ΠΕΡΙΓΡΑΦΗΣ: Νότας Δημήτρης: Γαμώ Το Κέρατο Μου

Νότας Δημήτρης: Γαμώ Το Κέρατο Μου

(μια χριστουγεννιάτικη ιστορία αντίστασης)

     Δεν έχω κέρατα μόνο σήμερα που εσείς γιορτάζετε τα Χριστούγεννα. Είμαι κερατάς σχεδόν όλο τον χρόνο. Μόνο την άνοιξη τα χάνω. Σήμερα όμως που σας μιλάω τα κέρατα μου έχουν ύψος ενάμιση μέτρο. Μηρυκάζω κάτι βούρλα που έφαγα το πρωί κι είμαι όλος νεύρα. Ακόμα & στην τροφή μου τσιγκουνιές κάνει ο κοκκινόγερος. Χάθηκε να μου δώσει έναν αρουραίο, κανά πουλάκι; Συμβιβάζομαι και με αβγά μελάτα. Αντ' αυτού με αφήνει να μασουλάω λειχήνες, βούρλα και χόρτα. Κι ύστερα έχει την απαίτηση να τρέχω με εκατό χιλιόμετρα την ώρα, φορτωμένος πράγματα. Σα γάιδαρος. Δεν έχω καμιά αντιπάθεια απέναντι στα γαιδουράκια αλλά εγώ ανήκω στην κατηγορία των ελαφιών. Είμαι ένας αρσενικός τάρανδος και ζυγίζω διακόσια κιλά. Φταίει η διαίτα των βούρλων, κανονικά θα έπρεπε να έχω άλλο βάρος, πιο μεγάλο.
     Μη με ρωτήσετε πως ένας τάρανδος μιλάει. Εδώ μ' έχετε βάλει να πετάω, η ομιλία σας πείραξε; Κι επίσης μη με ρωτήσετε αν έχω σχέση με τον Ρούντολφ. Ο Ρούντολφ δεν υπάρχει παρά μόνο στα παραμύθια. Πού ακούστηκε τάρανδος με κόκκινη μυτούλα; Να η πρώτη καταγγελία: με αυτή την κόκκινη μυτούλα μας κάνατε να μοιάζουμε με τρόφιμους κλινικής που στεγάζει ανώνυμους αλκοολικούς! Το μόνο που πίνουμε είναι νερό. Μερικές φορές αναγκαζόμαστε να λιώνουμε το χιόνι μες στο στόμα μας. Το γεγονός πως δεν έχουμε δόντια στο πάνω σαγόνι μας κάνει να φαινόμαστε σα φαφούτηδες. Αυτή θα μπορούσε να είναι η δεύτερη καταγγελία αλλά δεν σε παίρνει να τα βάλεις με τη φύση. Μπορεί να μην έχουμε πάνω δόντια αλλά έχουμε στομάχι με τέσσερα μέρη, δυνατές οπλές στα πόδια, τεράστια μάτια, μικρά αφτιά κι όμορφο ρύγχος. Κούκλοι είμαστε κι οι ταρανδίνες μας ξεθεώνουν κάθε φορά που μας ρίχνουν στο χορτάρι. Αφού κάνουμε τη δουλειά μας αποχωρούμε και τις αφήνουμε να κάνουνε κουμάντο. Τους αρέσει αυτό, νιώθουν σημαντικές όταν κάνουν όλες τις δουλειές. Θηλυκά, τι περιμένεις;
     Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Δεν θα σας παραπονεθώ για την διαμάχη μεταξύ των φύλων. Αυτό που με έχει κάνει να τα πάρω στο κερατοφορεμένο μου κρανίο είναι η εργασιακή εκμετάλλευση. Παραθέτω την κατάσταση:

Δεν έχω κέρατα μόνο σήμερα που εσείς γιορτάζετε τα Χριστούγεννα. Είμαι κερατάς σχεδόν όλο τον χρόνο. Μόνο την άνοιξη τα χάνω. Σήμερα όμως που σας μιλάω τα κέρατα μου έχουν ύψος ενάμιση μέτρο. Μηρυκάζω κάτι βούρλα που έφαγα το πρωί κι είμαι όλος νεύρα. Ακόμα & στην τροφή μου τσιγκουνιές κάνει ο κοκκινόγερος. Χάθηκε να μου δώσει έναν αρουραίο, κανά πουλάκι; Συμβιβάζομαι και με αβγά μελάτα. Αντ' αυτού με αφήνει να μασουλάω λειχήνες, βούρλα και χόρτα. Κι ύστερα έχει την απαίτηση να τρέχω με εκατό χιλιόμετρα την ώρα, φορτωμένος πράγματα. Σα γάιδαρος. Δεν έχω καμιά αντιπάθεια απέναντι στα γαιδουράκια αλλά εγώ ανήκω στην κατηγορία των ελαφιών. Είμαι ένας αρσενικός τάρανδος και ζυγίζω διακόσια κιλά. Φταίει η διαίτα των βούρλων, κανονικά θα έπρεπε να έχω άλλο βάρος, πιο μεγάλο.Μη με ρωτήσετε πως ένας τάρανδος μιλάει. Εδώ μ' έχετε βάλει να πετάω, η ομιλία σας πείραξε; Κι επίσης μη με ρωτήσετε αν έχω σχέση με τον Ρούντολφ. Ο Ρούντολφ δεν υπάρχει παρά μόνο στα παραμύθια. Πού ακούστηκε τάρανδος με κόκκινη μυτούλα; Να η πρώτη καταγγελία: με αυτή την κόκκινη μυτούλα μας κάνατε να μοιάζουμε με τρόφιμους κλινικής που στεγάζει ανώνυμους αλκοολικούς! Το μόνο που πίνουμε είναι νερό. Μερικές φορές αναγκαζόμαστε να λιώνουμε το χιόνι μες στο στόμα μας. Το γεγονός πως δεν έχουμε δόντια στο πάνω σαγόνι μας κάνει να φαινόμαστε σα φαφούτηδες. Αυτή θα μπορούσε να είναι η δεύτερη καταγγελία αλλά δεν σε παίρνει να τα βάλεις με τη φύση. Μπορεί να μην έχουμε πάνω δόντια αλλά έχουμε στομάχι με τέσσερα μέρη, δυνατές οπλές στα πόδια, τεράστια μάτια, μικρά αφτιά κι όμορφο ρύγχος. Κούκλοι είμαστε κι οι ταρανδίνες μας ξεθεώνουν κάθε φορά που μας ρίχνουν στο χορτάρι. Αφού κάνουμε τη δουλειά μας αποχωρούμε και τις αφήνουμε να κάνουνε κουμάντο. Τους αρέσει αυτό, νιώθουν σημαντικές όταν κάνουν όλες τις δουλειές. Θηλυκά, τι περιμένεις;Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Δεν θα σας παραπονεθώ για την διαμάχη μεταξύ των φύλων. Αυτό που με έχει κάνει να τα πάρω στο κερατοφορεμένο μου κρανίο είναι η εργασιακή εκμετάλλευση. Παραθέτω την κατάσταση:

α) Η εποχικότητα της εργασίας μας αναγκάζει να δουλεύουμε μόνο ένα μήνα και τους άλλους έντεκα απλά να βοσκάμε, να είμαστε άνεργοι. Δεν με πειράζει που καθόμαστε έντεκα μήνες, δεν είμαι βλακοτάρανδος, αυτό που μ' ενοχλεί είναι πως ο κοκκινόκωλος δε μας βάζει στο ταμείο ανεργίας.

β) Η ανάγκη γρήγορης εκτέλεσης της εργασίας ώστε να προλάβουμε τις χρονικές προθεσμίες μας βγάζει κυριολεκτικά τη γλώσσα έξω, τα φτύνουμε.

γ) Η ιδέα να πετάμε αντί να περπατάμε μας ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι και παθαίνουμε ιλίγγους.

Αυτά κατέθεσα στο εργατοδικείο κι απαίτησα τα παρακάτω:

α) Να παίρνουμε σύνταξη μετά από δέκα Χριστούγεννα εργασίας

β) Να μας χορηγήσουν σέξυ αεροσυνοδούς &

γ) Να κάνει δίαιτα ο 'Αη Βασίλης γιατί μας ξεμέσιασε.

Η δικαστική εξουσία όπως είναι γνωστό μόνο αμερόληπτη δεν είναι με αποτέλεσμα να με πετάξουν έξω από την αίθουσα με τις κλωτσιές. Και κερατάς και δαρμένος! Μου ήταν αδύνατο να κάτσω με σταυρωμένες οπλές, συγνώμη, σταυρωμένα χέρια εννοούσα. Βλέπετε τι έχω πάθει; Πρέπει να μιλάω σαν άνθρωπος αντί να μουγκανίζω. Αλλά αφού με αναγκάσατε να υιοθετήσω ανθρώπινες συμπεριφορές αποφάσισα να χρησιμοποιήσω την πιο αγαπημένη σας. Αυτήν της εξαπάτησης!

Το σχέδιο υπήρχε στο μυαλό μου, το μόνο που έπρεπε να βρω ήταν τους κατάλληλους συμμάχους. Θα έπρεπε να ήταν κι αυτοί καταπιεσμένοι, αδικημένοι και πεινασμένοι. Αυτοί που βρήκα εγώ είχανε σίγουρα τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Ταυτόχρονα ήτανε και βλάκες. Η χειραγώγηση δε χρειάζεται γερά επιχειρήματα, στηρίζεται στην ανοησία των υποχείριων. Εσείς μου τα μάθατε αυτά!

Οι καλικάντζαροι σε αντίθεση με την αφεντιά του είδους που εκπροσωπώ δουλεύουν έντεκα μήνες τον χρόνο. Δουλεύουν δεν είναι η σωστή έκφραση. Για να ακριβολογώ τους δουλεύουν. Τους δουλεύετε. Τους έχετε πείσει πως η γη στηρίζεται πάνω σε ένα τεράστιο δέντρο κι έντεκα μήνες το χρόνο το πριονίζουνε προσπαθώντας να το κόψουν.

Έτσι κρατάς νωθρές τις μάζες, τις παραμυθιάζεις.

Το μήνα των Χριστουγέννων αυτά τα μικρά, άσχημα, μαυριδερά και τριχωτά πλασματάκια αφήνουν τη σκλαβιά τους και προσπαθούν να μπήξουν τα βρώμικα νύχια τους στις λιχουδιές σας. Καθώς όλο τον χρόνο τρώνε σκουλήκια, φίδια αλλά κυρίως βατράχια μόλις μυρίζουν τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες εκστασιάζονται, επαναστατούν. Κάθε βράδυ προσπαθούν να μπουν από τις καμινάδες μες στα σπίτια σας για να τα λεηλατήσουν. Εκτός από τις λιχουδιές γουστάρουν επίσης και τις γριές: άβυσσος η ψυχή των καλικαντζάρων! Εσείς όμως τους στήνετε παγίδες, βάζετε είτε στη καμινάδα είτε πίσω από τη πόρτα σας ένα κόσκινο κι αυτοί προσπαθούν να μετρήσουν τις τρύπες. Ωραία φάρσα στήσατε, οι καλικάντζαροι δεν μπορούν να μετρήσουν πέρα από το δυο.

Έτσι κρατάς σκλαβωμένες τις μάζες, με την αμορφωσιά.

     Εγώ μετρώντας όμως τα ατέλειωτα σπίτια που έκανα delivery τα τελευταία δέκα χρόνια μορφώθηκα, έμαθα να μετράω ως το εκατό. Μετά ξανάρχιζα από την αρχή. Έχω μετρήσει πολλά εκατό. Η επανάληψη είναι η μάνα της μάθησης που λέτε κι εσείς.
     Αφού τους μάζεψα σ' ένα μεγάλο λιβάδι τους έμαθα να μετράνε. Τώρα μόλις βλέπουν ένα κόσκινο το αρπάζουν, πάνε σε όποια γριά βρούνε πρόχειρη και λένε «πάρε τα τρία μου»! Εγώ τους το έμαθα κι αυτό, το βρήκα έξυπνο.
     Περιμένοντας τον χοντροκόκκινο να με ζέψει αναλογίζομαι το αποψινό μου σχέδιο ψάχνοντας να βρω αδυναμίες. Σκέφτηκα σα «διαόλου κάλτσα» που λέτε κι εσείς. Έδωσα εντολή στους καλικαντζάρους να αδειάσουν τις κάλτσες που αφήνετε κάτω από τα χριστουγεννιάτικα δέντρα και περιέχουνε τα παιχνίδια που κουβαλάω εγώ. Με τόσο κόπο. Κι ελάχιστη αμοιβή. Έπεισα τα ξαδέρφια μου τα ελαφάκια να μεταφέρουν αυτά τα δώρα στα παιδάκια που δεν έχουν τον Χριστό τους. Εννοώ αυτά που τα έχουν διδάξει να πιστεύουν σε άλλο Μεσσία. Στον Βούδα ας πούμε. Ή στον Μωάμεθ.

                    Έτσι κρατάς κοιμισμένες τις μάζες, τους τάζεις αθανασία.

     Δεν έχω σκοπό να αφήσω τα Χριστιανόπουλα παραπονεμένα, δεν είμαι σαδιστής όπως εσείς. Είπα στους σύντροφους καλικαντζάρους στην θέση των παιχνιδιών που επέταξα να βάλουνε κλαδιά γκι. Θέλω απόψε όλοι να φιλιούνται.
-"Ξεκίνα γερο-Ρούντολφ", μου φώναξε ο κοκκινομάλαξ.
     Αρνήθηκα.
-"Πάλι τα 'πινες; Κόκκινη βλέπω τη μύτη σου. Ξεκίνα είπα"!
     Αρνήθηκα.
     Ο ήχος από το μαστίγιο μ' ενόχλησε πιότερο από τον πόνο που μου προκάλεσε.

                    Έτσι κρατάς πειθήνιες τις μάζες, τις χτυπάς.

     Ξεκίνησα χαμογελώντας παρά τα βάσανα μου.

ΤΕΛΟΣ

5/12/'07