Τι Πάθος
                                                                        Στίχοι: Δημήτρης Λάγιος
Μην η αθωότητά μου είναι μέσα στη σιωπή
σ' ένα θησαυρό χαμένο που γυρεύω μια ζωή
μη τη ξόδεψα στα ζάρια μη τη πήρε το κρασί
ίσως φταίει η βροχή που κλαίει με παράπονο κι οργή

Τι πάθος βυθίζει σε πέλαγα το νου
βραδιάζει κι αλλάζει το χρώμα τ' ουρανού
βραδιάζει κι αλλάζει το χρώμα τ' ουρανού
τι πάθος βυθίζει σε πέλαγα το νου

Χάνω την ισορροπία κι ο αέρας με τρυπά
φταίνε κι οι κραυγές των γλάρων σ' ένα γκρίζο ορίζοντα
οι αποστάσεις με λυγίζουν δεν υπάρχει επιστροφή
ειν' η αθωότητά μου μέσα στη καταστροφή

               Να Ονειρεύομαι...

Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω
να μπαίνω μέσα σου να καταστρέφομαι και να πεθαίνω

Η σωτηρία μου είναι ο θάνατος και το κορμί σου
να μπαίνω μέσα σου να καταστρέφομαι και να πεθαίνω

Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω
σ' ένα πλατύ γιαλό στην εγκατάλειψη λευκού χειμώνα

Ν' αγγίζω το βυθό και να ξοδεύομαι γιατί το θέλω
σ' ένα πλατύ γιαλό στην εγκατάλειψη λευκού χειμώνα

Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω

Η γύμνια λάμπει με του λευκού τη λάμψη
μαγεύει το θάνατο με το λευκό
απουσία κι όλα τίποτα, δαπάνη, γύμνια...

Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω
με τον έρωτα γύρω και το θάνατο κάτω απ' τα μάτια

Ξόδεμα συνέχεια δεν υπάρχουν μάσκες
τ' όνειρο είναι που μαγεύει 

Ανοίγω... ξημερώνει...

Μη Τη Πιστεύεις Την Αγάπη...

Μη τη πιστεύεις την αγάπη
στάζει παράπονο θολό
κυλάει εκεί κυλάει εδώ
και συ πιστεύεις την αγάπη

Έχει τον ήλιο στο 'να χέρι
στ' άλλο σκουριάζει τον καιρό
μας βάζει όλους στο χορό
και συ πιστεύεις την αγάπη

Θάλασσα είναι η αγάπη
κλεισμένη μέσα στη καρδιά
ειν' η καρδιά μικρό καράβι
που η αγάπη κυβερνά

Μαρία Ακόμα Σ' Αγαπώ...

Μαρία ακόμα σ' αγαπώ
εκπέμπω sos  και περιμένω
συνταξιδιώτης με το φως
ένα παιδί κυνηγημένο

Μαρία ακόμα σ' αγαπώ
φυλλοροεί ο καιρός περνάει
δραπέτης απ' το θάνατο
ένα παιδί που σ' αγαπάει

Κλειστό παράθυρο η ζωή μου
σκόνη και άθροισμα λειψό
με πνίγει η ερημιά του ονείρου
κόβει το δρόμο μου στα δυο

Μαρία ακόμα σ' αγαπώ
βυθίζομαι και τελειώνω
παράνομα στον κόσμο αυτό
ένα παιδί έξω απ' το χρόνο

Κλειστό παράθυρο η ζωή μου
σκόνη και άθροισμα λειψό
με πνίγει η ερημιά του ονείρου
κόβει το δρόμο μου στα δυο

Μαρία ακόμα σ' αγαπώ...
_______________________

Η Μέρα Κείνη Δε Θ' Αργήσει...
                                                                   Στίχοι: Φώντας Λάδης
Η μέρα κείνη δε θ' αργήσει
που μπρος μου θα σε ξαναδώ
το φως του ήλιου θα ραγίσει
και συ θα τρέχεις προς τα δω

Θε να σκορπά το μέτωπό σου
χρυσή βροχή στον ουρανό
και θα 'ν' τ' ωραίο πρόσωπό σου
κι απ' το φεγγάρι πιο χλωμό

Κι όταν θα σμίξουν οι καρδιές μας
όλα θα λάμψουνε αλλιώς
και θα χαθεί μες τις σκιές μας
όλος ο κόσμος ο παλιός

Η μέρα κείνη δε θ' αργήσει
κυνηγημένο μου πουλί
σε πήρε κάποτε η δύση
σε ξαναφέρνει η ανατολή

      Έγιν' Η Ζωή Μας...

Η ζωή μας τάχα που πηγαίνει
έτσι όπως μονότονα κυλά;
Σ' ένα σούπερ-μάρκετ μπαινοβγαίνει
μα τα χέρια μένουν αδειανά.

Χάθηκαν τα πρόσωπα στην πρέσα
κι έγινε η αγάπη πιο φτωχή.
Σε χωριά και πολιτείες μέσα
όλα γίναν ένα, δύο, χι.

Βάλε μια κεραία στο κεφάλι,
παίξε στην οθόνη της ψυχής.
Σε βαθύ κι ατέλειωτο κανάλι,
παίζουμε ένα σήριαλ κι εμείς.

Έγινε η ζωή μας
μια πετυχημένη κουρελού.
Φτάσαμε στο τέρμα
κι όμως ξεκινήσαμε γι' αλλού.
_________________________

          Έχω Μι' Αγάπη
                                                                         Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης
Έχω μι' αγάπη ολοδική μου
τριαντάφυλλο, άστρο μου κι αυγή μου
χίλιοι άντρες δεν θα το μπορούσαν
όπως εγώ να σ' αγαπούσαν.

Μέσα στα μάτια σου γλυκές
τ' Αη-Γιάννη ανάβουν οι φωτιές.

Στο στόμα σου σαν είμαι απάνω
πια δε φοβάμαι να πεθάνω
στα χέρια σου σαν είμαι μέσα
τότε έγια μόλα-έγια λέσα.

Χωρίς καράβι και πανιά
άι ταξιδεύω το ντουνιά.

Έχεις τον ήλιο στα μαλλιά σου
και το φεγγάρι στην ποδιά σου
και ένα τζιτζίκι εκεί στα στήθια
που σου λέει παραμύθια.

Απ' τα δικά σου τα φιλιά
μάθαν τραγούδι τα πουλιά.

       Αλλά Τα Βράδια...

Και να που φτάσαμε εδώ
Χωρίς αποσκευές
Μα μ' ένα τόσο ωραίο φεγγάρι
Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος...

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Βέβαια αγάπησε
τα ιδανικά της ανθρωπότητας,
αλλά τα πουλιά
πετούσαν πιο πέρα

Σκληρός, άκαρδος κόσμος,
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ' το δέντρο που βρέχεται...

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα
για να πεθαίνουν κι αλλού
και την απληστία
για να μένουν νεκροί για πάντα

Αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Καθώς μένω στο δωμάτιο μου,
μου 'ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες...
Φοράω το σακάκι του πατέρα
κι έτσι είμαστε δυο,
κι αν κάποτε μ' άκουσαν να γαβγίζω
ήταν για να δώσω
έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ' ένα άστρο ή μ' ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών...

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη!

Δος μου το χέρι σου...

Γερνάς Και Σκοτεινιάζει...

Ήταν ατέλειωτη η μέρα
κι ως νύχτωνε σε μια γωνιά
μ' ένα τσιγάρο του πατέρα
τους άντρες παίζαμε κρυφά.

Τώρα η μέρα σε τρομάζει
γύρω αποτσίγαρα σωρός
και πια δεν είναι γυρισμός
γερνάς και σκοτεινιάζει.

Γέλια παιδιών έξω απ' το σπίτι
πέτρες στη τσέπη της ποδιάς
μα έφτανε ένα νεκρό σπουργίτι
για να σε κάνει να πονάς

Βρέχει Στη Φτωχογειτονιά

Μικρά κι ανήλιαγα στενά
και σπίτια χαμηλά μου
βρέχει στη φτωχογειτονιά
βρέχει και στη καρδιά μου

Αχ ψεύτη κι άδικε ντουνιά
άναψες τον καημό μου
είσαι μικρός και δε χωράς
τον αναστεναγμό μου

Οι συμφορές αμέτρητες
δεν έχει ο κόσμος άλλες
φεύγουν οι μέρες μου βαρειά
σαν της βροχής τις στάλες

               Δραπετσώνα

Μ' αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός
κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός
Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ' τη δουλειά
εγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά

Το 'δερνε αγέρας κι η βροχή
μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή.

Πάρ' το στεφάνι μας, πάρ' το  γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί

Ένα κρεβάτι και μια κούνια στη γωνιά
στην τρύπια στέγη του άστρα και πουλιά
Κάθε του πόρτα ιδρώτας κι αναστεναγμός
κάθε παράθυρό του κι ουρανός

Μα όταν ερχόταν η βραδιά
μες στο στενό σοκάκι ξεφαντώναν τα παιδιά
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε καρδιά
___________________________________

         Σ' Ακολουθώ
                                                                            Στίχοι: Μάνος Λοΐζος
Σ' ακολουθώ...
Στη τσέπη σου γλιστράω
σα διφραγκάκι
τόσο δα μικρό
Σ' ακολουθώ...
και ξέρω πως χωράω
μες στο λακάκι
που 'χεις στο λαιμό
      
Έλα κράτησέ με
και περπάτησέ με
μες στο μαγικό σου το βυθό
πάρε με μαζί σου
στο βαθύ φιλί σου
μη μ' αφήνεις μόνο θα χαθώ
   
Σ' ακολουθώ...
και πάνω σου κολλάω
σα φανελάκι καλοκαιρινό      
Σ' ακολουθώ...
σ' αγγίζω και πονάω
κλείνω τα μάτια και σ' ακολουθώ

      Ποιος Το Ξέρει

Ποιος το ξέρει, ποιος το ξέρει
Που γυρνάς τη νύχτα αυτή
Ποιος καημός και ποιο νυχτέρι
Σου ματώνουν την ψυχή

Σβήνουν τ' άστρα ένα-ένα
Κι όσα σου 'χα ειπωμένα
γίναν δάκρυα παγωμένα,
γίνανε σιωπή

Κρύβει η νύχτα το φεγγάρι
Κι ούτε φως, ούτε λυχνάρι
Να μας βγάλει απ' το ψέμα
κι από τη ντροπή

Ποιος βοριάς τη πόρτα ανοίγει
Και για σενανε ρωτά
Τούτη η νύχτα πως θα φύγει
δίχως φως, χωρίς φωτιά
_________________________

     Ποιος Ξέρει...
                                                                     Στίχοι: Γιάννης Λογοθέτης
Κάποια λόγια γίναν τύψεις
μείναν δίχως απαντήσεις
κάποια λόγια που χαθήκαν
και στο χρόνο βυθιστήκαν

Τις στιγμές μας που μας λένε
για τα λάθη που μας καίνε
τις αφήσαμε στη μέση
δεν τις είχαμε πιστέψει

Ποιός φταίει μη ρωτάς
στο χτες μας μη γυρνάς
παλιές πληγές ανοίγεις
Ποιός φταίει μη ρωτάς
πες μου πως μ' αγαπάς
και φίλα με πριν φύγεις

Κάποιες νύχτες είναι αστέρια
που μας πέσαν απ' τα χέρια
κάποιες νύχτες προσπερνάνε
και στον ώμο μας σκουντάνε
_______________________

Σε Βλέπω Στο Ποτήρι Μου
                                                               Στίχοι: Ηλίας Λυμπερόπουλος
Σε βλέπω στο ποτήρι μου
και πίνοντας σε πίνω
κι όταν τελειώσει το πιοτό
δεν ξέρω τι θα γίνω

Σαν ξεκούρδιστο ρολόι
που δε παίρνει πια στροφή
το μυαλό μου έχει μείνει
στη δική σου τη μορφή

Πίνω από τις εννιά το βράδυ
κι έφτασε τρεισήμισι
και το νου μου βασανίζει
η δική σου θύμηση
_____________________

                Πάρε με...
                                                                       Στίχοι: Αφροδίτη Μάνου
Σα δυο φωτάκια βραδινού αεροπλάνου
τα δυο σου μάτια και χαράζουν τον αγέρα
η αγκαλιά σου είν' η σκάλα του Μιλάνου
κι εγώ απόψε έχω επίσημη πρεμιέρα

Θέλω να δω το πρόσωπο σου ανθισμένο
να με φιλάς όλη τη νύχτα όσο αντέξεις
σα φλιπεράκι γελαστό ξετρελαμένο
σου δίνω ακόμα μία μπίλια για να παίξεις

Κι ύστερα ξάπλωσε κοντά μου και κοιμήσου
εγώ θα πιάσω μια γωνίτσα στο κρεβάτι
όχι πως έχω το κλειδι του παραδείσου
μα σ' αγαπώ κι αυτό νομίζω είναι κάτι

Πάρε με πάρε με
μέσα σου να κρυφτώ
σαν να μην έζησα
πριν απ'το βράδυ αυτό
_____________________

             Ψάχνω Να Σε Βρω
                                                                    Στίχοι: Κωστούλα Μητροπούλου
Ψάχνω να σε βρω μέχρι το Καραμπουρνάκι,
έχω μια φωτογραφία σου που γράφει "σε φιλώ".
Τις Κυριακές χωρίζαμε σ' ένα τυφλό σοκάκι,
όλοι οι δρόμοι γράφουνε πως θα σε ξαναβρώ.

Είχαμε χωρίσει στο Ντεπό κι είχε χιονιά,
κάθε σου γράμμα ήτανε μια ολόκληρη ιστορία.
Τώρα τις νύχτες σού μιλώ για τα παλιά,
το πρόσωπό σου φέρνει πάντα νοσταλγία.

Μέσα στο άσπρο φως του φεγγαριού
βουλιάζεις βράδυ αργά μαζί με τη Θεσσαλονίκη.
Όλοι οι δρόμοι έχουνε μιαν όψη ξυραφιού
και τ' όνειρο που ζήσαμε για πάντα μας ανήκει.
____________________________________

Μικρή Μου Μωβ Βεντάλια
                                                     Στίχοι: Ανδρέας Μικρούτσικος
Μικρή μου μωβ βεντάλια,
Στου ονείρου τα κοράλια
Σ' είδα να τριγυρνάς.
Ήσουνα μαγεμένος,
αγουροξυπνημένος
και γέλαγες με μας.

Μικρό μου ουράνιο τόξο,
Όταν σε καταδιώξω
Μη μου αντισταθείς.
Στη λάβα των ματιών μου,
Στο ηφαίστειο των φιλιών μου,
Έλα να ζεσταθείς.

Γαλάζια μου βροχούλα,
Ευεργεσία πούλα
Σε μένα το φτωχό.
Που αν χάσω το κορμί σου,
Κλειδί του παραδείσου
Θα αποτρελαθώ.

Γλυκιά μου μελωδία,
Του απείρου αρμονία,
Μη με παραμελείς.
Αντήχησε στο σύμπαν,
Γίνε γι' αυτούς που σ' είδαν
Θάνατος εραστής
_______________________

Μια Φυσαρμόνικα Που Κλαίει
                                                                             Στίχοι: Δήμος Μούτσης
Μια φυσαρμόνικα που κλαίει
με την ανάσα ενός παιδιού
σημάδι τούτου του καιρού
που μας φοβίζει και μας καίει

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει
ειν' η δική μας παρουσία
τον ύμνο ακούγοντας να λέει
χαίρε ω χαίρε ελευθερία

Κι είν' οι φωνές μας στον αέρα
αλήθεια ποια είν' η αλήθεια
έτσι που ζεις από συνήθεια
μια μέρα ακόμα και μια μέρα

Κι ο ουρανός που μας σκεπάζει
μια φυσαρμόνικα που κλαίει
κι εμείς ανυποψίαστοι κι ωραίοι
μέσα στο θαύμα που βουλιάζει

Λίγοι καλοί κι αυτοί μοιραίοι
παραιτημένοι κατά βάθος
ω με πόση ένταση και πάθος γίνονται
πρώτοι οι τελευταίοι

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει
ακολουθώ τα βήματά σου
μέσα στην ερημιά του κόσμου
κι έρχομαι πλάι εκεί κοντά σου

Ταξιδιώτης Του Παντός

Πήραμε μια βαρκούλα
βαρκούλα με πανί
βγάλαμε το πανάκι
και πιάσαμε κουπί.

Ένα για τον καθένα,
δύο κι όλοι μαζί,
τρία για την βαρκούλα
και πάλι από την αρχή.

Όλα ωραία,
βαθειά γαληνεμένα
ένα για τον καθένα
και πάλι από την αρχή.

Μέσα στο φως
του δικαίου απλωμένα
ένα για τον καθένα
και πάλι από την αρχή.

Ταξιδιώτης του παντός
μ' ένα μεθυσμένο πιάνο,
μια κιθάρα κι από πάνω
τη γνώμη του καθενός.

Ταξιδιώτης του παντός
είμαι κύμβαλο αλαλάζο'
έτσι καθώς διασκεδάζω
στο θάνατό μου μπρος.

Τέσσερα για τη μέρα,
πέντε για το πρωί
έξι για την εσπέρα
και πάλι από την αρχή.

        Τ' Όνειρο

Βρέθηκα σε κύκλο σκοτεινό
στ' όνειρο που είδα χθες το βράδυ
κι ήμουνα απ' τη μια του κύκλου εγώ
κι εγώ από την άλλη
έτοιμος να μου αποκριθώ
και να ρωτήσω πάλι

Κι είδα ένα παιδί μικρό παιδί
που έπαιζε και μου 'ριχνε τα ζάρια
το ύστερο του πόθου μου φιλί
τα πρώτα παιδικά μου χάδια

κι εκείνη τη στιγμή
άκουγα να τραγουδάν εντός μου
ο ύπνος με το θάνατο μαζί
τραγούδια του ερωτός μου

κι ύστερα χάθηκα μακριά
χάθηκα σ' ολάνθιστα περιβόλια
παρέα με τους δερβίσηδες
γύρω από τη φωτιά
χορεύοντας και τραγουδώντας
έιβαλα χορεύοντας και τραγουδώντας

Κι είδα τις ελπίδες μας σκιές
βάδιζαν αμίλητα εμπρός μου
σύμβολα σημεία και μυστικές μορφές
αυτού του μάταιου κόσμου

και είκοσι αιώνες σκοτεινοί
έφταναν στο τέλος τους πια τώρα
κι από έναν κόσμο σ' άλλονε τελικά
εμείς περνάμε λέει ώρα την ώρα

Βρέθηκα σε κύκλο σκοτεινό
στ'όνειρο που είδα χθες το βράδυ
κι ήμουνα απ' τη μια του κύκλου εγώ
κι εγώ από την άλλη
πες μου τι είν' αυτά που βλέπω εδώ
πρόφτασα να πω στον εαυτό μου
μη μιλάς μον' κοίτα και πέρνα λέει αυτός
και βγήκα από τ' όνειρό μου
________________________________

     Το Γράμμα
                                                                     Στίχοι: Θωμάς Μπακαλάκος
Γεια και χαρά σας,
Αγάπες μου γεια χαρά σας
Ας ήταν όνειρο που είμαι μακριά σας
Η μοναξιά τη καρδιά μου λυώνει
Τη ματώνει... τη ματώνει 

Να δώσεις δυο φιλάκια στη μυριόκαλη
Κι αυτό το λουλουδάκι για σένα
Κι αύριο μην ξεχάσεις που 'ναι Κυριακή,
Να βάλεις τα καλά σου για μένα.
Σ' αγαπώ πολύ... σ' αγαπώ πολύ

Είχε μια γλύκα ο φετεινός χειμώνας
Έβγαλε ανθάκια ακόμα κι ο στρατώνας
Χθες βγήκα και πήγα στο Βαγγέλη
Χαιρετίσματα σου στέλλει

Γράψε μου, θέλω να μάθω πώς περνάτε
Και η Αννούλα μας αν με θυμάται
Γιατί η γαρδένια μου στο μπαλκόνι
Μαραζώνει... μαραζώνει...
_________________________

Στα Λιμάνια
                                                               Στίχοι: Τάσος Μπουλμέτης
Πες μου τι ζητάς
στους σταθμούς που αγάπησες
Οτι κι αν σου πουν
οι πυξίδες δείχνουν πάντα το βοριά

Αν δε προδωθείς
απ' τα χνάρια π' άφησες
δεν θα λυτρωθείς
αν γυρίζεις στα λημέρια της πληγής

Τα ντουμάνια
στου τρένου τις γραμμές
σου δείχνουνε το χθες
θες δε θες
Στα λιμάνια
των φάρων οι ριπές
ανάψανε φωτιές
αχ μην κλαίς

Αν χαθείς ξανά
στης καρδιάς τον μαχαλά
Κάπου εκεί κοντά
Μεθυσμένη περιμένει μια σκιά

Βάλσαμο γλυκό
Θα 'μαι δίπλα σου εγώ
χάρτης που διψώ
το μελάνι της πορείας σου να πιω
__________________________

          Αναστασία
                                                            Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Το φιλί, γυαλί που ράγισε,
τ' ακριβά σου μάτια καθρεφτίζοντας
και μετά η χαρά ναυάγησε,
σα βυθός μαζί κι ορίζοντας.

Το κορμί κι η ορμή μυστήριο,
δαχτυλίδι μαύρο με τη πέτρα του.
Ποιος καημός χωρά στα μέτρα του
και μετά το "γεια", μαρτύριο.

Στ' όνομά σου Αναστασία,
κρεμασμένα λες χίλια τάματα,
σα πανάρχαιο φως
μες στη νύχτα με τα κλάματα...
Τελικά η ζωή τρία γράμματα.

Το φιλί, γυαλί που θάμπωσε,
στ' αλμυρά μας λόγια και τα κύματα
και μετά η φωνή δυνάμωσε,
το μαζί, το ναι, τα βήματα...

Το γιατί, χαρτί τετράγωνο,
με σβησμένα χρόνια, περιθώρια,
μου ζητά η ψυχή σου όρια,
μα το χώμα υγρό και άγονο...

        Ανεβάσαμε...

Ανεβάσαμε τη τέντα στο μπαλκόνι,
ανεβάσαμε και λίγο τα ρολά.
Κι ένας ήλιος στο δικό σου παντελόνι
κάτι μου 'κανε και γέλασα τρελά
και τραλαλά... και τραλαλά...

Δε με νοιάζει που τραβάμε και πώς ζούμε,
δε με νοιάζει που δε κάναμε λεφτά.
Την αγάπη μια ζωή θ' απομυζούμε
και στους δρόμους θα φιλιόμαστε κλεφτά.

Ανεβάσαμε τη τέντα στο μπαλκόνι
κι όλα, μάγκα μου, ωραία και καλά.

Ανεβάσαμε στ' αμάξι τη κεραία,
ανεβάσαμε και τ' άστρα στο καπό.
Κι όπως ψάχναμε τα λόγια τα μοιραία
κάτι μ' έπιασε και σου 'πα "σ' αγαπώ"
και πω-πω-πώ... και πω-πω-πώ...

            Ανθρώπων Έργα

Λες και τρώμε το χειμώνα παγωτό.
Λες και πέφτουμε σε τοίχους μ' εκατό.
Έτσι ανάποδα λυγάω το βράδυ αυτό
του νου τη βέργα.

Λες και η στάθμη της αγάπης πάει να βρει
πόσοι κρύβονται στη λάσπη θησαυροί.
Πως κοπήκανε στα δάχτυλα οι σταυροί
γι' ανθρώπων έργα.

Αδιόρθωτα τα μάτια κι οι καρδιές
με κουμπιά και φερμουάρ κατεστραμμένα
δυο κουβέντες μου σου πέσανε βαριές
κι αποφάσισες να ζεις χωρίς εμένα.

Λες και στρώσαμε τον Αύγουστο χαλί
λες και βγήκε τ' ασανσέρ σ' ένα κελί
που ένας το βλέπε το φως γι' ανατολή
κι άλλος για δύση.

Λες και μέσα μας τ' αντίθετα τραβάν
να ψηφίσουνε στο ίδιο παραβάν
σαν αιώνιο Ιησούν ή Βαραβάν
του ανθρώπου η φύση.

       Βενζινάδικο

Να μπορούσα στα σύννεφα
να 'χα 'γώ βενζινάδικο
στο κενό να κινδύνευα
για τ' αστέρι μου τ' άδικο.
Οι καρδιές παλιοσίδερα
σ' ένα σώμα κατάδικο.

Φέρτε τα ποτήρια
και σπάστε το γυαλί
Κόφτε το φιλί
να πίνω να γελώ.

Που όλα τα χατίρια
μου τ' άργησες πολύ
κι έφυγα η τρελή
ψηλά στον ουρανό.

Να λησμονήσω μπορεί
στον κόσμο πάλι να χάνω
Είμαι φορτίο βαρύ
για τον καιρό τον τσιγγάνο.

Φωτιές, καρδιές, παλιοσίδερα
κι ένας Θεός πάνω απ' τ' άδικο
'Ασε με μένα στα σύννεφα
σ' ένα παλιό βενζινάδικο.

Να μπορούσα στα σύννεφα
την ψυχή μου ν' ανέβαζα
Μ' αστραπές τα γαλήνευα
Τα παράπονα που έβαζα
στο μυαλό μου κι αρχίναγα
κι απ' τη λύπη διασκέδαζα.

Έλα Κι 'Αναψε Το Φως...

Εδώ θα δέσω τ' όνειρο
στην έρημο, στον 'Αδη
με τη βροχή τη πόρτα σου
δε μπόρεσα να βρω.
Εδώ θα πέσει τ' άστρο μου
στου κόσμου το πηγάδι
χωρίς φιλί κοιμήθηκα
στην άκρη στο γκρεμό.

Αχ! Έλα κι άναψε το φως
τα χρόνια να μοιράσω
και μείνε στο παράθυρο
να διώχνεις τα παλιά.
Έλα και τράβα τη σκεπή
να φύγω να πετάξω.

Στη νύχτα και στο χάλασμα
θα ρίξω το κλειδί μου
και με κουρέλι κόκκινο
θα δέσω το φτερό.
Εκείνα που 'χα να σου πω
τα παίρνω όλα μαζί μου
στο χώμα της δικής μου αυλής
μην ψάξεις για νερό.
_______________________

      Μια Καρδιά
                                                                    Στίχοι: Φίλιππος Νικολάου
Μαραμένη πίκρα φάνηκε
στα βλέφαρά σου επάνω
άσε να τη γλυκάνω
χαρα να ξαναβγεί

Το χαμόγελο που σου 'κλεψε
εγώ θα το προκάνω
σαν ήλιο θα το κάνω
στα χείλη σου να βγει

Μια καρδιά
τα χέρια μου σου φέρανε
κάν' την ό,τι θες,
είναι για σένανε...

Τόση πίκρα δε την άντεξες
και πνίγηκες στο κλάμα,
το πρώτο ωραίο πράμα
μετά τη συμφορά

Τη καρδιά σου που τη ράγισε
αγάπη και μαράζι
ας πει ένα "δε πειράζει"
σου φέρνω μια χαρά.

Φύλλα Φθινοπωρινά

Όταν θα πέσουνε ξανά
Αυτά τα φύλλα
Θα φύγει για άλλη μια φορά
Ένα φθινόπωρο
Για να θυμάμαι πιο πολύ
Εσένα αγάπη
Σ' έχω χαράξει μες στη καρδιά

Και για να τύχει ποτέ να σε ξεχάσω
Πρέπει χειμώνας να 'ρθει κοντά
Μα πάντα θα 'ρχονται τα φύλλα
Τα φύλλα που είναι φθινοπωρινά

Στη μνήμη μου έρχονται ξανά
Τα δυο σου χείλια
Τότε που ήταν τα φιλιά
καλοκαιρινά
Μα τώρα γύρω πέφτουνε
Μονάχα φύλλα
Φύλλα που είναι φθινοπωρινά

Όσο Έχω Φωνή

Τα λόγια μικρά
για να πούνε τι νιώθω,
μικρό μυστικό
ή ατέλειωτο πόθο.
Μα όσα κι αν πω
τώρα πια θα 'ναι λίγα
απ' όσα γνωρίζω
απ' όσα κι αν είδα.

Όσο έχω φωνή
θα στο τραγουδάω
κι ότι λόγια να πω
θά' ναι σ' αγαπάω.
Όσο έχω φωνή
θα στο τραγουδάω,
σ' αγαπάω.

Τα μάτια θολά
μα δε λεν όσα κρύβουν
παράθυρα ναι,
μα ποτέ δεν ανοίγουν.
Το αίσθημα αυτό
τι μπορεί να το σβήσει,
απ' όσα θυμάμαι,
απ' όσα έχω ζήσει.
__________________

     Φωτογραφία
                                                                    Στίχοι: Γιάννης Ξανθούλης
Μια ευτυχισμένη Κυριακή του τριαντατρία
κάναμε το αίσθημα σεμνή φωτογραφία
κι ύστερα κάτσαμε να φάμε
στο τραπέζι μας ψητό
σαλάτα, φρούτα και βανίλια παγωτό.

Ο Νίκος είχε άδεια απ' τη μονάδα
υπηρετούσε κάπου στην Ορεστιάδα
κι ο φωτογράφος μας εφώναζε σε λίγο το πουλί
απ' το φακό μου θα σας στείλει ένα φιλί.

Κι ύστερα γίναμε ωραία φωτογραφία
και κρεμαστήκαμε μες στη τραπεζαρία
και παν πενήντα τόσα χρόνια
από αυτή τη Κυριακή
και τώρα όλοι είμαστε κάτω απ' τη γη

    Ό,τι Τραγουδώ

Ό,τι τραγουδώ κι ό,τι ανασαίνω
είναι αυτό που πια δεν περιμένω
παραθύρια, πόρτες και μπαλκόνια
μετρώ ποια ήταν τα καλύτερά μας χρόνια
 
Λιώνουν οι παλιές φωτογραφίες
έρωτες που γίνανε φιλίες
και μες στο γέλιο η απορία σου
στα εικοσιτρία σου αν σ' αγαπώ
 
Απ' έξω πέρασε η ζωή
σα μέλισσα
εσένα θέλησα
για μια ζωή
λουλούδια στρώνω απόψε
στο κρεβάτι μας
για πάρτη μας
ως το πρωί
 
Να και τα χνάρια, μες στα συρτάρια
κι αν είσαι ο έρωτας εγώ είμ' η βροχή
έχω και μια φωτογραφία
από μια βόλτα μας στην εξοχή
 
Ό,τι τραγουδώ και ψιθυρίζω
είναι αυτό το λίγο, που γνωρίζω
δυο στιγμές αν είχα παραπάνω,
μπορεί το τέλος να 'σβηνα στο τελευταίο πλάνο
_____________________________________

Δε Θα Δακρύσω Πια Για Σένα
                                                                             Στίχοι: Μάνος Ξυδούς
Μέτρησα προχθές
τις μικρές μας στιγμές
ήσουνα κι εσύ
μια σταγόνα στη βροχή
Κι αν δεν μπορώ
να σ' αγγίξω πάλι μόνος προσπαθώ
να κρυφτώ,
να σε χάσω ή να χαθώ

Μα δε θα δακρύσω πια για σένα
και μη ρωτάς για μένα

Μέθυσα προχθές
στις μικρές μας στιγμές
ήσουνα κι εσύ
μια σταγόνα από κρασί
κι αν δεν μπορώ
να σ' αγγίξω πάλι μόνος προσπαθώ
να κρυφτώ,
να σε χάσω ή να χαθώ

                 Λένε Για Μένα...

Λένε για μένα οι όμορφες που ζήσαμε μαζί
πως είμαι ένα αδιόρθωτο ρεμάλι τελειωμένο
πως μια κατάρα έχω βαρειά και μέσα μου θα ζει
να με κρατά στη μοναξιά σκληρά φυλακισμένο.
Λένε για μένα...  
                     
Τα ρούχα μου μυρίζανε καπνούς και αλκοόλ
γυναίκες που γεννιόντουσαν μεσα σ' ενα τσιγάρο
στη σκέψη μου τις έπαιρνα και πλήρωνα γι' αυτό
λένε για μενα οι όμορφες δεν ξέρω που τραβώ.
Λένε για μένα...                 

Πολλοί αναρωτιόντουσαν πως εφτασα ως εδώ
ας φαίνεται καλό παιδί τι να τον κυριεύει
οι θύελλες που πέρασε δε του 'βαλαν μυαλό
απ' το Θεό παιδεύεται και το Θεό παιδεύει
__________________________________

               Έζησε Με Το Τίποτα
                                                                           Στίχοι: 'Ακης Πάνου
Και πλέκοντας εγκώμια περί τους αθανάτους
την αίγλη τους το ύφος τους και το παράστημα τους
και πλέκοντας εγκώμια περί τους αθανάτους
με κεφαλαία τ' όνομα και το παράνομά τους

Και κάνοντας υπόκλιση μέχρι τους αστραγάλους
παρέα με παράσιτα και με λακέδες άλλους
και κάνοντας υπόκλιση μέχρι τους αστραγάλους
για τους πολύ σημαντικούς και τους πολύ μεγάλους

Και κάνοντας συμβιβασμούς με τη συνείδησή του
για μια σταγόνα έλεος πουλώντας τη ψυχή του
και κάνοντας συμβιβασμούς με τη συνείδησή του
έζησε με το τίποτα και πέθανε μαζί του

Θα Κλείσω Τα Μάτια...

Σε πότισα
το πιο γλυκό μου δάκρυ
με πότισες
τον πιο γλυκό καημό
σε άγγιξα
στου ονείρου μου την άκρη
και στράγγιξα
τον πρώτο στεναγμό

Θα κλείσω τα μάτια
θ' απλώσεις τα χέρια
να βρουν να φωλιάσουν
λευκά περιστέρια
αγάπη μου πρώτη
αγάπη μεγάλη
θα κλείσω τα μάτια
κι όπου με βγάλει

Λαχτάρησα
ζωή απ' τη ζωή σου
λαχτάρησες
το φως του αυγερινού
στα σύννεφα
περπάτησα μαζί σου
κι ανοίξανε
οι πόρτες τ' ουρανού
__________________

Δυο Πόρτες 'Εχει Η Ζωή...
                                                      Στίχοι: Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου
Το τελευταίο βράδυ μου
απόψε το περνάω
κι όσοι με πίκραναν πολύ
τώρα που φεύγω απ' τη ζωή
όλους τους συγχωρνάω

Όλα είναι ένα ψέμα
μια ανάσα μια πνοή
σα λουλούδι κάποιο χέρι
θα μας κόψει μιαν αυγή

Εκεί που πάω δε περνά
το δάκρυ και ο πόνος
τα βάσανα και οι καημοί
εδώ θα μείνουν στη ζωή
κι εγώ θα φύγω μόνος

Δυο πόρτες έχει η ζωή
άνοιξα μια και μπήκα
σεργιάνισα ένα πρωινό
κι ώσπου να 'ρθει το δειλινό
από την άλλη βγήκα
______________________

       Καρυάτιδα
                                                                Στίχοι: Νίκος Παπάζογλου
Είμαι ερωτευμένος,
δε μ' ενδιαφέρει ό, τι κι αν πουν,
με μιαν απ' τις Καρυάτιδες,
με μι' απ' αυτές που λείπουν.

Είν' όμορφη και λυγερή
με νάζια και καπρίτσια
και όλα τ' άλλα δύσκολα
που έχουν τα κορίτσια.

Μαθαίνω πως απόχτησε
περίεργες συνήθειες
πως με τις ώρες παρατηρεί
τον ουρανό τις νύχτες.

Ποτέ μου δε την έχω δει
ούτε κι αυτή με ξέρει,
μα σίγουρα πολύ συχνά
κοιτάμε το ίδιο αστέρι.

Πέρασα Έτσι Δίχως Λόγο...

Πέρασα έτσι δίχως λόγο
μια καλησπέρα πες μου αν θες
μη μου ζητάς να εξηγήσω
φτάνουνε πια οι ενοχές

Να! Λίγο θέλω να σε κοιτάξω
μια-δυο κουβέντες άσκοπες
κι ίσως γελάσουμε κι οι δύο
μ' όλα όσα γινανε χτές

Ξέρω απορείς, μα μη σε νοιάζει
κλείσε αν θέλεις, γεια χαρά
για λίγο να κοιτώ θα μείνω
στη πόρτα σου μπροστά

Με Το Τραγούδι Με Το Κρασί...

Με το τραγούδι με το κρασί
σα πέφτει το βραδάκι
στο νου μου έρχεσαι εσύ
με πνίγει το μεράκι
μπαίνεις μες στο ποτήρι μου
σε πίνω σα νεράκι

Θα 'θελα να 'σουνα εδώ
για να σου τραγουδήσω
να σου ραγίσω τη καρδιά
να σε ξανακερδίσω
και με τη πιο γλυκιά πενιά
τραγούδι να σου χτίσω

Αχ πόσο θα 'θελα να δω
τα καστανά σου μάτια
ήταν γεμάτα παράπονο
δάκρυα και γινάτια
το βράδυ που χωρίσαμε
με την καρδιά κομμάτια

         Σύνεργα

Το Σάββατο ή τη Κυριακή
αυτή την εβδομάδα
θα κάνω κάτι που καιρό
το είχα κατά νου.

Θα πάρω το βαρκάκι μου
ότι καιρό κι αν έχει
και θ' ανοιχτώ απέναντι
προς το Καραμπουρνού.

Κρύβει πόνο... κρύβει πόνο,
ένα τέτοιο ταξίδι στα παλιά
τότε που μόνα μου σύνεργα δυο μάτια
να ρουφάν το ηλιοβασίλεμα αργά
κι άλλοτε πάνω στης βιτρίνας τα εργαλεία
να ξεροσταλιάζουν λαίμαργα.

Η πόλη από κει μακριά
δεν είναι τόσο γκρίζα
και ο Χορτιάτης φαίνεται
να είναι γαλανός.

Μακριά εκεί ο ορίζοντας
παύει πια να ορίζει
και γίνονται ένα
θάλασσα και ουρανός

Να δώ όλες τις γειτονιές
που αλώνιζα μικράκι
να θυμηθώ τις ομορφιές
που πήγαν άδικα.