Πεζά

Ποίηση-Μύθια

Ο Dali & Εγώ

Θέατρο-Διάλογοι

Δοκίμια

Σχόλια-Αρθρα

Λαογραφικά

Ενδιαφέροντες

Κλασσικά

Αρχαία Ελλ Γραμμ

Διασκέδαση

Πινακοθήκη

Εικαστικά

Παγκ. Θέατρο

Πληρ-Σχολ-Επικοιν.

Φανταστικό

Ερ. Λογοτεχνία

Γλυπτ./Αρχιτ.

Κλασσικά ΙΙ

 
 

Δοκίμια 

'Ω Χρόνε Αυθέντα...'



     Ένα παλιό ανέκδοτο, που μάλλον το ξέρετε όλοι, δεν κατάφερε ποτέ να μου αποσπάσει ένα μειδίαμα, παρόλο που 'ναι έξυπνο. Πρόκειται για κείνο με τον ευσεβή πιστό που μιλά με τον Θεό:

 -"Θεέ μου, τί είναι για σένα χίλια χρόνια";
 -"Ένα δευτερόλεπτο τέκνο μου".
 -"Πωπωωώ! Kαι τι είναι για σένα 1.000.000.000 δρχ";(2.934.702,8 euro)
 -"Μα ... μια δραχμούλα (0,003 euro) τέκνο μου".
 -"Αχ Θεέ μου ...δώσε μια δραχμούλα στον πιστό σου, που σε υπεραγαπά"!
 -"...Ναι... περίμενε μισό λεπτό ...είμαι λιγάκι απασχολημένος..."

     Κόκκαλο ο πιστός, αλλά κι εγώ όταν το πρωτάκουσα. Μέχρι πρότινος δεν είχα καταλάβει το γιατί, αλλά αυτό απετέλεσε το πρώτο ερέθισμα γι' αυτό το κειμενάκι. Το δεύτερο ερέθισμα, το οποίο τότε που συνέβη δε το συνδύασα μ' αυτό, ήρθε μερικά χρόνια μετά.



     Τελείωνα τις σπουδές μου σα μηχανικός κλωστουφαντουργός κι απέμενε μόνον η πτυχιακή εργασία. Ήμουν ήδη έγγαμος, ερχόταν γοργοφτέρουγος ο πελαργός κι έτσι θέλησα να τελειώσω τάχιστα αυτή τη διαδικασία. Ανέλαβα μια φιλόδοξη εργασία επειδή είχα "άκρες" και νόμισα ότι θάταν καλύτερα. Θα ερευνούσαμε τρία άτομα, (εγώ, η σύζυγός μου κι ο πρώην συγκάτοικός μου), ότι αφορούσε στο μετάξι σαν ίνα.
     Υπήρχε τρομερό κενό στο θέμα αυτό κι έτσι είπαμε να καλύψουμε όλο το φάσμα της διαδικάσιας, από σηροτροφία μέχρι και φινίρισμα, παρόλο που δεν άπτονταν όλα της ειδικότητός μας. Για να μην τα πολυλογώ με άσχετα θέματα, μπλεχτήκαμε σε ένα επίπονο έργο, καθυστερήσαμε πολύ περισσότερο απ' όσο περιμέναμε -τρία περίπου χρόνια κι εξακόσιες εβδομήντα σελίδες εργασίας, είχα ήδη δεύτερο γιο-, επιβραβευθήκαμε με το σπανιότατο "άριστα" κι  όλο αυτό πέρασε στην ιστορία -λέγε με πατάρι-, εκτός...



     Το πρώτο μέρος αυτού του πονήματος απετελείτο απ' την σηροτροφία κι εκεί ευρίσκετο και το δεύτερο ερέθισμά μου. Το μετάξι είναι μιά υπέροχη ίνα, αλλά με την δυσκολώτερη κι επίπονη διαδικασία -πιστέψτε με τυφλά για να μην επεκταθώ- σ' όλες τις βαθμίδες επεξεργασίας του. Είναι ίσως η μοναδική ίνα όπου το κυριώτερο "εργαστήριο-εργοστάσιο" είναι ένα σκουλήκι.
     Εν αρχή ην ένα μικρό καφεδί αυγουλάκι, σα το κεφάλι της καρφίτσας, που αν επωασθεί σωστά, ελευθερώνει ένα μικρό υπόλευκο σκουληκάκι. Αυτό, για τις προσεχείς τριάντα-σαράντα μέρες, άλλο δεν κάνει παρά να τρώει και να κοιμάται. Έπειτα τυλίγεται με την μετάξινη ίνα σε κουκούλι, όπου θα μείνει δέκα-δεκαπέντε μέρες ακόμα για να μεταλλαχθεί σταδιακά σε πεταλούδα, που θα τρυπήσει το κελλί της και θα βγει. Σε αυτή τη φάση του, θα ζήσει ακόμα μερικές μέρες, χωρίς να τρώει, χωρίς να κοιμάται, μόνο να αναπαραχθεί.
     Πόσο θα ζήσει; Αυτό εξαρτάται από το πόσο καλά είχε περάσει στα ...νιάτα του! Αν έτρωγε σωστά, τη σωστή τροφή, αν κοιμόταν σωστά, αν είχε σωστή θερμοκρασία και σωστό φωτισμό, αν δεν είχε οχλήσεις σε αυτή τη διαδικασία και πάντως όχι παραπάνω από τρεις-τέσσερις μέρες. Πολύ κακό για το τίποτε θα πείτε; Μη το πείτε σε μένα, πέστε το στη όμορφη, πάλλευκη, παχουλή πεταλουδίτσα, που'χει ήδη βγει απ' το κουκούλι και περιμένει εναγωνίως πάνω απόνα άλλο κουκούλι, το όποίο, νάστε σίγουροι ότι και του άλλου φύλου θάναι και θάναι κείνο που θ' ανοίξει πρώτο.
     Αν επιχειρήσει κανείς να την ενόχλησει, θα εισπράξει -φαντάζομαι- ένα εχθρικότατο βλέμμα κι αν επιμείνει θ' ...ακούσει τη φράση: "'Ασε με, δεν βλέπεις ότι ΔΕΝ ΕΧΩ ΧΡΟΝΟ"! Μόλις βγει το ταίρι, θα αρχίσει τάχιστα η ερωτοτροπία και τα γεννοβόλια.   
     Συνολικός χρόνος ζωής περίπου δυο μήνες, μ' έρωτα μόλις τρεις-τέσσερις μέρες και το τραγικό στην υπόθεση είναι, πως όσο έντονος είναι αυτός, τόσο γρήγορα επιφέρει το τέλος, γιατί όπως είπαμε αρχικά, σε αυτή τη φάση, ο μετακοσκώληκας δεν τρώει, αλλά καταναλίσκει από τα ...έτοιμα! Σαν πρόσθετα στοιχεία, για να κλείσω, θα 'λεγα πως, η θηλυκιά είναι από την φύση της πιο ανθεκτική, ενώ ο αρσενικός είναι πιο όμορφος, πιο δυνατός, πιο μεγάλος και με πιο έντονες ερωτικές τάσεις.



     Φαντάζομαι τη στιχομυθία μεταξύ των υποψηφίων εραστών:

  ΑΡΣΕΝΙΚΟΣ: Καλή μου, σας αγαπώ μέχρι θανάτου... (φρρρρρρ τα φτεράκια για έμφαση)!
  ΘΗΛΥΚΙΑ: Μα... για ποια με περάσατε; Υποκριτή.... (φρρρρρρ τα φτεράκια σαν ...ένα πονηρό κι αρκούντως ντροπαλό χαμόγελο)!
  ΑΡΣΕΝΙΚΟΣ: Ιδέστε πόσο σας ποθώ... (φρρρρρρ τα φτεράκια με ...ανάλογη επίδειξη για του λόγου το αληθές)
  ΘΗΛΥΚΙΑ: Μμμ...δε ξέρω ...θα πρέπει να το ...σκεφτώ ...είστε πολύ βιαστικός κι ... επίμονος... (φρρρρρρρ τα φτεράκια με επίδειξη Kαι ... διευκόλυνση κλπ κλπ)!

     Κι όλα αυτά εν πτήσει παρακαλώ...!     
     Αυτό ήτανε το δεύτερο ερέθισμά μου παρόλο που τότε ακόμα, δεν το είχα συνδυάσει στο μυαλό μου έτσι όπως σήμερα. Mε έθλιβε όταν σκεπτόμουν μιά τόσο σύντομη ζωή και μάλιστα με τόσο σύντομο ερωτικό χρόνο. Πολλάκις αναρωτήθηκα -είτε φωναχτά, είτε από μέσα μου- "γιατί να έρχεται στο κόσμο, γιά τόσο λίγο χρονικό διάστημα ένα πλάσμα; τι σκοπό εξυπηρετεί;" Κάποιος μάλιστα μου απάντησε..."μα...γιά να παίρνουμε το μετάξι εμείς οι άνθρωποι"! Απάντηση  εντελώς ηλίθια, κατά την γνώμη μου, από πολλές απόψεις.
     Όταν σχετικά πρόσφατα είχα κάποιες απώλειες αγαπημένων προσώπων και μάλιστα σε σχετικά μικρές ηλικίες, ένοιωσα ότι τόσο το ανεκδοτάκι αυτό, όσο και το σκουληκάκι, κάτι προσπαθούσαν να μου δείξουν. Όμως και πάλι δεν είχα κατορθώσει να σχηματίσω στο μυαλό μου όλη την εικόνα, μέχρι πρόσφατα, που κάποιο αγαπημένο πρόσωπο μού είπε:
  -"Έλα μωρέ καημένε....τι βιάζεσαι;"
     Αυτό ήταν! Λές κι ήταν το κλειδάκι που ξεκλείδωσε τη σκέψη μου και την έστειλε να ντύσει όλα αυτά μαζί. Το περίεργο κι ετερόκλητο αυτό παζλ είχε συμπληρωθεί. Πάμε λοιπόν και πάλι απ' την αρχή να το δούμε μαζί!
     Στο ανεκδοτάκι έχουμε και τις δύο μεριές να βρίθουν καλών προθέσεων. Ωστόσο δεν έχουμε ένα όμορφο, επιθυμητό αποτέλεσμα και για τους δυό. Ο πιστός αγαπά κι εμπιστεύεται τον Θεό του κι αυτό ας το δεχθούμε, -χάριν του συλλογισμού- ως αναμφισβήτητο. Ο Θεός, απ' την άλλη πλευρά, αγαπά και δέχεται να βοηθήσει τον καλό του ευσεβή πιστό. Κι όμως δεν έχουμε και τις δυό πλευρές εξίσου ικανοποιημένες. Γιατί;



     Ο μεταξοσκώληκας ζει -κατ' εμέ- ένα πάρα πολύ σύντομο βίο. Κι αυτό γιατί εγώ μετρώ ήδη πάνω απο σαράντα χρόνια ζωής και μου φαίνεται αδιανόητο, να ζει κάτι μόλις 2 μήνες. Εκείνος όμως δεν το βλέπει έτσι.
     Το πρόσωπο εκείνο ήταν κατά πολύ μικρότερο μου, μ' όλη τη ζωή να ξεδιπλώνεται εμπρός του.
     Τι συνδέει και τι απομακρύνει αυτά τα τρία κομμάτια του παζλ; Χωρίς να είμαι επιστήμονας, ούτε ειδικός θα προσπαθήσω να εκθέσω τη γνώμη μου, έτσι όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι.
     Ο χρόνος μετριέται σε σταθερές μονάδες μετρήσεως, γνωστές ήδη σε όλους, γιαυτό θεωρώ περιττό να αναφερθώ. Ωστόσο λόγω αντιλήψης κι άλλων προσωπικών βιωμάτων ή ερεθισμάτων ή και διαφορετικών ηλικιακών θέσεων, έκαστος από μας τον προσμετρά διαφορετικά. Τον αντιλαμβάνεται και τον διαθέτει διαφορετικά. Τον κερδίζει ή τον χάνει διαφορετικά κι αυτό είναι μιά πολύ σημαντική ασυμβατότητα.
     Ίσως ακούγεται αστείο, αλλά αν το σκεφτούμε καλύτερα και βαθύτερα, θα διαπιστώσουμε ότι έχει βάση. Σε μιά σχέση οιασδήποτε μορφής ή και σε μιά συνεργασία, εκτός της κοινής νοητικής, αισθητικής, χημικής ή και συμφεροντολογικής πλατφόρμας, που υφίσταται, θα πρέπει να συνυπολογίζουμε τελικά και τον τρόπο μέτρησης του χρόνου, ανάμεσα στις δύο πλευρές. 
     Η πείρα, μέχρι τώρα, μου έχει δείξει ότι ένας μεγάλος αποσχιστικός παράγων μεταξύ δύο ανθρώπων, έστω κι αν αυτό δεν είναι άμεσα ορατό, είναι αυτή η χρονική ασυμβατότητα. Με κυρίως χαμένη πλευρά, εκείνη που προσμετρά το υπόλοιπο του χρόνου της, με μικρότερα μεγέθη. Δηλαδή βιάζεται περισσότερο. Αν κι οι απώλειες συνήθως είναι εκατέρωθεν, η μεριά κείνη που μετρά με μεγαλύτερα μεγέθη, ικανοποιείται με τη σκέψη πως έχει άφθονο χρόνο.
     Κλείνω τονίζοντας μια παράξενη διαφορά: Το σκουληκάκι δεν ξέρει ότι έχει μόλις δυο μήνες ζωής. Δεν έχει τους μηχανισμούς να το αντιλαμβάνεται -απ' όσο γνωρίζουμε-, ωστόσο δρα ενστικτωδώς, σαν να το γνωρίζει. Εμείς οι άνθρωποι, ξέρουμε -στατιστικώς- ότι ζούμε περίπου εβδομήντα χρόνια, ουσιαστικά όμως δε ξέρουμε καν αν θα ζούμε αύριο. Ενεργούμε άλλοτε σα να 'τανε να ζήσουμε χίλια χρόνια κι άλλοτε σαν να 'χουμε μια μέρα ζωής. Οι επιλογές αυτές αναλόγως, διέπουνε και καθορίζουνε το κάθε άτομο ξεχωριστά.



     Σωστές ή λάθος; Ο ...χρόνος θα το δείξει.

 

                                                                   Γενάρης 2002

 

 

Web Design: Granma - Web Hosting: Greek Servers