Στέφεν Χόκινγκ
Βιογραφικό
Γεννήθηκε στην Οξφόρδη στις 8 Γενάρη 1942, -300 χρόνια μετά τον θάνατο του Γαλιλαίου-, αλλά επειδή εκεί ήτο ανασφαλές να μένει ένα βρέφος, λόγω του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, μετακομίζουν οικογενειακώς για το Σεντ 'Αλμπανς, μια μικρή πόλη, 20 χλμ βόρεια του Λονδίνου. Εκεί λαμβάνει τις πρώτες του σπουδές. Στα 11 μπαίνει να σπουδάσει Μαθηματικά στο Πανεπιστημιακό Κολέγιο Οξφόρδης, μα επειδή δεν ήταν διαθέσιμο κάτι τέτοιο, στράφηκε στη Φυσική. Εκεί είχε σπουδάσει γιατρός κι ο πατέρας του.
Φυσικά, διέπρεψε μα στα 1962 τονε πληροφορήσαν οι γιατροί πως έπασχεν από μιαν ασθένεια του νευρομυϊκού συστήματος κι ότι του απομένανε μόλις 2 χρόνια ζωής. Ωστόσο κείνος έγινε εξαίρετος ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ κι επίτιμο μέλος του καθηγητικού επιτελείου του Gonville & Caius College. Από το 1979 ως σήμερα κατέχει την έδρα του Λουκασιανού Καθηγητή Μαθηματικών & Θεωρητικής Φυσικής Πανεπιστημίου Καίμπριτζ, έδρα που κατείχε ο Ισαάκ Νεύτων και μόλις 3 άνθρωποι μέχρι σήμερα, στον κόσμο.
Stephen Hawking 1962
Είναι πασίγνωστος και λόγω της σωματικής του κατάστασης. Πάντως έγινε πιότερο γνωστός για τη θεωρητική του εργασία για τις Μαύρες Τρύπες και για τη φύση της απαρχής του Σύμπαντος. Έχει πάμπολλες τιμητικές διακρίσεις: Συνοδός Επί Τιμή -μια από τις κορυφαίες εθνικές διακρίσεις στην Αγγλία- κι είναι μέλος της Βασιλικής Εταιρείας του Λονδίνου και της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ. Έχει γράψει εξαιρετικά και κατανοητά βιβλία, όπως π. χ. "Το Χρονικό Του Χρόνου" και το πιο πρόσφατό του, "Το Σύμπαν Σ' Ένα Καρυδότσουφλο".
Είναι παντρεμένος κι έχει μια κόρη.
Στις 14 Μάρτη 2018 αργά τη νύχτα, η μεγάλη αυτή διάνοια πέρασε στον Παράδεισο των μεγαλοφυών κι αγαθών ανθρώπων!
_______________________________________________
’λμπερτ Αϊνστάιν
Οι σχέσεις του με τη πολιτική της πυρηνικής βόμβας είναι γνωστές: υπέγραψε τη περίφημη επιστολή προς τον πρόεδρο Ρούσβελτ, που έπεισε τις ΗΠΑ ν' αντιμετωπίσουν το θέμα με σοβαρότητα, ενώ μεταπολεμικά έκανε σημαντικές προσπάθειες ν' αποφευχθεί ένας πυρηνικός πόλεμος. Αυτά όμως δεν ήταν κάποιες μεμονωμένες προσπάθειες ενός επιστήμονα που παρασύρθηκε στο χώρο της πολιτικής. Η ζωή του ήταν πραγματικά -για να χρησιμοποιήσουμε και τα δικά του λόγια- "μοιρασμένη ανάμεσα στη πολιτική και τις εξισώσεις".
Για πρώτη φορά δραστηριοποιήθηκε πολιτικά κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν ήταν καθηγητής στο Βερολίνο. Αηδιάζοντας από τις εκατόμβες, συμμετείχεν έντονα σ' αντιπολεμικές διαδηλώσεις. Οι δημόσιες προτροπές του στους πολίτες, για απείθεια κι άρνηση της στρατολόγησης, δε τονε κάναν ιδιαίτερα προσφιλή στους συναδέλφους του. Αργότερα, μετά το τέλος του πολέμου, έστρεψε τις προσπάθειές του στη συμφιλίωση και τη βελτιώση των διεθνών σχέσεων. Αλλά κι αυτό τον εμπόδισε να γίνει δημοφιλής. Σύντομα η πολιτική δράση του, δυσκόλεψε τις επισκέψεις του στις ΗΠΑ, ακόμα και για να δώσει διαλέξεις.
Η δεύτερη μεγάλη υπόθεση του ήταν ο Σιωνισμός. Αν κι Εβραίος στη καταγωγή, αρνήθηκε τη βιβλικήν άποψη περί Θεού. Έν' αναπτυσσόμενο αντισημιτικό κλίμα όμως, πριν και κατά τη διάρκεια του Α' Παγκ. Πολ., τον οδήγησε βαθμιαία να ενταχθεί στην ισραηλιτική κοινότητα και στη συνέχεια να γίνει ένθερμος υποστηρικτής του Σιωνισμού. Η αντιδημοτικότητα δε τον εμπόδισε ν' αναπτύξει τις ιδέες του. Οι θεωρίες του δεχτήκανε μεγάλες επιθέσεις. Δημιουργήθηκεν ακόμα κι οργάνωση εναντίον του. Κάποιος καταδικάστηκεν επειδή υποκίνησεν άλλους να τονε σκοτώσουνε και πλήρωσε για τούτο, μάλιστα, πρόστιμο έξι δολαρίων!!! Ήταν όμως φλεγματικός κι όταν κάποτε, εκδόθηκε το βιβλίο "Εκατό Συγγραφείς Κατά Του Αϊνστάιν", δήλωσε:
"Αν είχα κάνει λάθος, ένας συγγραφέας θα 'ταν αρκετός!"
Το 1933 ήταν η χρονιά της ανόδου του Χίτλερ κι εκείνος δε, βρισκότανε στις Ηπα και δήλωσε πως δεν επιθυμούσε πια να επιστρέψει στη Γερμανία. Τότε, ενώ η ναζιστική εθνοφυλακή είχεν εισβάλει στο σπίτι του κι οι καταθέσεις του είχανε δημευτεί, μια βερολινέζικη εφημερίδα έγραψε με πηχιαίους τίτλους: "ΚΑΛΑ ΝΕΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΪΝΣΤΑΪΝ - ΔΕΝ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ". Η ναζιστική απειλή τον οδήγησε ν' απαρνηθεί τον ειρηνισμό, ενώ οι φόβοι του πως οι Γερμανοί επιστήμονες θα κατασκευάσουνε την ατομική βόμβα, τον οδήγησαν να προτείνει στις ΗΠΑ να ενεργοποιήσουνε τ' ανάλογο δικό τους πρόγραμμα. Πριν ακόμα εκτοξευθεί η πρώτη ατομική βόμβα όμως, είχε προειδοποιήσει δημόσια για τους κινδύνους ενός πυρηνικού πολέμου, προτείνοντας διεθνή έλεγχο στ' ατομικά οπλοστάσια.
Οι συνεχείς ειρηνιστικές προσπάθειές του, ίσως πέτυχαν ελάχιστα πράγματα που να διαρκούνε και σίγουρα δε τονε κάνανε πολύ προσφιλή. Η ανοιχτή υποστήριξή του όμως, στην υπόθεση του Σιωνισμού, αναγνωρίστηκε το 1952, όταν του προσφέρθηκε η προεδρία του Ισραήλ. Την αρνήθηκε λέγοντας ότι δεν είχε πείρα στη πολιτική. Ο πραγματικός λόγος όμως ήταν μάλλον διαφορετικός. Με τα ίδια του τα λόγια:
"Οι εξισώσεις είναι περισσότερον ενδιαφέρουσες για μένα. Η πολιτική είναι για το Παρόν, ενώ οι εξισώσεις είναι για την Αιωνιότητα"!
Γαλιλαίος
Δικαιούται ίσως περισσότερο από κάθε άλλον να διεκδικήσει τη πατρότητα της νεότερης επιστήμης. Η περίφημη διαμάχη του με τη Καθολικήν Εκκλησία ήταν βασικό στοιχείο της φιλοσοφίας του, γιατί στάθηκεν ο πρώτος που υποστήριξε πως ο άνθρωπος μπορεί να ελπίζει ότι θα κατανοήσει τη λειτουργία του Κόσμου κι επίσης πως αυτή η γνώση θα γινότατανε δυνατή με τη παρατήρηση του πραγματικού Κόσμου.
Από πολύ νωρίς ήταν οπαδός της κοπερνίκειας θεωρίας για τη κίνηση των πλανητών γύρω από τον Ήλιο, δημόσια όμως την υποστήριξε μόνον όταν ανακάλυψε την απόδειξη που χρειαζόταν. Δημοσίευσε τις απόψεις του για τη θεωρία του Κοπέρνικου στην ιταλική γλώσσα κι όχι στο σύνηθες λατινικόν ιδίωμα. Πολύ σύντομα, οι θέσεις του γίναν ευρύτερα γνωστές κι αποδεκτές από την ακαδημαϊκή κοινότητα. Το γεγονός αυτό ενόχλησε τους αριστοτελικούς καθηγητές που ενώθηκαν εναντίον του και προσπαθήσανε να πείσουνε τη Καθολικήν Εκκλησία να καταδικάσει τη θεωρία του Κοπέρνικου.
Εκείνος ανησύχησε και ταξίδεψε στη Ρώμη για ν' απευθυνθεί στις εκκλησιαστικές αρχές. Υποστήριξε πως η Βίβλος δεν έχει καμμιά πρόθεση να διατυπώσει επιστημονικές θεωρίες και πως, όπως συνηθιζόταν, όταν υπάρχει αντίθεση μεταξύ βιβλικού κειμένου και κοινήν αντίληψη, θεωρούμε πως οι Γραφές είν' αλληγορικές. Η Εκκλησία όμως φοβήθηκε το σκάνδαλο που θα υπονόμευε τον αγώνα της εναντίον του προτεσταντισμού γι' αυτό και προχώρησε σε διάφορα καταπιεστικά μέτρα. Το 1616 διακήρυξε πως η θεωρία του Κοπέρνικου είναι "ψευδής και λανθασμένη" και πρόσταξε τον Γαλιλαίο να "μη την υπερασπίσει ή στηρίξει" ποτέ πια. Εκείνος συγκατατέθηκε.
Το 1623 εξελέγη Πάπας ένας παλιός φίλος του. Γρήγορα όμως διαψεύστηκαν οι ελπίδες του πως θ' ανακληθεί το διάταγμα του 1616. Κατόρθωσε πάντως να του δοθεί άδεια να γράψει βιβλίο με θέμα την αριστοτελική και τη κοπερνίκεια θεωρία. Έπρεπεν όμως να τηρήσει δυο περιορισμούς: να μην υποστηρίξει καμμιά εκ των δυο και να καταλήξει στο συμπέρασμα πως ουδέποτε άνθρωπος θα προσδιορίσει τη λειτουργία του Σύμπαντος, επειδή ο Θεός μπορεί να παρουσιάζει τα φαινόμενα με τρόπους που ο άνθρωπος αδυνατεί να φανταστεί καν, μιας και δε μπορεί να θέτει όρια στη παντοδυναμία του Θεού.
Αυτό το βιβλίο, "Διάλογος Με Θέμα Τα Δυο Κύρια Συστήματα Του Σύμπαντος", ολοκληρώθηκε και κυκλοφόρησε το 1632, με τη πλήρη έγκριση των παπικών λογοκριτών. Αμέσως αναγνωρίστηκε σ' όλη την Ευρώπη ως αριστούργημα, τόσο για τη λογοτεχνική του αξία, όσο και το φιλοσοφικό του περιεχόμενο. Πολύ σύντομα όμως, ο Πάπας διαπίστωσε πως το κοινό θεωρούσε το βιβλίο αυτό ως ένα πειστικόν επιχείρημα υπέρ της κοπερνίκειας θεωρίας. Μετάνιωσε λοιπόν για το "τυπωθήτω" που 'χε παραχωρήσει. Θεώρησε πως, παρά την άδεια των λογοκριτών, ο Γαλιλαίος παρέβη το διάταγμα του 1616 κι έτσι τον υποχρέωσε να παρουσιαστεί στην Ιεράν Εξέταση. Καταδικάστηκε σε ισόβιο κατ' οίκον περιορισμό κι υποχρεώθηκε ν' αποκηρύξει δημόσια τη κοπερνίκεια θεωρία. Για δεύτερη φορά, εκείνος συγκατατέθηκε.
Υπήρξε πιστός καθολικός, αλλ' η πίστη του στην ανεξαρτησία της επιστήμης παρέμεινεν ακλόνητη. Τέσσερα χρόνια πριν από τον θάνατό του, το 1642 κι ενώ ήταν ακόμα σε περιορισμό, έστειλε κρυφά σ' έναν εκδότη στην Ολλανδία, το χειρόγραφο του δεύτερου βιβλίου του. Το έργο αυτό, με τον τίτλο, "Δυο Νέες Επιστήμες", αποτέλεσε κάτι περισσότερο από μιαν απλήν υποστήριξη στη θεωρία του Κοπέρνικου: ήταν η ληξιαρχική πράξη γέννησης της μοντέρνας φυσικής.
Ισαάκ Νιούτον
Δεν ήταν εύκολος χαρακτήρας. Είναι πασίγνωστες οι έντονες διαμάχες, στις σχέσεις του με τους άλλους πανεπιστημιακούς, που ξόδεψε τα περισσότερα απ' τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Μετά την έκδοση των "Μαθηματικών Αρχών Της Φυσικής Φιλοσοφίας" -του πιο σημαντικού βιβλίου φυσικής που γράφτηκε ποτέ-, απέκτησε τεράστιο κύρος. Ορίστηκε πρόεδρος της Βασιλικής Εταιρείας και στάθηκεν ο πρώτος επιστήμονας που χρίστηκεν Ιππότης.
Πολύ γρήγορα φιλονίκησε με τον βασιλικόν αστρονόμο, τον John Flamsteed, που παλιότερα του 'χει παραχωρήσει τα δεδομένα που χρειαζότανε για τις Μαθηματικές Αρχές, τώρα όμως του απέκρυπτε τις απαιτούμενες πληροφορίες. Ο Νιούτον όμως δεν ανεχόταν αρνήσεις, όρισε τον εαυτό του Διευθυντή του Βασιλικού Αστεροσκοπείου και μετά προσπάθησε να εκβιάσει την άμεση δημοσιεύση των πληροφοριών. Τελικά πέτυχε τη κατάσχεση της εργασίας αυτής και την έκδοσή της από τον Edmond Halley, τον θανάσιμον εχθρό του Flamsteed. Αυτός όμως προσέφυγε στα δικαστήρια, που αποφάσισαν ν' απαγορευτεί η διανομή της κλεμμένης εργασίας. Ο Νιούτον έγινεν έξω φρενών και για να εκδικηθεί τον Flamsteed στις επόμενες εκδόσεις των Μαθηματικών Αρχών, απάλειψε συστηματικά κάθε παραπομπή στ' όνομά του.
Η διαμάχη του με τον Gottfried Leibniz, ήτανε πολύ σοβαρότερη. Κι οι δυο διανοητές είχαν ανακαλύψει κι αναπτύξει, -ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλο- τον απειροστικό λογισμό, που αποτελεί τη βάση της νεότερης φυσικής. Όπως γνωρίζουμε σήμερα, ο Νιούτον είχεν ανακαλύψει αρκετά χρόνια πριν από τον Λάιμπνιτζ, τον απειροστικό λογισμό, δημοσιεύσεν όμως την εργασία του πολύ αργότερα απ' αυτόν. Η έντονη διαμάχη συνίστατο στη διεκδίκηση της πρωτιάς, πράγμα που δίχασε την ακαδημαϊκή κοινότητα. Είν' όμως ιδιαίτερως αξιοσημείωτο πως τα περισσότερα άρθρα που υποστήριζαν τον Νιούτον τα 'χε γράψει ο ίδιος κι απλά τα υπέγραφαν οι διάφοροι φίλοι του! Η όξυνση της αντίθεσής τους οδήγησε τον Λάιμπνιτζ να κάνει το λάθος και να προσφύγει στη Βασιλικήν Εταιρεία, που θ' αναλάμβανε να λύσει το πρόβλημα! Ο Νιούτον ως πρόεδρος, όρισε μιαν "αμερόληπτην" εξεταστικήν επιτροπή, που "εντελώς τυχαία" αποτελούνταν αποκλειστικά από φίλους του! Και σα να μην έφτανε αυτό, έγραψεν ο ίδιος το πόρισμα, όπου ο Λάιμπνιτζ κατηγορείται ως αντιγραφέας κι υποχρέωσε την Εταιρεία να το δημοσιοποιήσει. Κι όμως δε τον ικανοποίησαν όλ' αυτά, πλήρως. Έγραψεν ανώνυμα μια περίληψη του πορίσματος και τη δημοσίευσε στο περιοδικό της Βασιλικής Εταιρείας. Λέγεται πως μετά το θάνατο του αντιπάλου του διακήρυξε πως ευχαριστήθηκε πολύ "ραγίζοντας τη καρδιά του Leibniz".
Κατά τη διάρκεια της διαμάχης του με τον Φλάμστηντ και τον Λάιμπνιτζ, ο Νεύτων εγκατέλειψε το Καίμπριτζ και την ακαδημαϊκή καριέρα. Επειδή στάθηκε σφοδρός αντίπαλος του καθολικισμού στο Καίμπριτζ και στο Κοινοβούλιο, τον ανταμείψανε με τη κερδοφόρα θέση του Διευθυντή του Βασιλικού Νομισματοκοπείου. Εδώ χρησιμοποίησε την ικανότητά του για ελιγμούς και τη μνησικακία του σε δραστηριότητες περισσότερον αποδεκτές κοινωνικά. Καθοδήγησε λοιπόν μ' επιτυχία μια μεγάλη εκστρατεία εναντίον των κιβδηλοποιών κι αρκετούς απ' αυτούς τους έστειλε στην αγχόνη.*
δια χειρός Στέφεν Χόκινγκ
____________________
*σημ. δική μου: Ο Νεύτων έζησε περίπου 88 έτη κι ως το τέλος της ζωής του, δεν συνήψε ποτέ παραμικρό δεσμό με γυναίκα! Λέγεται πως πέθανε παρθένος. Φυσικά στη διάθεση του καθενός να ελέγξει τούτα τα στοιχεία.
