Πεζά

Ποίηση-Μύθια

Ο Dali & Εγώ

Θέατρο-Διάλογοι

Δοκίμια

Σχόλια-Αρθρα

Λαογραφικά

Ενδιαφέροντες

Κλασσικά

Αρχαία Ελλ Γραμμ

Διασκέδαση

Πινακοθήκη

Εικαστικά

Παγκ. Θέατρο

Πληρ-Σχολ-Επικοιν.

Φανταστικό

Ερ. Λογοτεχνία

Γλυπτ./Αρχιτ.

Κλασσικά ΙΙ

 
 

Πεζά 

Προς Το Περασμένο Χιόνι...

     Δυο μέρες αξύριστος. Δυο μέρες χιόνι. Μόνο που δεν έχει πέσει ακόμα. Δηλαδή εγώ το βλέπω. Οι άλλοι όχι! Βαδίζουνε τυλιγμένοι, σφιχτά, στα πανωφόρια και στα κασκόλ τους, πολλοί μάλιστα φοράνε σκούφους και γάντια μα... δε το βλέπουνε. Ακόμα, δηλαδή... Αναψοκοκκινισμένα μάγουλα, χαμογελαστές φάτσες -είναι που δε βλέπουνε το χιόνι ακόμα- κι αμάξια χωρίς αντιολισθητικές αλυσίδες, σεργιανάνε δώθε-κείθαι...
     Ξύπνησα αργά, όπως συνήθως τις Κυριακάδες. Τελικά είχα ανέκαθεν -κι ακόμα δεν έχει αλλάξει τούτο- την εντύπωση, πως Κυριακάδες και Σχόλες, ουδεμίαν άλλη χρησιμότητα έχουνε, πέρα από ότι κοιμάσαι όσο θες! Αν έχεις ύπνο δηλαδή...
     Σηκώθηκα και μπήκα στο λουτρό. Εκεί, αποφάσισα, κοιτώντας με στο καθρέφτη, να μη ξυριστώ σήμερα. Γιατί όχι; Αφού ...έχει χιόνι, τι πειράζει; Βγήκα από το λουτρό, τσίμπησα κάτι στα πεταχτά και κάπνισα μερικά απανωτά τσιγάρα με το καφέ μου. Βγήκα έξω κι αποφασιστικά, βάλθηκα να γυρίζω καταστήματα με αξεσουάρ αυτοκινήτου. Ήθελα να "φορέσω" αλυσίδες στο αμάξι. Κανείς δε με πήρε για τρελό, ευτυχώς, γιατί έξω ήταν κολόκαιρος, ο χειμώνας δε, πάνω στη κόψη κι έστεκε λογικά κάτι τέτοιο. Κανείς δεν έβλεπε επίσης, το μάτι μου να ...γυαλίζει. Εκεί που με κοιτάξανε κάπως παράξενα, ήταν όταν ζήτησα να μου τις φορέσουνε κιόλας. Κόντευα να ξεχάσω πως αυτοί δε βλέπουνε...
     Μουρμούρισα κάτι βιαστικά, πως τάχα πάω σε χιονοδρομικό μα και πάλι ο πωλητής, παραξενεύτηκε:
 -"Έχετε άδεια ε; Τυχερέ..." μου πέταξε.
 -"Πλάκα μου κάνεις; Τι άδεια..."; του αντιγύρισα παραξενεμένος.
 -"Μα... Κυριακάτικα πάτε σε χιονοδρομικό; Αύριο είναι Δευτέρα... δεν εργάζεστε";
 -"Δε με πιάνεις στη φάκα, φίλε μου και το ξέρεις" είπα παρακινδυνευμένα, "σήμερα είναι Παρασκευή..."
 -"..."
 -"Τι με κοιτάς άφωνος; Αν ήταν Κυριακή, όπως λες, θα 'σαστε ανοιχτά";
 -"..."
 -"Βλέπεις; Σήμερα έχει παντού χιόνι. Είναι δε, ότι μέρα θέλω και θα κάνω ότι γουστάρω και πρόσεξε γιατί η θέση σου εδώ μέσα, είναι επισφαλής. Μπορεί να σε αντικαταστήσω με καμμιάν όμορφη, εξυπηρετική πωλήτρια και παρακαλώ στο ..."εξυπηρετική" προσδίδω ιδιαίτερη έμφαση και σημασία. Λοιπόν...Τι χρωστάω";
 -"Ότι πείτε κύριε..." είπε με σεβασμό κι απορία συγκαλυμμένη κι όρισε τη τιμή. Μια τιμή αρκετά χαμηλή πράγματι, μα έκανα πως δεν άκουσα:
 -"Μπράβο παιδί μου! Τώρα μάλιστα... συνεννοηθήκαμε. Ευχαριστώ για τη προσφορά του μαγαζιού" είπα ξεκινώντας να φύγω χωρίς να πληρώσω και βγαίνοντας του πέταξα θριαμβευτικά: "...και πού 'σαι; Βάλε κάτι πιο βαρύ πάνω σου, γιατί έξω έχει δέκα πόντους χιόνι..."
     Έφυγα νικητής και τροπαιούχος! Μπήκα στο αμάξι και βολτάρισα με τα καινούργια του χιονοπάπουτσα! Πολλοί με κοιτούσανε παραξενεμένοι κι έκπληκτοι. Τυφλοί!
 -"Πού πάμε Αφεντικό"; με ρώτησε το αμάξι μου.
 -"Πόσες φορές σου το 'χω πει, να μη με λες έτσι"; Του πέταξα εκνευρισμένος.
 -"Διψάω Αφεντικό... αν είναι να πάμε μακριά, πρέπει να με ...ποτίσεις"! κι έπειτα σα να μονολογούσε: "Τι διάλο, δε κοιτάς ποτέ σου τις ενδείξεις μου στο καντράν";
 -"Το άκουσα αυτό, θρασύμι..." Έπνιξα μερικές βλαστήμιες μα ...ωστόσο μπήκα στο πρώτο βενζινάδικο που βρήκα.
 -"Πόσο να βάλω κύριε"; με ρώτησε ο υπάλληλος.
 -"Γέμισέ το, μέχρι τ' αφτιά! Έχω ...ταξίδι" του απάντησα χαμογελώντας ηλίθια.
 -"Το βλέπω! Ετοιμάζεστε για χιονοδρομικό ε; Παρνασσό"; με ρώτησε με δήθεν ενδιαφέρον, αυτός.
 -"Μα καλά άνθρωπέ μου... στ' αλήθεια δε βλέπεις το χιόνι"; ρώτησα και πάλι ηλίθια!
 -"..."
     Κατάλαβα... Μήτε κι αυτός το 'βλεπε! Κοίταξα τα παπούτσια μας, χωμένα σχεδόν ολάκερα, μέσα στο λευκό, φρέσκο στρώμα του χιονιού. Ένιωθα τα πόδια μου νοτισμένα κι ήταν κρύσταλλο. Αυτός πως διάλο δε το 'νιωθε; Διακριτικά, απομακρύνθηκα κάπως κι έφτιαξα μια χιονόμπαλα. Την έκανα σκληρή κι όταν για κάποια στιγμή δε με κοιτούσε, του τη πέταξα με δύναμη! Τον πέτυχε καρφί στο σβέρκο. Μάλιστα θα ορκιζόμουνα, πως αρκετό χιόνι θα πέρασε μέσα από το μπουφάν, στη σάρκα! Χωρίς να υπολογίσω και το ξάφνιασμα που θα 'πρεπε να νιώσει από το χτύπημα. Μα δεν έδειξε να κατάλαβε τίποτε. Απολύτως τίποτε! Ατάραχος, ολοκλήρωσε το φουλάρισμα, κλείδωσε το ρεζερβουάρ και μου επέστρεψε τα κλειδιά. Ε αυτό ήταν από τ' 'Αγραφα! Περίμενα πως δε θα το βλέπανε, μα όχι και να μη το νιώθουνε!
     Πλησίασα προσεχτικά πίσω του όσο έκλεινε τη τάπα και κοίταξα στο σβέρκο του. Ψεκασμένο με το χιόνι κι ολοκοκκινισμένο, έδειχνε βρεγμένο.
 -"Ορίστε κύριε... έτοιμος. Το πρατήριό μας, σας κάνει δώρο το καύσιμο και σας εύχεται καλή διαδρομή. Να ...προσέχετε..." πρόσθεσε χαμογελαστός.
     Δεν ευχαρίστησα και μπήκα στο αμάξι βιαστικά, σιωπηλός. Όμως -πράγμα που προφανώς δε περίμενε- λίγο πριν απομακρυνθώ, γύρισα και κοίταξα πίσω. Τον είδα να ξύνεται με μανία στο σβέρκο, λες και τον είχε τσιμπήσει σφήκα!
 -"Κάθαρμα! Ύπουλο κάθαρμα..." μουρμούρισα μες από τα δόντια μου, "καθήκι του κερατά..."
     Έβαλα το ραδιόφωνο. Είχε κάτι άνοστα τραγουδάκια κι ύστερα αδιάφορες ειδήσεις. Κάποιος είχε στραγγαλίσει τη γυναίκα του, ένας άλλος είχε επιχειρήσει να κλέψει μια Τράπεζα κι ένα μάτσο πολιτικοί, είχανε πάει ομαδόν για ...τσίσα! Σιγά! Ποιός χέστηκε; Εγώ περίμενα ν' ακούσω τον καιρό...
 -"...νέα πτώση της θερμοκρασίας κι ίσως να 'χουμε χιονοπτώσεις στα ορεινά..." Χα! 'Αλλαξα σταθμό μα ...και πάλι τα ίδια! Το 'κλεισα εκνευρισμένος. Προφανώς επρόκειτο για έξυπνη προσεγμένη και πολύ λεπτοδουλεμένη συνομωσία...
 -"Πρόσεξε Αφεντικό... Φανάρι"!
 -"'Αει στο διάολο κι εσύ εφταμηνίτικο! Σου 'χω πει να μη με λες έτσι"! και ...πέρασα με κόκκινο! Σιγή! Για λίγο όμως...
 -"Αφεντικό..."
 -"Λέγε"!
 -"Τι θα πει 'εφταμηνίτικο' ";
     Κατάπια την απάντηση που ανέβηκε στο στόμα μου και ...σώπασα. Κοίταξα στο καθρεφτάκι, τα ίχνη από τις ροδιές μου στο λευκό στρώμα... Μα... Κατάλαβα τότε, κάτι που δεν είχα προσέξει μέχρι τώρα κι όμως μου χτυπούσε συνεχώς στο μυαλό! Καλά δε βλέπαν, επίσης καλά δε νιώθανε το χιόνι, να δεχτώ επίσης πως ήμουν ο μόνος Εκλεκτός μα... τόσοι άνθρωποι, τόσα αυτοκίνητα... πως και δεν αφήνανε κανένα ίχνος πάνω του; Από τον προβληματισμό, μ' έβγαλε το σκασμένο:
 -"Αφεντικό..."
 -"Σκάσε"!
 -"...γλυστράει κάτω, ακόμα και με τα καινούργια μου παπούτσια... Πρόσεχε"!
 -"Τι γλυστράει";
 -"Το χιόνι"!
     Δε μίλησα μα έκοψα ταχύτητα. Είχα όντως πατήσει γκάζι από τα νεύρα μου, χωρίς να το συνειδητοποιήσω. Ένιωσα πολλή ζέστη κι έκλεισα το καλοριφέρ. Κόντευε να γίνει ...χαμάμ κι έτσι άνοιξα και το παράθυρό μου, ως κάτω, για να ξεθαμπώσουν τα τζάμια.
     Όχι πολύ αργότερα, οι πρώτες νιφάδες, -του περασμένου ή τούτου τάχα- αρχίσανε να μπαίνουνε μέσα στο βολάν! Κοίταξα παραξενεμένος ολογύρα. Μερικά παιδάκια, δείχνανε χαρούμενα και χορεύανε, κυνηγώντας νιφάδες... τις ΝΕΕΣ νιφάδες...
     Γύρισα σπίτι να ξαπλώσω. Αύριο είχα πολλή δουλιά κι έπρεπε να σηκωθώ νωρίς... Πολλή και κουραστική δουλιά...
     Έπρεπε ν' αντικαταστήσω το περασμένο χιόνι με το φετινό... κι είχα πολύ φτυάρισμα...
 
   "...κι όμως..."                                          Δεκέμβρης 2004

 

 

 

Web Design: Granma - Web Hosting: Greek Servers