Πεζά

Ποίηση-Μύθια

Ο Dali & Εγώ

Θέατρο-Διάλογοι

Δοκίμια

Σχόλια-Αρθρα

Λαογραφικά

Ενδιαφέροντες

Κλασσικά

Αρχαία Ελλ Γραμμ

Διασκέδαση

Πινακοθήκη

Εικαστικά

Παγκ. Θέατρο

Πληρ-Σχολ-Επικοιν.

Φανταστικό

Ερ. Λογοτεχνία

Γλυπτ./Αρχιτ.

Κλασσικά ΙΙ

 
 

Διασκέδαση 

Net: Περί Φιλοσοφίας...

     Ένας καθηγητής φιλοσοφίας εμφανίστηκε στη τάξη μ' ένα μεγάλο χάρτινο κουτί. Χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα έν' άδειο γυάλινο βάζο κι άρχισε να το γεμίζει με μικρές πέτρες. Οι μαθητές τον κοιτούσανε μ' απορία. Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε:
 -«Είναι γεμάτο το βάζο;» κι οι μαθητές απάντησανε:
 -«Ναι, είναι γεμάτο».
     Αυτός χαμογέλασε και χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με μικρά βοτσαλάκια κι άρχισε να γεμίζει το βάζο. Το κούνησε λίγο και τα βοτσαλάκια κυλήσανε και γεμίσανε τα κενά ανάμεσα στις πέτρες. Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε:
 -«Είναι γεμάτο το βάζο;» κι οι μαθητές απαντήσανε:
 -«Ναι, είναι γεμάτο».
     Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι μ' άμμο κι άρχισε να την αδειάζει μέσα στο βάζο. Η άμμος χύθηκε και γέμισ' όλα τα κενά μεταξύ πετρών και βότσαλων. Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε:
 -«Είναι γεμάτο το βάζο;» Οι μαθητές διστάσανε για λίγο, αλλά απαντήσανε:
 -«Ναι, είναι γεμάτο».
     Αυτός ξαναχαμογέλασε και πάντα χωρίς να μιλά, πήρε από τη χάρτινη κούτα δύο μπουκάλια μπύρες κι άρχισε να τ' αδειάζει μέσα στο βάζο. Τα υγρά γέμισαν όλα τα υπόλοιπα κενά. Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε:
 -«Είναι γεμάτο το βάζο;» κι οι μαθητές, γελώντας αυτή τη φορά, απαντήσανε:
 -«Ναι, είναι γεμάτο».
 -«Τώρα», τους λέει ο καθηγητής, «θέλω να θεωρήσετε πως το βάζο αυτό αντιπροσωπεύει τη ζωή σας. Οι μεγάλες πέτρες είναι τα πιο σημαντικά. Τέτοια είν', η οικογένεια, ο σύντροφός σας, η υγεία σας, τα παιδιά σας, οι καλοί σας φίλοι. Οι πέτρες αντιστοιχούνε στα πιο σημαντικά, τόσο σημαντικά, που ακόμα κι αν όλα τα υπόλοιπα λείψουν, η ζωή σας θα εξακολουθήσει να 'ναι γεμάτη».
  «Τα βοτσαλάκια είναι τ' άλλα πράγματα που 'ρχονται στη ζωή μας, όπως, οι σπουδές, η εργασία, το σπίτι, το αυτοκίνητο. Είναι μικρά πράγματα... βοτσαλάκια... Αν αυτά βάλετε πρώτα στο βάζο, δε θα υπάρχει χώρος για τις μεγάλες πέτρες: τα σημαντικά της ζωής»!
  «Η άμμος είν όλα τα υπόλοιπα: ένα καλό γεύμα, μια βόλτα στη παραλία, ο χορός, το τραγούδι, ένα βιβλίο, οι μικρές απολαύσεις της ζωής. Αν βάλετε πρώτα την άμμο στο βάζο, δε θα υπάρχει χώρος μήτε για τα βότσαλα αλλά μήτε και για τις πέτρες»!
  «Το βάζο είν' η ζωή σας. Αν ξοδεύετε χρόνο και δύναμη για μικρά πράγματα, δε θα βρείτε ποτέ χρόνο για τα πιο σημαντικά. Ξεχωρίστε ποια είναι τα πιο σημαντικά για την ευτυχία σας. Μιλήστε με τους γονείς σας, παίξτε με τα παιδιά σας, απολαύστε το σύντροφό σας, προσέξτε την υγεία σας και χαρείτε τους φίλους σας. Πάντα θα υπάρχει χρόνος για γνώση και σπουδές, πάντα θα υπάρχει χρόνος για εργασία, πάντα θα υπάρχει χρόνος για να φτιάξετε το σπίτι σας και το αυτοκίνητό σας, να πληρώσετε τα δημοτικά τέλη και το τηλέφωνο. Όμως να φροντίσετε για τις πέτρες πρώτα. Ξεχωρίστε τις προτεραιότητες σας».
     Οι μαθητές είχανε μείνει άφωνοι. Ένας όμως ρώτησε:
 -«Η μπύρα κύριε καθηγητά, τί αντιπροσωπεύει»;
     Ο καθηγητής χαμογέλασε κι απάντησε:
 -«Χαίρομαι που το ρωτάς! Να σας πω: δεν έχει σημασία πόσο γεμάτη είν' η ζωή σας, δεν έχει σημασία πόσο στριμωγμένοι είστε, γιατί πρέπει να ξέρετε: Πάντα θα υπάρχει λίγος χώρος για δύο μπυρίτσες»!!!

--------------------------------------------------------------------------------------------

          Σύμφωνα με τους σημερινούς νομοθέτες και τεχνοκράτες, όσοι ήμασταν παιδιά στη δεκαετία του '70, δεν θα έπρεπε να είχαμε επιβιώσει μέχρι τώρα, γιατί οι παιδικές μας κούνιες, ας πούμε, ήταν βαμμένες με μπογιά που περιείχε σίδηρο. Κι εμείς, γλείφοντάς την όλη μέρα, θα πρεπε να χαμε πεθάνει από δηλητηρίαση.
     Στα φάρμακα κείνης της εποχής δεν είχαμε ειδικά καπάκια ασφαλείας, όταν καβαλάγαμε τα ποδήλατά μας δεν φορούσαμε κράνη. Στο αυτοκίνητο των γονιών μας, όταν μπαίναμε, ούτε σε ειδικά καθίσματα καθόμασταν ούτε ζώνες φορούσαμε ούτε αερόσακους είχαμε. Ήταν μεγάλο γλέντι όταν μας επέτρεπε ο μπαμπάς να καθίσουμε μπροστά.
     Νερό πίναμε από τη βρύση κι είχε την ίδια γεύση μ' αυτό που πίνουμε σήμερα εμφιαλωμένο. Τρώγαμε ψωμί με βούτυρο, γλυκά απίθανα και πατάτες τηγανητές και δεν ήμασταν ποτέ παχύσαρκοι, γιατί τρέχαμε συνεχώς έξω, παίζαμε, δεν καθόμασταν στον καναπέ ή στο κομπιούτερ.
     Το αναψυκτικό ή την μπύρα μας τα μοιραζόμασταν από το ίδιο μπουκάλι ή τενεκέ με τους φίλους μας. Κανείς μας δε πέθανε απ' αυτό.
     Κατασκευάζαμε κάτι γκο-καρτ της συμφοράς με τις ώρες και έπειτα ανεβαίναμε στην κορυφή μιας μεγάλης ανηφόρας και κατεβαίναμε φουλ, ανακαλύπτοντας πολύ αργά ότι είχαμε ξεχάσει να φτιάξουμε φρένα. Γκρεμοτσακιζόμασταν. Ματώναμε.  Χτυπούσαμε  συνεχώς στα χέρια και πόδια. Πονούσαμε. Κλαίγαμε. Δεν βάζαμε τους γονείς μας να κάνουν μήνυση στη μάντρα απ' όπου αγοράσαμε τα παλιοσίδερα με τα οποία φτιάξαμε το καρτ μας. Και, να μαστε! Ακόμα ζωντανοί. Και ωραίοι.
     Φεύγαμε από το σπίτι το πρωί και επιστρέφαμε λίγο πριν νυχτώσει. Κανείς δεν μας γύρευε. Ήξεραν ότι θα επιστρέφαμε. Δεν είχαμε ούτε Play Station ούτε X-BOX ούτε video games ούτε 99 κανάλια στην τηλεόραση ούτε ήχο surround, ούτε κινητά τηλέφωνα, ούτε προσωπικούς υπολογιστές ούτε chat-rooms για μοναχικές ψυχούλες στο Ίντερνετ. Είχαμε φίλους που πηγαίναμε έξω για να τους συναντήσουμε. Πλακωνόμασταν στο ξύλο. Ξύλο άγριο, μιλάμε. Ούτε ένας ποτέ δεν πήγε στη μαμά ή στον μπαμπά του για να καταγγείλει εκείνον από τον οποίον τις έφαγε.
     Πηγαίναμε περπατώντας στα σπίτια των φίλων μας. Με τα πόδια πηγαίναμε και στο σχολείο. Δεν μας έπαιρναν η μαμά κι ο μπαμπάς ούτε το σχολικό. Όταν δεν είχαμε τι παιχνίδι να παίξουμε, ανακαλύπταμε καινούργια. Με ξύλα, με λαστιχάκια, με μπαλάκια του τένις, με πέτρες, με νερό, με... τίποτα. Το παιχνίδι θέλει φαντασία. Κι εμείς τη δική μας φαντασία την καλλιεργούσαμε.
     Νομίζω πως από τη γενιά μας βγήκαν οι καλύτεροι εφευρέτες, λύτες προβλημάτων και ρισκαδόροι που έχουν βγει ποτέ. Είχαμε ελευθερία, αποτυχίες, επιτυχίες και υπευθυνότητα. Και μάθαμε να τα χειριζόμαστε όλ' αυτά καλά.
     Είμαστε η γενιά που στερήθηκε πολλά, αλλά είχε τα πάντα...

 

 

 

Web Design: Granma - Web Hosting: Greek Servers