Μελαγχολία
(Μελαγχολία εκπεφρασμένη με άηχες νότες που γίνονται απρόσωποι ερωτιδείς άγγελοι. Δεν είναι λύση. Δεν είναι η λύση; Στο Βασίλειο Των Ουρανών, ο θρόνος αόρατος. Και πάλι το ενδιάμεσο αόρατο κι αόριστο σύνορο, θεϊκού -ουράνιου- κι ανθρώπινου -επιγείου- όπως στο πίνακα με τον "Εσταυρωμένο Του Σαιν Χουάν". Εκεί, οι ψαράδες αν κάναν ένα μικρό πήδημα, θα μπορούσαν ίσως ν' αγγίξουν το σύνορο ή και να το περάσουν οι τεντωμένες παλάμες τους. Εδώ οι ερωτιδείς θα μπορούσαν να κατέβουν στη γή και να την εμποτίσουνε με τα τραγούδια τους. Αν το θέλανε. Κι οι μεν κι οι δε. Το θέλουνε; Ξέρουνε πως να το κάνουνε; Μπορούνε; Οι ψαράδες αμφιβάλλω, οι ερωτιδείς νομίζω είν' απασχολημένοι κι απρόσωποι με το στικτό της νότας για πρόσωπό τους.)
Φραγή
"... Στην μορφή που το τυχαίο κι ο αγέρας δίνουν στα σύννεφα, γυρεύεις ήδη ν' αναγνωρίσεις σχήματα: ένα ιστιοφόρο, ένα χέρι, έναν ελέφαντα..."
"... -Τα σημάδια φτιάχνουν μια γλώσσα, αλλά όχι εκείνη που νομίζεις πως ξέρεις. Κατάλαβα ότι έπρεπε να ελευθερωθώ από τις εικόνες που ως τώρα μου είχαν προαναγγείλει τα πράγματα που αναζητούσα"!
...Δεν υπάρχει γλώσσα χωρίς απάτη..."
Ίταλο Καλβίνο: Οι Αόρατες Πόλεις
O Προφές σηκώθηκε βιαστικά απ' το γραφείο του, εκνευρισμένος. Κοίταξε το σεληνιακό ρολόι του, από κρυστάλλους περγκονίου και μόρφασε άγρια. Είχε περάσει, βυθισμένος στην Αναγεννησιακή Τζαζ, περισσότερο απ' όσο έπρεπε. Το όνομα του Αναγεννησιακού καλλιτέχνη ήτανε Τζόννυ Λη Χούκερ και πιο πριν είχε βυθιστεί σε κάποιον Φατς Ντόμινο. Όλοι οι γνωστοί του τον έψεγαν γι' αυτή την εμμονή του, σ' αυτό το σχεδόν ξεχασμένο είδος μουσικής. Ούτε κι ο ίδιος ήξερε να πει ακριβώς, τί τον κρατούσε δέσμιο σ' αυτή.
Απ' τη χαραυγή του 23ου αιώνα, η Μουσική είχε πια κλειδώσει. Είχε κουρσευτεί κάθε πιθανό απάτητο κάστρο, κάθε πιθανός δρόμος εθεωρείτο -κι ήτανε-, πεπατημένος. Οι νότες πάντα εφτά, τα είδη πολλά, οι συγχορδίες, τα ακόρντα και τ' αρπίσματα, εξαντλημένα σε κάθε πιθανό συνδυασμό. Είτε λοιπόν είχε όντως εξαλειφθεί κάθε νέα ιδέα, είτε το μυαλό των ανθρώπων, με τις υπάρχουσες συνθήκες -εν έτει 2487 μΧ-, αδυνατούσε να βρει νέα απάτητα μονοπάτια.
Στο τέλος του 23ου αιώνα, -ένας αιώνας με οικτρά αποτυχημένες προσπάθειες, για εξεύρεση νέων μουσικών ιδεών-, επικράτησε μεγάλη αναταραχή, γιατί άρχισαν μεγάλες διεκδικήσεις, σε ατέρμονους δικαστικούς αγώνες, μεταξύ των τότε δημιουργών, για διαφύλαξη κεκτημένων μουσικών ιδεών. Τότε θεσπίστηκαν εξ αρχής νέοι Νόμοι, αυστηρότεροι από ποτέ, που ναι μεν διαφύλασσαν τα προτινά, αλλά ουσιαστικά, απετέλεσαν τροχοπέδη, στις μελλοντικές εξερευνήσεις. Ακολούθησε ο ’μουσος 24ος αιώνας, όπου οι Βιρτουόζοι, ήτανε περισσότεροι και καλλίτεροι από ποτέ, -τα μέσα αναπαραγωγής ήχου ήταν ήδη τελειοποιημένα απ' το τέλος του 21ου-, ο αιώνας που οι δημιουργίες ήταν μηδενικές. Έφταιξαν οι διαμάχες; Οι νέοι Νόμοι; Πάντως ο αιώνας αυτός κύλησε μ' εκπληκτικές και ριζοσπαστικές εκτελέσεις κομματιών, αρχικά, μα προς το τέλος του άρχισε να σιωπά σταδιακά, μέχρι που σώπασε τελείως.
Σιγή επικρατούσε και στις αρχές του 25ου, όταν γεννήθηκε ο Προφές, το 2432 μ.Χ. Σιγή βέβαια, όχι σε ιδιωτικό επίπεδο, αλλά σε δημιουργίες, σε εκδηλώσεις κι άλλα σημαντικά μουσικά δρώμενα. Ο Προφές γεννήθηκε με το χάρισμα της Μουσικής, σε τρομερό βαθμό. "Με το φιλί των Θεών στο μέτωπο", όπως θα 'λεγαν στην Αναγέννηση (1900-2100 μ.Χ.). Ήτανε τόσο χαρισματικό παιδάκι, που ανάγκασε τους γονείς του να του επιτρέψουν ν' ασχοληθεί, με το είδος αυτό, που παράκμαζε κι έφθινε, πάνω στο ζενίθ του. Βέβαια ό,τι πέτυχε, ο μικρός, το πέτυχε με μύρια βάσανα κι αγώνες, πάντως γρήγορα, έμαθε το αντικείμενο, σιγά-σιγά μάθαινε όλα τα γνωστά όργανα και μεγαλώνοντας, ήταν ήδη Βιρτουόζος στα περισσότερα απ' αυτά.
Όταν συνειδητοποίησε πως ήταν εγκλωβισμένος από κάθε τι νέο, στη μεγάλη του αυτή αγάπη, ένιωσε προδομένος. Ωστόσο δε το 'βαλε κάτω. Αναζήτησε κι αυτός νέους δρόμους κι άρχισε να μελετά όλα τα είδη Μουσικής και σ' όλες τις εποχές της. Πέρασε κι απ' τη Τζαζ νεώτερος, λιγάκι μόνο κοντοστάθηκε εκεί, για να συνεχίσει την έρευνα. Προσπάθησε ν' απελευθερώσει το πνεύμα του, να γευτεί και να νιώσει τη Μουσική, ακόνισε κι ευαισθητοποίησε όσο μπόρεσε τις αισθήσεις του, μελέτησε βαθιά όλους τους φυσικούς ήχους, αλλά τελικά όλα απέβησαν μάταια. Κάθε νέα του δημιουργία έστω κι αν ξεκινούσε αρχικά από κάτι νέο, αργά η γρήγορα, έπεφτε σε γνώριμους δρόμους.
Λίγο πριν τα πεντηκοστά του γενέθλια διαπίστωσε το μάταιο της προσπάθειας κι ένιωσε απογοητευμένος. Η χαρά που του 'δινε μέχρι τότε, μια υπέροχη εκτέλεση ή η προσπάθεια της αναζήτησης, ξεθώριασε απότομα. Έτσι επέστρεψε -μη βρίσκοντας τί άλλο να κάνει- στο ξανάκουσμα όλων των ειδών, απ' την αρχή. Μόλις φέτος είχε επαναπροσεγγίσει τη Τζαζ, πιο ώριμος φυσικά αυτή τη φορά και σκάλωσε για τα καλά εκεί. Τώρα πια αδυνατούσε να ξεκολλήσει το αυτί του. Αυτή η "φασαρία" ξεχώριζε σαφώς, απ' όλα τ' άλλα είδη. Έδειχνε ότι μπορούσε να 'ναι τόσο πειθαρχημένη, μα ταυτόχρονα αυθαίρετη. Τόσο εξαρτημένη και τόσο αυτοτελής. Τα βασικά μοτίβα, δένανε τόσον υπέροχα με τους αυτοσχεδιασμούς και γενικά παρ' όλο που δεν ήταν το τέλειο είδος, τον κρατούσε δέσμιο, σαν κάτι να 'θελε να του πει, κάτι που του ξεγλύστραγε και δε μπορούσε να συλλάβει.
Δε μπορούσε να κρύψει τον εκνευρισμό του, γιατί παρασυρμένος απ' τον Χούκερ, είχε ξεχάσει, την υπόσχεσή στους φίλους του, να παραστεί εγκαίρως, σ' ένα δείπνο που 'χαν ετοιμάσει προς τιμή του. Μ' έκπληξη διαπίστωσε πως ο εκνευρισμός του, δεν οφειλόταν στο ότι η Τζαζ τον είχε καθυστερήσει απ' το δείπνο και τους φίλους. Είχε θυμώσει μ' αυτούς, γιατί αναγκαζόταν να διακόψει το μουσικό του ταξίδι, ενώ ακόμα δεν το 'χε χορτάσει.
Σηκώθηκε κι ετοιμάστηκε βιαστικά. Είχε αρχίσει ήδη να πλήττει, πριν καν φτάσει. Είχαν αρχίσει να του λείπουν κιόλας τα... ακουστικά του. Βγήκε μουρμουρίζοντας κι έφτασε άκεφα στο τόπο του ραντεβού. Οι άλλοι ήσαν εκεί. Μουρμούρισε μερικές δικαιολογίες κι έκατσε ανάμεσά τους. Είχαν αρχινισμένη κουβέντα αλλά μόλις έκατσε και βολεύτηκε, περιφέρανε το θέμα τεχνηέντως στη Μουσική. Βρήκανε τρόπο να τον πειράξουνε για τη προσκόλλησή του. Αυτό πια του φάνηκε πολύ... πάρα πολύ... Θέλησε να τους τη πει κάπως και σηκώθηκε όρθιος στο τραπέζι, γύρεψε τη προσοχή τους κι άρχισε να τους μιλά, με βαρύ, μελαγχολικό ύφος και φωνή πού 'σπαζε θεατρινίστικα:
-"Κύριοι... έχω να σας αναγγείλω... κάτι πολύ δυσάρεστο... Πεθαίνω... έχω πάθει Φραγή... Πνίγομαι... Οι γιατροί γύρω μου, κουνάνε το κεφάλι τους με συγκατάβαση -ακριβώς ότι μίσησα στη ζωή μου ολόκληρη, ήταν η συγκατάβαση και ζητώ εκ των υστέρων, συγγνώμη αν υπήρξα εγώ ποτέ συγκαταβατικός με κάποιον από σας! Μιλάνε για τα θαύματα της επιστήμης... πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία... κι άλλα τέτοια χαριτωμενίστικα! Εγώ νιώθω πως έφτασα στα τελευταία σκαλιά, μιας ολόκλειστης σκάλας, που πιο πάνω δεν πάει... Τέλος πάντων... Σας παρακαλώ να με συγχωρέσετε που θ' αποσυρθώ τόσο σύντομα... Ειν' η ώρα άλλωστε που πρέπει να πάρω το φάρμακό μου... Όχι... Όχι... Μη σηκώνεστε...Μη πείτε τίποτε... Γεια σας..."
Τους άφησε σύξυλους εκεί κι έφυγε βιαστικά, νιώθοντας ήδη πολύ καλλίτερα. ’λλωστε τονε περίμενε το... φάρμακό του. Πετούσε σχεδόν, δε βάδιζε. Σε λίγο, καθισμένος στο γραφείο του, με τ' ακουστικά του, είχε ήδη βυθιστεί στους ήχους κάποιου Μπέννυ Γκούντμαν και κάποιος Αρτ Τάτου, περίμενε υπομονετικά τη σειρά του.
Ένα αδιόρατο χαμόγελο άνθιζε στα χείλη του...
Αρχές Φλεβάρη 2002
