευτερüλεπτα. Ο Φι13 δε λÝει τßποτα. ¾στερα απü μια αιωνιüτητα ο ΕτιÝν σηκþνει το κεφÜλι.
 -"Εßναι αναγκαστικü να πÜρω τη δικÞ σου δουλειÜ";
Το χαμüγελο του Φι13 εßναι εκστατικü καθþς νεýει θετικÜ. Εßχε καιρü να πÜρει κουπüνι.
...
     Ο Φι2 δε θÝλει να το κÜνει, αλλÜ πρÝπει. Παßρνει μια βαθειÜ ανÜσα και περνÜ απü την πüρτα. Ο πελÜτης του εßναι ακριβþς üπως τον Üφησε, με τη διαφορÜ üτι τþρα εßναι ξýπνιος.
 -"Ε! ΦιλÜρα μου Ýλειψες! Το 'πιασες; Φι, φιλÜρα; Καλü, ε;" Ο Μπßλυ γελÜ, üσο μπορεß να γελÜσει κÜποιος Ýτοιμος να πÝσει σε κþμα.
 -"Ναι, Þταν τüσο ξεκαρδιστικü που ξÝχασα να γελÜσω", λÝει ο Φι μονüτονα και κÜθεται στη καρÝκλα δßπλα στο κρεβÜτι του Μπßλυ. Κανεßς Üλλος εκτüς απü τον γιατρü δεν τη χρησιμοποιεß. Ο Μπßλυ γελÜ καλüκαρδα. Τον πιÜνει βÞχας. Ο Φι τον κοιτÜζει μ' ελαφριÜ αηδßα. "Το πιο εκπληκτικü εßναι üτι δε μετανιþνεις καθüλου". Η φωνÞ του Φι δεßχνει πως üσο εκπληκτικü το βρßσκει, τüσο απεχθÝς του φαßνεται.
 -"Γιατß, εσý το μετανιþνεις; Απ' ü, τι μου 'λεγες χτες κι εσý το ßδιο Ýκανες. ΘÝλω να πω, περßπου το ßδιο". Μια γκριμÜτσα περνÜ απü το πρüσωπο του Μπßλυ. Ακüμα Ýβρισκε την ιδÝα της αυτοκτονßας βλακþδη.
 -"Δεν εννοοýσα αυτü. ¢λλωστε εγþ Þθελα να πεθÜνω". «ΚÜτι παραπÜνω απü το να πεθÜνω», σκÝφτεται ο Φι2. "Εσý δε θες. Παρüλα αυτÜ αν σε πÞγαινα πßσω στην αρχÞ θα Ýκανες ακριβþς το ßδιο". Ο Μπßλυ χαμογελÜ σκανταλιÜρικα.
 -"Η ζωÞ μου Þταν τÝλεια Φι. Γιατß να την αλλÜξω; ΕιδικÜ αν μποροýσα να τη ξαναζÞσω. ΜακÜρι να μποροýσα". Ο Μπßλυ γυρßζει το κεφÜλι να κοιτÜξει τον Φι. "Εσý φαντÜζομαι üμως πως δε θα Þθελες, ε";
 -"Ναι, η αλÞθεια εßναι üτι δεν το θÝλω", συμφωνεß ο Φι.
     Ο Μπßλυ φαßνεται να το σκÝφτεται λßγο. Παρακολουθεß τον Φι με την Üκρη του ματιοý.
 -"Γιατß το Ýκανες";
 -"Τß σε νοιÜζει;" καγχÜζει ο Φι.
     Ο Μπßλυ ανασηκþνει τους þμους üσο μπορεß.
 -"ΠεριÝργεια".
 -"Θα σου 'λεγα πως η περιÝργεια σκüτωσε τη γÜτα, αλλÜ δε νομßζω πως εσý Ýχεις πρüβλημα". Οι Üκρες του στüματος και των δýο ανασηκþνονται. "ΞÝρεις, θα μποροýσες να χεις εγγυημÝνα καλýτερη ζωÞ αν δοýλευες Ýστω δýο χρüνια για την Υπηρεσßα".
 -"¿χου, μη με ξενερþνεις Φι!", γκρινιÜζει ο Μπßλυ. "Σου 'πα δεν Ýχει σημασßα τι ζωÞ θα κÜνω, θα μου αρÝσει Ýτσι κι αλλιþς!" συνοφρυþνεται. "Το κλειδß της ευτυχßας εßναι να τη βρßσκεις εκεß που κανεßς δε θα μποροýσε να φανταστεß üτι κρýβεται", λÝει στον Φι αυταρχικÜ.
 -"¼,τι πεις ΠολυÜννα!" ρουθουνßζει ο Φι.
 -"Τß πρÜμα";
 -"Ε, ξÝχασε το".
 -"ΤÝλος πÜντων, αυτü που θÝλω να πω εßναι πως κι η ζωÞ που εßχα δεν πρÝπει να Þταν αποτÝλεσμα πολλþν κουπονιþν, σωστÜ";
     Ο Φι εμφανßζει το φÜκελο του Μπßλυ κι ελÝγχει να δει αν Ýχει δßκιο.
 -"Ναι. Εδþ λÝει üτι Þσουνα θýμα φυσικÞς καταστροφÞς. Δοýλεψες για λßγο καιρü στο τμÞμα γεννÞσεων, αλλÜ üχι αρκετÜ για να πÜρεις κανÝνα κουπüνι".
 -"Εßδες;" γÝλασε ο Μπßλυ πριν βÞξει ξανÜ.
     Ο Φι2 το σκÝφτεται για λßγη þρα. ¾στερα νεýει καταφατικÜ.
 -"¼πως Ýλεγα λοιπüν, εßναι εκπληκτικü".
 -"Τι εννοεßς"; Ο Μπßλυ φαßνεται μπερδεμÝνος.
     Ο Φι2 ανασηκþνει τους þμους.
 -"Πολλοß δε μποροýν να το κÜνουν αυτü. Να βρουν την ευτυχßα υπü οποιεσδÞποτε συνθÞκες. Εγþ σßγουρα δε θα μποροýσα".
     ΜÝνουν σιωπηλοß για λßγη þρα.
 -"ΠροσπÜθησες τουλÜχιστον";
     Ο Μπßλυ τον κοιτÜ με σοβαρüτητα που ο Φι δε θα περßμενε απü αυτüν. ΚοιτÜ τα μηχανÞματα στην Üλλη μεριÜ του κρεβατιοý του. ΑυτÜ που τον κρατοýν ζωντανü üταν κανονικÜ...
 -"Θα Þταν ψÝματα αν Ýλεγα ναι". Ο Μπßλυ αναστενÜζει και στρÝφει το βλÝμμα στο ταβÜνι. ΞαφνικÜ ο Φι νιþθει την ανÜγκη ναδικαιολογηθεß. Ανοßγει το στüμα του, αλλÜ δεν υπÜρχει κÜτι να πει, υπÝρ του. "Η ζωÞ μου Þταν καλÞ. Εßχα γονεßς κι Ýναν αδερφü που θα στÝκονταν δßπλα μου αν το ζητοýσα. Αν Þθελα θα μποροýσα να 'χω και φßλους".
 -"ΑλλÜ δεν Þθελες..." λÝει ο Μπßλυ βραχνÜ χωρßς να κοιτÜξει τον Φι2.
 -"¼χι. Δεν Ýβλεπα το νüημα".
 -"Ποιü νüημα;" τþρα τα μÜτια του Μπßλυ στρÝφονται σε αυτüν.
 -"Της ζωÞς. Ακοýγεται γλυκανÜλατο, αλλÜ δε μπορþ να το πω διαφορετικÜ". Ο Φι χαμογελÜ βεβιασμÝνα. ΒλÝποντας το ýφος του Μπßλυ παρατÜ την προσπÜθεια. Δε μιλÜνε ξανÜ για αρκετÞ þρα.
 -"Γι' αυτü δεν Ýχεις μπει στο πλυντÞριο. Γιατß δεν πιστεýεις üτι θα 'χει νüημα".
 -"Ναι. Γιατß τßποτα δεν αλλÜζει. ΞεχνÜς τα πÜντα η προσωπικüτητα διαγρÜφεται και ζεις την ßδια ζωÞ για να πεθÜνεις και να τα ξανακÜνεις üλα μαζß απü την αρχÞ. Τßποτα δεν αλλÜζει. Το Ýνα τÝλος Ýρχεται μετÜ το Üλλο. Και γιατß; Δεν υπÜρχει λüγος..." Ο μηχανικüς τρüπος με τον οποßο μιλÜ ο Φι2 υποδεικνýει πως αυτÜ τα λüγια Ýχουν περÜσει αμÝτρητες φορÝς απü το μυαλü του, Ýτσι þστε τþρα να βγαßνουν σχεδüν αυτüματα απü το στüμα του. Ο Μπßλυ τον κοιτÜ σα να τον βλÝπει για πρþτη φορÜ.
 -"ΠλÜκα κÜνεις, Ýτσι; Δεν το πιστεýεις στ' αλÞθεια"; Ο Φι τον κοιτÜ θορυβημÝνος. Δεν περßμενε αυτÞ την αντßδραση üταν αποκÜλυπτε το πιο καταθλιπτικü κομμÜτι της ψυχοσýνθεσÞς του. "ΘÝλω να πω, αυτü το «νüημα» που θεωρεßς τüσο δýσκολο να βρεις, εμÝνα μου εßναι απüλυτα ξεκÜθαρο", λÝει αερÜτα ο Μπßλυ, πολý πιο αερÜτα απ’ ü, τι θα περßμενε κανεßς απü κÜποιον με καθετÞρα.
 -"Και τß εßναι λοιπüν; Αφοý το ξÝρεις, γιατß δεν το μοιρÜζεσαι μαζß μου; Πεθαßνω να ακοýσω τη γνþμη σου", λÝει σαρκαστικÜ ο Φι προσπαθþντας να κρýψει την ÝκπληξÞ του.
 -"Το νüημα εßναι...» Ο Μπßλυ κλεßνει τα μÜτια του κι Ýνα αχνü χαμüγελο σχηματßζεται στα χεßλη του. "Να περνÜς καλÜ"!
     Μια στιγμÞ περνÜ üπου ο Φι απλÜ κοιτÜ εμβρüντητος τον πελÜτη του.
 -"Συγνþμη; Αυτü εßναι το μüνο που Ýχεις να πεις";
     Ο Μπßλυ ανοßγει τα μÜτια του και το χαμüγελü του γßνεται πειρακτικü.
 -"Γιατß; Λßγο σου πÝφτει"; ΓελÜ. "Και μÜλιστα αυτüς εßναι κι ο λüγος που σε κÜνουν να ξεχνÜς. Για να μην βαριÝσαι και να μπορεßς να διασκεδÜζεις για πÜντα. ΒÜζω στοßχημα üτι αυτüς εßναι ο λüγος".
     Ο Φι2 ρουθουνßζει σαστισμÝνα. Δεßχνει μ' Ýνα πελιδνü δÜχτυλο την πüλη Ýξω απü το παρÜθυρο.
 -"Μπßλυ, αυτü που λες εßναι γελοßο. ΥπÜρχουνε δισεκατομμýρια πνεýματα εκεß Ýξω, για να μη μιλÞσω για το πλυντÞριο. Θες να πεις üτι üλοι αυτοß οι Üνθρωποι υπÜρχουν για να περνοýν καλÜ";
     Ο Μπßλυ καγχÜζει.
 -"Δεν εßπα üτι ξÝρω γιατß δημιουργηθÞκαμε. Αυτü που ξÝρω εßναι το γιατß εγþ θÝλω να συνεχßσω να υπÜρχω, ακüμα και σε κÜποια Üλλη μορφÞ". Εδþ χαμογελÜ στον Φι. Εßναι Ýνα πλατý χαμüγελο. "Ανυπομονþ να ξαναζÞσω".
     Ο Φι τον κοιτÜ χωρßς να τον βλÝπει πραγματικÜ. Νιþθει ζÞλεια μÝσα του κι αυτü τον αφÞνει Üναυδο. Δεν του Ýχει συμβεß σε üλα τα χρüνια που εßναι πρÜκτορας να νιþσει τüσο Ýντονα την ανÜγκη να...
     Να... τß;
 -"Τþρα ξÝρω γιατß δþσανε την περßπτωση μου σε σÝνα, φßλε. Φι, φßλε, με πιÜνεις;" του κλεßνει το μÜτι και μ' Ýνα μουγκρητü σηκþνει το πÜνω μÝρος του σþματüς του. Σχεδüν πÝφτει κι ο Φι κÜνει μια κßνηση να τον βοηθÞσει, αλλÜ τα χÝρια του γßνονται καπνüς üταν τον αγγßζουν. Ο Μπßλυ δεν Ýχει πεθÜνει ακüμα. Ο Μπßλυ προσπαθεß να αναπνεýσει, αλλÜ οι επιπλοκÝς της αρρþστιας του προκαλοýν δýσπνοια σε αυτü το στÜδιο. Σηκþνεται τρÝμοντας. Οι αναπνοÝς του εßναι βαθειÝς, βαθειÝς κι απελπισμÝνες σα να τον εμποδßζει κÜτι. ΚρατιÝται απü το στýλο του οροý, σημαδεýει κι αφÞνεται. Ο Φι κοιτÜζει Ýκπληκτος. ΕλÝγχει το φÜκελο του. Ο θÜνατος του Βßλχελμ ΖÜουμπε Ýχει αλλÜξει απü κßρρωση του Þπατος σε οξý κρανιακü τραýμα.
 -"Δεν χρειαζüταν να βιαστεßς", μουρμουρßζει ο Φι2.
 -"Μπα, το 'θελα", γελÜ ο Μπßλυ, ακüμα στη γελοßα νυχτικιÜ του νοσοκομεßου. Εßναι ακüμα üρθιος, αλλÜ γκρι κι Üυλος. ΒλÝπει το πτþμα του στο πÜτωμα ακüμα να αιμορραγεß. "Ε, τß λες να φýγουμε απü 'δω";
     Ο Φι χαμογελÜ στον Μπßλυ.
 -"Εσý θα πας εκεß".  του δεßχνει το ΠαρÜθυρο.
     Ο Μπßλυ κοιτÜ Ýξω και βλÝπει μιαν απÝραντη κüκκινη Ýρημο. Στη μÝση του πουθενÜ υπÜρχει Ýνα γιγÜντιο πλυντÞριο. Γυρßζει στον Φι.
 -"Φßλε, Ýλεος. Ποιüς το σκÝφτηκε αυτü";
     Το χαμüγελο του Φι2 γßνεται ειρωνικü.
 -"Αιωνüβια σÜψαλα".
...
  -"Λοιπüν, Φι2, πρÝπει να πω üτι δεν το περßμενα αυτü απü σÝνα. ¼χι üτι δεν εγκρßνω. Απλþς δεν το περßμενα τüσο νωρßς. ΠραγματικÜ πßστευα üτι στο τÝλος το συμβοýλιο θα με υποχρÝωνε να προβþ σε... ßσως πρüωρες ενÝργειες".
     Ο ΦÜου9 χαμογελÜ. ΜÜταια φυσικÜ γιατß οι επιθεωρητÝς δεν Ýχουν πρüσωπο, μüνο ανÝκφραστα μÜτια. Ο Φι2 εκτιμÜ την προσπÜθεια.
 -"Ναι. Οýτε γω το περßμενα, για να εßμαι ειλικρινÞς", λÝει ο Φι2 και σταυρþνει τα πüδια.
 -"¸χω εδþ το Ýγγραφο παραßτησÞς σου. Επßσης νομßζω üτι θα χαρεßς να μÜθεις πως ο ΜαλÜχ σου χÜρισε μερικÜ επιπλÝον κουπüνια για τη πολυετÞ συνδρομÞ σου στην Υπηρεσßα. Νομßζω πως στενοχωρÞθηκε üταν Ýμαθε üτι θα φýγεις".
     Ο Φι2 καγχÜζει στη σκÝψη üτι θα λεßψει στη μαýρη, ψηλÞ κουκουλοφüρα μορφÞ. Ο ΜαλÜχ ΧαμαβÝτ, ο προúστÜμενος üλων των πρακτüρων στο τμÞμα θανÜτου και μÜλιστα προσωποποßηση της ßδιας της Ýννοιας, εßναι φτιαγμÝνος απü υπερβολικÜ σκληρü υλικü. Θα ζÞσει. ΚυριολεκτικÜ για πÜντα. Μερικοß λÝνε üτι πρþτα θα αφανιστεß το σýμπαν και μετÜ ο ΜαλÜχ.
     Ο Φι2 περνÜ λßγη μαυρßλα πÜνω απü το χαρτß. Τþρα το üνομÜ του εßναι γραμμÝνο. Επßσημα δεν εßναι πρÜκτορας πια. ΚοιτÜ το χÝρι του που τþρα εßναι γεμÜτο αποχρþσεις Üσπρου και μαýρου, χωρßς το μαýρο καπνü να τον κρýβει.
 -"Χα!", λÝει ο Φι2. Εßχε ξεχÜσει üτι αυτü θα συνÝβαινε.
     Ο ΦÜου9 σηκþνεται κι απλþνει το αüρατο χÝρι του προς το μÝρος του.
 -"ΧÜρηκα πολý που σε γνþρισα. Εκ μÝρους της Υπηρεσßας σου εýχομαι ü,τι καλýτερο στην επüμενÞ σου ζωÞ".
 -"Ευχαριστþ".
     Ο πρþην πρÜκτορας ανταλλÜσσει χειραψßα με τον επιθεωρητÞ χαμογελþντας αχνÜ και βγαßνει απü το γραφεßο του.
     Η ΔÝλτα5 εßναι ακριβþς απ' Ýξω.
     Για λßγο στÝκονται Üβολα στη σιωπÞ. Ο Φι2 προσÝχει üτι τα Üσπρα μÜγουλÜ της εßναι γεμÜτα λεπτÝς μαýρες σκιÝς. Την Ýκανε να κλÜψει.
 -"Ε...", προσπαθεß να ξεκινÞσει τη συζÞτηση ο Φι2.
     ΑποτυγχÜνει.
 -"Θα 'φευγες χωρßς να μου το πεις", λÝει η ΔÝλτα5. Δεν εßναι ερþτηση.
     Ο Φι2 μορφÜζει λßγο.
 -"Δεν Þθελα..." Τον διακüπτει η ιπτÜμενη αγκαλιÜ της.
 -"Εßσαι ηλßθιος".
     Η φωνÞ της ακοýγεται πνιχτÞ μÝσα απü την Üυλη ουσßα απü την οποßα εßναι
φτιαγμÝνο το σþμα του Φι2 τþρα. ΑναστενÜζει και την αγκαλιÜζει κι αυτüς.
     Χωρßζονται και προχωροýν προς τη Πüρτα.
 -"Χαßρομαι για σÝνα", λÝει η ΔÝλτα5 βραχνÜ χωρßς να τον κοιτÜζει.
     Οýτε ο Φ2ι την κοιτÜζει.
 -"ΟκÝι".
 -"Τß σου Üλλαξε γνþμη";
 -"¸νας πελÜτης".
     Τα μÜτια του στρÝφονται στο πÜτωμα.
     Ο μüνος Þχος που ακοýγεται εßναι τα βÞματÜ τους.
 -"Το βρÞκες".
     Δεν εßναι ερþτηση.
 -"Ναι", απαντÜ ο Φι2.
 -"Λοιπüν";
     ¸χουν φτÜσει στην Πüρτα.
     ΣταματÜνε.
 -"ΦαντÜζομαι πως ο καλýτερος τρüπος να το εκφρÜσω εßναι... üτι το νüημα της ζωÞς εßναι να ψÜχνεις το νüημα της ζωÞς".
     Για μια στιγμÞ η ΔÝλτα5 μÝνει να τον κοιτÜ Üναυδη. ¾στερα Ýνα υστερικü γÝλιο ξεφεýγει απü τα χεßλη της. Τον αγκαλιÜζει μια τελευταßα φορÜ κι ο Φι2 βγαßνει απü το κτßριο της Υπηρεσßας.
     Το πλυντÞριο εßναι εκεß και τον περιμÝνει.
     Ο Φι2 διαβÜζει τη κιτς φωτεινÞ επιγραφÞ πÜνω απü το πλυντÞριο. ΓελÜ καθþς μπαßνει μÝσα.
     Η επιγραφÞ λÝει:

               Εκ μÝρους της Υπηρεσßας, σας ευχüμαστε
                   ü,τι καλýτερο στην επüμενη ζωÞ σας


                                     Τ Ε Λ Ο Σ 

         ΛυκειακÝς ΤÜξεις Καλλιτεχνικοý Γυμνασßου ΓÝρακα
                                   βραβευμÝνο διÞγημα!

 

 

Web Design: Granma - Web Hosting: Greek Servers