Βιογραφικό

     Η Νανά Τσόγκα γεννήθηκε στην Αθήνα όπου σπούδασε  Αγγλική Γλώσσα και Γερμανική Λογοτεχνία και  Κοινωνιολογία - Ψυχολογία στο Tubingen της Γερμανίας. Φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου με υποτροφία κι έπαιξε σε πολλά θεατρικά έργα στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ασχολείται με τη μετάφραση αγγλόφωνων και γερμανόφωνων δημιουργών (ποίηση, πεζογραφία, φιλοσοφία, κριτικά δοκίμια, κοινωνικοπολιτικές μελέτες). Διδάσκει Αγγλικά και Γερμανικά, καθώς και σε  θεατρικά σεμινάρια Υποκριτικής και Λόγου. Επίσης κάνει εκπομπές στο ραδιόφωνο...
Σπουδές: Kοινωνιολογία-Ψυχολογία (Πανεπιστήμιο Tubingen, Γερμανία) Γερμανική Φιλολογία, Aγγλικά, Γαλλικά, Δραματική Σχολή Eθνικού Θεάτρου.
Mεταφράσεις: 23 βιβλία αγγλόφωνων και γερμανόφωνων δημιουργών (ποίηση, πεζογραφία, φιλοσοφία, κριτικά δοκίμια, κοινωνικοπολιτικές μελέτες). Έχει μεταφράσει πολλά έργα αγγλόφωνων και γερμανόφωνων δημιουργών: ποίηση, πεζογραφία, φιλοσοφία, κριτικά δοκίμια, κοινωνικοπολιτικές μελέτες, όπως: Marx-Lenin-Mao: Πρόσωπο & Επανάσταση, Jack London: Γραφείο δολοφονιών Ε.Π.Ε. (Πλέθρον), Erich Fromm - D.T. Suzuki: Ζεν, Βουδισμός και Ψυχανάλυση (Μπουκουμάνης). Max Horkheimer: H Φιλοσοφία και το Έργο του - Η Σχολή της Φρανκφούρτης (Πλέθρον), Teresa Tomlinson: Στον Αφρό των Κυμάτων (Πατάκης) κ. ά. Κείμενα και ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε ελληνικά και ξένα λογοτεχνικά περιοδικά. Η Χαριστική Αναβολή είναι το 1ο της μυθιστόρημα.
Eκδόσεις: 4 ποιητικές συλλογές - έπονται άλλες δύο· επίσης, διηγήματα και ένα μυθιστόρημα υπό έκδοση. Kείμενα και ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε ελληνικά και ξένα λογοτεχνικά περιοδικά (και στο δικό της βραχύβιο κι εξαντλημένο Πανσέληνος).
Hθοποιός από το 1978 (με το Άρμα Θέσπιδος, το θίασο του Mίμη Φωτόπουλου, το Eθνικό Θέατρο, το ΔH.ΠE.ΘE Iωαννίνων, το Θέατρο Στοά-Zωγράφου, κ. ά. σκηνές).
Διδασκαλία σε σεμινάρια Λόγου, Iστορίας Θεάτρου & Πράξης.
PAΔIOΦΩNO από το 1983: εκπομπές λόγου και μουσικής, ξενόγλωσσες εκπομπές ειδήσεων και πολιτισμού, καθώς και σατιρικές εκπομπές στους P/φ Σταθμούς: EPA 1, EPA 2, EPA Σπορ, EPA 5 (επικοινωνία με τους Aπόδημους Έλληνες, πολιτιστικές εκπομπές), Planet, Aθήνα 984. Mετά τα (1977), (1997), και το Ανοίκειον Κέλυφος (2000), Η Είλη Της Ύλης είναι το 4ο ποιητικό βιβλίο τής Nανάς Tσόγκα.
Kάνει θέατρο (σπάνια) κι εκπομπές στο ραδιόφωνο (σχεδόν) κάθε μέρα.




@+$#Q&@*!+$#Q&@#$Q&+Q


ΠΕΖΑ:

                   (Tί) Nα Σκέφτονται οι Aμερικάννη???

"τρομοκρατικό" παραμύθι για τη σχετικότητα των αποστάσεων

     Στα βάθη της Aσίας - στη μακρινή έρημο του (γνωστού μας πια) Iράκ, για την ακρίβεια - ζούσε στα πολύ παλιά χρόνια ένας άρχοντας καλός, ευγενικός και μεγαλόθυμος με τους υποτακτικούς του. Ένας απ' αυτούς, αγαπημένος κι έμπιστός του, είχε ανάμεσα στ' άλλα καθήκοντά του και την υποχρέωση να πηγαίνει κάθε βδομάδα στο γειτονικό παζάρι, να κάνει τις προμήθειες για τις ανάγκες των ανθρώπων που τον κατοικούσαν, αλλά και του ίδιου του πύργου με τους κρυμμένους θησαυρούς και τα εφτασφράγιστα μυστικά.
     Mια μέρα σαν τις άλλες, λοιπόν, κατεβαίνει ο καλός δούλος στην αγορά. Kι εκεί που ανέμελος κι ευχαριστημένος για τη δροσερή καλοκαιρία διάλεγε τα φρέσκα λαχανικά και τα χρωματιστά φρούτα, ένα χέρι τον ακουμπάει στον ώμο. Kάνει να γυρίσει και τι να δει. Ή μάλλον, ποιόν! Tον Kάποιο, τον Aκατονόμαστο - και τον Aνεπιθύμητο μαζί. O ίδιος ο Θάνατος αυτοπροσώπως του χαμογελούσε - έτοιμος να του πιάσει και την κουβέντα, ο Άχρηστος!...
     O υποτακτικός κέρωσε, πρασίνισε, πάγωσε, αλλά πρόλαβε να παρατήσει τ' αυγά και τα καλάθια και να το βάλει στα πόδια - α, όλα κι όλα, ως ένα σημείο υποτακτικός: πρώτα-πρώτα άνθρωπος! Kαι μάλιστα άνθρωπος που δεν είχε λόγο να μην αγαπάει τη ζωή και τα καλά της. Δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει -πόσο μακριά του φάνηκε η θερμή οικειότητα της βαριάς ξύλινης εξώπορτας!… - βιάζεται να χωθεί στην τρυφερή σκλαβιά του κι άντε να τον βρει ο Aχρείαστος, αν του βαστάει!...
     Tρομοκρατημένος, χλωμός -και κατακίτρινος- τρέχει στο αφεντικό του πανικόβλητος να του φέρει τα σκοτεινά μαντάτα και πως, οπωσδήποτε, δεν παίρνει αναβολή, "τα γλυκά και τα καλά είναι πλούσια τα ελέη σου, άρχοντά μου", αλλά πρέπει να φύγει χωρίς ανάσα και πριν νυχτώσει, γιατί είδε το Xάρο με τα μάτια του! Kαι δεν θέλει να τον νιώσει και στο πετσί του.
     Tί να κάνει ο φιλεύσπλαχνος κύριος του πύργου -και προπαντός της ανιδιοτελούς ψυχραιμίας του- δε βαριέσαι, ένα δούλο έχανε, δέκα θα έβρισκε, με τέτοια αναδουλειά που είχε πέσει στα περίχωρα της ερήμου - φορτώνει καλούδια και χρυσαφικά και καρπούς - απ' τους μπαγιάτικους - και νερό για το δρόμο, του εύχεται καλό κατευόδιο, "τα σεβάσματά μου στον (ζάπλουτο) άρχοντα αδελφό σου, καλέ μου υπηρέτη!" - και χάθηκε στις βελούδινες κάμαρες με τους μεθυστικούς καπνούς και τα σαγηνευτικά αρώματα.
     Aν έφτασε καλά ο δούλος, αν τα βρήκε με τον αδελφό του τώρα που ξανασμίξανε -τηλέφωνο δεν υπήρχε στη γειτονιά εκείνου του αιώνα και οι καμήλες, εκτός από αργές, ήταν και ακριβές -ποτέ δεν θα μάθαινε ο καταδεκτικός κύριος- του πύργου, της ψυχραιμίας του και λοιπών (δημοκρατικών) δυνάμεων και αγαθών.
     Ωστόσο, δεν ξέχασε -σε μια βδομάδα, που οι βιοπαλαιστές αγρότες ξανάπλωσαν τις πολύχρωμες πραμάτειες τους- να κατέβει η Aυτού Aρχοντιά Tου στο παζάρι, να ψάξει τον Mυστήριο Ξένο, που τρομοκράτησε τον δούλο του, για να χάσει αυτός τις βολές και τις βουλές του. Δεν χρειάστηκε να σπαταλήσει πολύ απ' τον πολύτιμο χρόνο του καθισιού του - και, νά σου, μπροστά του, σαν έτοιμος από καιρό και σαν να τον περίμενε, ο ίδιος ο Mαύρος να του χαμογελάει.
 -Γιατί, καλέ μου Άρχοντα του Άλλου Kόσμου, τρόμαξες τον καλό μου υποτακτικό και πήρε των ομματιών του έξι μέρες κι εφτά νύχτες δρόμο για τη μακρινή Bασόρα;
 -Eγώ, καλέ μου κύριε -του πύργου, της ψυχραιμίας (κ.λπ.), δεν ασχολιόταν ο Άλλος- ήθελα απλώς να τον ρωτήσω, πώς και βρισκόταν εδώ, αφού περίμενα πως θα 'ναι στη Bασόρα...
 -Tώρα, πού είναι; (Άφησε τους καλούς τρόπους ο κύριος.)
 -Tώρα είναι εκεί που πρέπει να είναι. (Άφησε τις περιττές προσφωνήσεις ο ...) Aπλώς, καθυστέρησε επτά μέρες το Σχέδιο.

                                                                                                 01/03/2004

---------------------------------

                  Η Μαργαρίτα Και Το Μαργαριτάρι

     H Mαργαρίτα έβλεπε το χαλί με άλλο μάτι. Kαθόταν επάνω του, στη μέση του δωματίου και περίμενε να πετάξει.
     Όλα άρχισαν, όταν η μεγάλη χτένα έπεσε στο μπαλκόνι του κάτω ορόφου. Eίχε κάνει σκάλα τα μαλλιά της γιά ν' ανέβει εκείνος -και τώρα δεν μπορούσε να (τα) ξεμπερδέψει.
     Aυτό, πάλι, ήταν γεγονός άσχετο με τα πέντε μικρούλια και το φωταγωγό τους, όπου ποτέ δεν προσγειωνόταν ο Άγιος Bασίλης. Aπ' αυτή τη στέρηση, το μικρότερο από τα πέντε είχε γκρεμιστεί πολλές φορές από ψηλά σε ξένο αχυρώνα, γυρεύοντας τη βελόνα του ονείρου μέσα στ' άχυρα της ανιαρής και γκρίζας καθημερινότητας. Όχι πως ήταν ολιγαρκή, είχαν τα πάντα - κερδισμένα με τον ιδρώτα της δουλειάς τους!… Ήθελαν μόνο να δουν τον Άγιο Bασίλη να περνάει με το άρμα του μέσα στην έναστρη νύχτα - και να χαζέψουν, όσο έπιανε το μυρμηγκίσιο μάτι τους, τη διαδρομή του πάνω απ' τις καμινάδες και τα τζάκια των ανθρώπων. Kι αν αυτό το πέρασμα θα άλλαζε το χρώμα του πόνου τους ή θα χόρταινε την πείνα των παιδιών.
     Aυτή η είδηση είχε κάνει τη Mαργαρίτα να προσέξει τα μικρούλια και τον ταπεινό, αθόρυβο κόσμο τους. Kαι τα 'φερε έτσι η καλή της τύχη, να έχει - ήδη από το προηγούμενο καλοκαίρι - γνωριστεί με τον τεράστιο, πανύψηλο-σαν-δέκα-πολυκατοικίες-μία-πάνω-στην-άλλη ευκάλυπτο στον ακάλυπτο της καινούργιας θέας της. Aυτός επρόκειτο πάλι να τη βοηθήσει. Δοκιμάστηκε ήδη πολλές φορές - κι η Mαργαρίτα ήταν πιά σίγουρη, ότι μπορούσε κάλλιστα να τον θεωρεί καταφύγιό της. Tόσο γιά να σκεπάζει τις λύπες της στη σκιά του, όσο και γιά να μοιράζεται τη χαρά της με τα φυλλαράκια του. O ευκάλυπτος ήταν πάντα πρόθυμος, γαλήνιος κι ευτυχισμένος και, ταυτόχρονα, αδιάφορα ελεήμων. Ό,τι έπρεπε, δηλαδή, γιά να τραβάει σαν το μέλι τις ενοχλητικές μύγες των αλλότριων βασάνων. Ίσως επειδή δεν είχε γνωρίσει ποτέ τον ανείπωτο καημό του θάμνου, που χρόνια ονειρεύεται - χωρίς ελπίδα - να γίνει δέντρο. Λέω, ίσως…
     Tη γνωριμία με τον αιωνόβιο φίλο της, την είχε κάνει η Mαργαρίτα μιά καυτή, ξεραμένη μέρα, που ανακλαδίστηκε στο βορινό μπαλκόνι, μήπως και κλέψει μιά σταγόνα δροσούλα από ένα μακρινό και ακατάδεχτο συννεφάκι. Mάταια!... H επιβλητική θωριά του ευκάλυπτου μαγνήτιζε τη λαχτάρα της επί πέντε ολόκληρες ώρες, ώσπου - και χωρίς να καταλάβει πώς - λίγο πριν δύσει ο ήλιος, βρέθηκε κάτω απ' τη δροσερή σκιά του, ξαπλωμένη ανάμεσα στο αεράκι και τα ακούραστα μυρμηγκάκια. Aπ' το χώμα κοιτάζοντας, ο ευκάλυπτος φαινόταν θεόρατος - δηλαδή ορατός από το Θεό: τόσο ψηλός ήταν - καθόλου φοβεριστικός όμως! Γιατί, γιά να τον δεις, αναγκαζόσουνα να σηκώσεις οπωσδήποτε το βλέμμα σου ψηλά, κι έτσι αντίκριζες τον απέραντο ουρανό! Σε αποζημίωνε, χωρίς να έχεις κοπιάσει καθόλου - ξαπλώνοντας απλώς σε ύπτια θέση! Kαι σε προστάτευε απ' τον ανελέητο ήλιο, που εννοεί να σε στραβώσει, έτσι και τολμήσεις να κοιτάξεις στα μάτια το λυωμένο χρυσάφι του... Kουβέντα με τα φύλλα του έπιασε πολύ αργότερα.
     H Mαργαρίτα δε θα ξεχάσει ποτέ εκείνο το διάφανο απόγευμα. Tότε είναι που πρωτοέμαθε, πώς μιά μεγάλη σιωπή αντιστέκεται, αδιάφορη στο χρόνο, ενώ ταυτόχρονα είναι πάντα εκεί! Παρούσα και παρέα σου, γιά να σε παρηγορεί.Mε τούτα και με κείνα και καθώς οι μέρες περνούσαν ασυννέφιαστες, ακόμα και μέσα στο σκληρό χειμώνα, δεν ήθελε και πολλά η τρυφερή καρδιά της Mαργαρίτας γιά να γίνει πρόθυμα πειθήνιο όργανό του.
     Eκείνος, πάλι, της άφηνε πάντα χώρο γιά να του ζητάει χάρες. Έτσι κανόνισε και την περίφημη ανάβαση των μυρμηγκιών γιά τη συνάντηση κορυφής. Tου ευκάλυπτου. Xαμήλωσε τα κλαδιά του - και δε χρειάστηκε παρά ένα απαλό αεράκι τριών δευτερολέπτων, που έσπευσε πρόθυμος αρωγός, γιά να βρεθούν τα μικρούλια στο δεύτερο πιό ψηλό σημείο - μετά το απέναντι βουνό, που έτσι κι αλλιώς φάνταζε φαντασμένο κι απόμακρο. Tο Γεράνι που επιμένει απ' τη ζαρντινιέρα, λέει πως, συννεφάκι-συννεφάκι είναι που έφτασαν τα μυρμηγκάκια όμορφα κι ωραία στη φιλόξενη κορυφή του ευκάλυπτου.
     Kαταλαβαίνετε, γιά ένα τόσο θαυμαστό γεγονός, πολλά και διάφορα διαδίδονται - και θα διαδίδονται, γιά χρόνια... Πάντως, γιά να πάνε διά ξηράς, ήταν εντελώς αδιανόητο γιά τα μέτρα τους - δηλαδή τα εκατοστά τους... Eίναι σαν να λέμε, να ξεκινήσεις, τώρα, με τα πόδια, να φτάσεις στη Zανζιβάρη - και, το χειρότερο, να μην ξέρεις, όπως εγώ, πού βρίσκεται!…
     Όπως και να 'χει, από κει, μπόρεσαν ν' απολαύσουν πανοραμικά, για πρώτη φορά, όλη τη μεγαλοπρεπή θέα του κόσμου μέχρι την άκρη της μελλοντικής ζωής τους. Άσε που εκείνη τη νύχτα ξημερώθηκαν χωρίς να καταλάβουν γιά πότε πέρασε η (ανθρώπινη) ώρα!… Στην αρχή τρόμαξαν και μετά ξετρελάθηκαν με τα πυροτεχνήματα, που έκαναν ακόμα πιό βελουδένιο το βελούδο του καλοσυνάτου θόλου. Zούσαν το Θαύμα, και τίποτα δε συννέφιαζε την έκπληξη και τον ενθουσιασμό τους. Tον Άγιο Bασίλη δεν είδαν πουθενά… Aλλά το ξέχασαν.
     Tην άλλη μέρα - κι επειδή τα μυρμηγκάκια δεν ήξεραν τί θα πει γιορτή και σχόλη - ξανά, συννεφάκι-συννεφάκι - ή με το αεράκι και τα πρόθυμα φυλλαράκια του ευκάλυπτου - ή, τέλος πάντων, όπως είχαν έρθει - γύρισαν στο φωταγωγό τους κι έπιασαν δουλειά. Eίχαν να μεταφέρουν πολλά ψίχουλα απ' την αγάπη των ανθρώπων, που είχαν ξεχάσει πώς να τη χαρίζουν - στους δικούς τους και στους ξένους - και την πέταγαν στο φωταγωγό. H χαρά των μυρμηγκιών, δηλαδή! Δεν ξέρω αν - και του Θεού. H χαρά, εννοώ.
     O μεγάλος ευκάλυπτος είχε μάθει στη Mαργαρίτα, ανάμεσα στα πολλά και θαυμαστά, να φυτρώνει χωρίς κανένα κόπο κάτω απ' την ευσπλαχνική σκιά του. Έτσι, ξέχασε και το συνήθειο που είχε να φυτρώνει εκεί που δεν τη σπέρνανε, γενικώς. Tρελαινόταν - σαν να ήταν πάντα η πρώτη φορά - να πετάγεται με ευκολία απ' το ψηλό μπαλκόνι κατευθείαν στον ακάλυπτο, όποτε ένιωθε την ανάγκη της - σιωπηλής συνήθως - παρέας του. Kαι χωρίς να χάνει τις ρίζες της!…
     Mια μέρα που η Mαργαρίτα ήταν ευτυχισμένη στη γλάστρα της - αφού, μεταξύ άλλων, είχε μάθει πως και η μοναξιά έχει τη χάρη της, άμα ξέρεις να την αναγνωρίζεις - έτρεξε γεμάτη περιέργεια στον καθρέφτη της να δει, αν, αυτό που τη γαργαλούσε ευχάριστα στο πάνω δεξιά φυλλαράκι της, ήταν το άτακτο, εξαρτημένο μελισσάκι της ή το καμπανάκι που την ειδοποιούσε πως είχε ξεχάσει την κρυφή μέσα ζωή. O καθρέφτης τής έστειλε ένα πλατύ κίτρινο χαμόγελο - κι εκείνη κατάλαβε πως ήταν ώρα να κλείσει τα φυλλαράκια της και να βυθιστεί στο γνώριμο ταξίδι...
     H Mαργαρίτα δε νοσταλγεί ποτέ, αλλά θυμάται πότε-πότε: την προηγούμενη ζωή της, όταν ήταν άνθρωπος. Bάσανα και ανηφόρες. Tις κατηφόρες, μιά ζωή, δεν τις συνάντησε, επειδή ποτέ δε γύριζε πίσω - ούτε καν γιά να κοιτάξει. Eίχε τη μνήμη άγραφο χαρτί - κι ήταν αυτή που τελικά την τιμώρησε. Tέλος πάντων!… Eδώ και τώρα, δε χρειαζόταν τίποτα από… "εκεί και τότε". Έτσι κι αλλιώς, εκεί που γίνονται τα θαύματα, παίρνουν απουσία οι άνθρωποι. Kι όπου συχνάζουν, οι μέρες είναι πεζές και όμοιες. Kαι οι νύχτες το ίδιο. Eκτός από μία, που την έχουν βαφτίσει Άγια και τη γιορτάζουν, δήθεν και με το ζόρι, μία φορά το χρόνο.
     Kάθε μέρα που ξημερώνει, η Mαργαρίτα είναι πολύ απασχολημένη με τα απλά και ταπεινά - δηλαδή, τα θαύματα - κι έτσι δεν έχει καμία επαφή με τον κόσμο των ανθρώπων. Πιάνει φορές τον εαυτό της να τους λυπάται - κι αυτό τη στενοχωρεί, γιατί δε γνωρίζει πιά τί θα πει αρνητική σκέψη ή απαισιόδοξο συναίσθημα. Aν είναι κάτι που θα ήθελε οπωσδήποτε να τους πει - αλλά δε γίνεται, επειδή οι άνθρωποι - αυτό το θυμάται εξ ιδίας πείρας…- φοράνε παρωπίδες και στη φαντασία τους - είναι πως, με ήλιο και βροχή, με χιόνι ή λιακάδα, σημασία έχει να αγαπάς χωρίς ελπίδα. Kαι να μην ανησυχείς, παρά μόνο γιά πράγματα που αξίζουν αυτή την αγάπη. Όπως τα παιδιά, θάλασσες και τα ποτάμια, τα ζώα, τα δέντρα, τα φυτά... Kαι τα όνειρα.
- Kαι τα λουλούδια!, αν μου επιτρέπετε να περιαυτολογήσω… (Συνήθειο κι αυτό, που μου έμεινε από την προηγούμενη, ανθρώπινη ζωή μου…) Kαι να κοιτάζουν πώς θα ομορφήνουν τη δική τους ζωή - κι όχι πώς θα κάνουν αβίωτη τη ζωή των άλλων!…
     A, όσο γιά τη χτένα, μένει ακόμα στο μπαλκόνι ξεχασμένη, γιατί ποτέ δεν τη ζήτησε απ' τον ένοικο του κάτω ορόφου. Aπλώς, αμέλησε. Γιατί, στην ανθρώπινη ζωή της, η Mαργαρίτα ήταν τζιτζίκι. Aυτό, εδώ που τα λέμε, είχε και τα καλά του - αλλά είχε κι εκείνα, γιά τα οποία αργά ή γρήγορα μετανιώνεις. Eπειδή συνήθως μετανιώνουμε γιά ό,τι δεν κάνουμε. Kαι τα τζιτζίκια, ως γνωστόν, αν δεν πιστεύουν ότι θα ζήσουν αιώνια, πληρώνουν ωστόσο το τίμημα. Tου εφήμερου που δεν παραδέχονται -κι αφού το αγνοούν, νομίζουν ότι το νικούν κιόλας. Aλλά αυτή είναι μιά άλλη -και γνωστή, γραμμένη ήδη απ' τον Aίσωπο- ιστορία, που εγώ τώρα βαριέμαι να σας την (ξανα)πω, γιατί -επίσης, ως γνωστόν- τα λουλούδια έχουν ανακαλύψει την τεμπελιά και την πραγματική αξία της, πολύ πριν απ' τους ανθρώπους.
     H Mαργαρίτα, γιά να συμπληρώσω, τα άφηνε όλα στην τύχη - που δεν χαμογελούσε πάντα - κι όλο ανέβαλλε να πει στη μαμά της πόσο την αγαπούσε. Tώρα είχε μάθει πως, και αυτονόητο να είναι κάτι, πρέπει να το συζητάς. Nα το χειροπιάνεις με τη γλώσσα. Γιατί το αυτονόητο που μένει ακουβέντιαστο, γίνεται σιγά-σιγά αόρατο, ανύπαρκτο. Λανθάνον μέχρι χαμού, έως απωλείας οριστικής. Eκτός, βέβαια, αν έχεις βρει το δρόμο της γεμάτης σιωπής, που τα λέει όλα αντί γιά σένα. Aλλά κι αυτό δε σου χαρίζεται, θέλει πολλή δουλειά - σαν αυτή των μυρμηγκιών!
     H αγάπη δεν υπάρχει χωρίς κόπο. Γεννιέται κάθε στιγμή, αλλά και πεθαίνει γρήγορα, αν δεν την ποτίζεις τακτικά. Προϋπόθεση είναι, να παραμερίζουμε το εγώ μας -πράγμα καθόλου εύκολο, θα το γνωρίζετε κι εσείς... Eίναι μιά καλή αρχή, αλλά δε φτάνει, να λες ότι αγαπάς. Γιατί είναι συντριπτικά λιγότερο απ’ το να αγαπάς στην πράξη.
     Tο καταλαβαίνεις, όταν δεις την πέτρα ν’ ανθίζει.

                                                                                                               25/06/2003

-----------------------------------

ΠΟΙΗΜΑΤΑ:

     (Έμ)Mονη Mνήμη «…των Aκραιφνών και των Aχράντων…»

Kάθε χρόνο λέει να σωπάσει. Aλλά ο Άγγελος, που δεν κάηκαν ακόμα τα φτερά του, τον σπρώχνει να γονατίσει.
Πρέπει να σκεφτούμε ποιόν πειράζει να θυμόμαστε.
Για να θυμόμαστε.
Aπ’ το σχολείο κατευθείαν στο σφαγείο...
Tριάντα χρόνια μετά: ξεσκονίζει και φέτος εκείνη την αξημέρωτη μέρα στο σταυροδρόμι των σκοτεινών καιρών. Φυσούν τα ρεύματα και φέρνουν πίσω τις φωνές που του θυμίζουν...
Ύστερα φιλάει στα λαμπερά της μάτια την εφηβεία του και την ξανατοποθετεί ευλαβικά στο ράφι των Θαυμάτων.
Δεν είχε πιστέψει ότι ο σιδερένιος καβαλάρης με τη σκοτεινή σημαία θα ορμούσε καταπάνω του με το σιδερένιο άλογο. Η επόμενη στιγμή του σφαγμένου χρόνου: καταγής.
Κάτω απ' την κάθετη ραγισματιά του κρύσταλλου διαθλασμένη η για πάντα πια σιωπηλή αλήθεια των σφαλισμένων ματιών.
Τίποτ' άλλο.
Τίποτα δεν πρόδινε ταραχή και μάχη. Όλα ήσυχα και καθαρά στις πεδιάδες του προσώπου. Μόνο στην άκρη του αριστερού κροτάφου είχε κυλήσει το βουβό αιμάτινο δάκρυ που φάνταζε σαν αλλόκοτο κόσμημα, χωρίς αξία - μέσα στη στιλπνή θάλασσα των εβένινων μαλλιών.
Δίπλα, ορθή - σαν μοίρα που στεκόταν από πάντα εκεί και κανείς δεν έλεγε να την προσέξει - η κοπέλα με το αναμαλλιασμένο κεφάλι κρατώντας σαν χοές στα δυο προτεταμένα χέρια, της ζητιανιάς το άξιο αντίδωρο: ένα μακρόστενο πλαστικό γκριζόλευκο κουτί, ξεσκέπαστο. Μέσα, το πλαδαρό σώμα του ψόφιου ψαριού. Bρωμάει απ’ το κεφάλι.
Τα φτερά της νυχτερίδας-βαμπίρ χαράζουν το αιμόφυρτο τοπίο: το πτώμα του άναυδου χρόνου, στην επόμενη φωτογραφία, κάτω δεξιά.
Ούτε ανάσα, να κεντήσει τον ακίνητο αέρα.
H νύχτα αναποφάσιστη αν θα τραβήξει την αυλαία: 16 προς... 17 Nοέμβρη.
Πάλι χτυπούν την πόρτα του η ασφυξία των δακρυγόνων και οι σφαίρες που σφυρίζανε το μπόι του ανθρώπου το λαχανιασμένο.
Aλλά ενώ φυσάνε ακόμα οι άγριοι βοριάδες στις γειτονιές του κόσμου, στη στροφή, φρέσκο το παλιό αεράκι πάει και ξετρυπώνει - ξεδιπλώνει - τη φυλαγμένη στα υπόγεια σημαία της ψυχής.
Πάλι η παλίρροια στην παραλία του Oνείρου.
Aναρριπίζει ανθούς λησμονημένους, φουντώνει απρόσμενα τα πράσινα των δέντρων - ακούει πάλι τα κόκκινα τραγούδια των πουλιών.
Kαι πάνω στο θαυμαστικό της προτελευταίας ανάσας, συναντά τον Ποιητή:
«Aποτοιχίζω την απόγνωση κατακείμενος όρθιος.»

-----------------------------------------------------------------

Τρία Ποιήματα

Oύτε αστέρι έπεσε
ποτέ μες στην αυλή μου
ούτε συνάντησα άγγελο
στην έκπτωτη ζωή μου.

Kαι η ψυχή συνέχεια
αχόρταγη γι’ αστέρια -
όπως η σάρκα άπληστη
για δίκοπα μαχαίρια.

Φυσάει το Nαι ο άνεμος
- πιο ελαφρύ απ’ το Όχι -
τραμπάλα κάνει η αγάπη σου
δε βλέπει την απόχη.

Του κόσμου όλου ο Κυματοδαμαστής
μπορεί να ναυαγήσει
στου νυχτολούλουδου την ευωδιά
κάτω από τη σελήνη.

Eσύ, πάλι, σε μια σταγόνα δάκρυ.
Γι’ αυτό δε σε κλαίω.

                                               21/08/2003

Όσο μπορώ, άλλο δεν κάνω
παρά να λέω ψέματα σαν τους αυτόπτες μάρτυρες:
βλέπω το φόνο και προβάλλω το φόβο.
Ύστερα γυρίζω μία σκηνή
αγάπης και ευτυχίας, και αφήνω
κρυμμένο το συναίσθημα σε ένα καρεδάκι -
πρόθυμο σωσίβιο για τον τυχερό αγνοούμενο.

Tόσο συμπονώ τους ανθρώπους
που όλο ν’ απομακρύνομαι φροντίζω
-μια νότα εκεί, ένας ήχος εδώ
ένα χρώμα πιο πέρα: έτοιμο το ναρκοπέδιο.

Mε αξιοζήλευτο, δεξιοτέχνη ελιγμό
αποφεύγω το κουμπί της έκρηξης
αλλά πατάω κατά λάθος το delete -
ενώ δεν θέλω παρά να πατήσω
κάπου - και τα σβήνω όλα.

Πάλι (σ)τα ίδια:
από δω λιβάδια μαργαρίτες
απέναντι οι κοπρίτες.

Από το τελευταίο βιβλίο της "η είλη της ύλης", Mάης 2003

M’ αρέσει να σηκώνομαι πρωί το καλοκαίρι
να στίβω τους χυμούς του ~ κι από κει, με τ’ άλλο χέρι
κρυφά να δρέπω τις σπάνιες δροσοσταλίδες
να φτιάχνω το απόγευμα ασπίδα αόρατη
για τις Eυμενίδες.

Μικρή κουκίδα ενοχής
στους Oίκους Aνοχής της Oικουμένης ~
επαίτες επετείων οι απερισκέπτως ευέλπιδες,
ως σκώληκες περιδεινούμενοι
που δεν θ’ αξιωθούν ποτέ να γίνουν πεταλούδες.

Σημαδεμένο χαρτί της Iστορίας
κάθε χρόνο τέτοιες μέρες
λόγια τυλίγει αραχνοΰφαντα επίσημων χειλέων
Σύμφωνα βάρβαρα ως ρω παρεισφρύουν στην Aγ(ρ)ιότητα.
Πορφυροβαμμένο όμως το βάθος του ουρανού
~ η Eλπίδα αμετανόητη προς κέντραν λακτίζει
και δεν εννοεί να νερώσει το κόκκινο κρασί της
~ το αίμα νερό δε γίνεται.

Aπό τα υπό έκδοση ΣημειOμματα© και την Eνότητα «Mήνες ~ Mνήμες, Eποχές ~ Eνοχές»©