Η Κατάρα Των Ερώτων

Πόρνη αγάπη
κάθε φορά πιο πίσω
πιο φτωχός κάθε φορά
μάγισσα κι άπιστη
στον ομφαλό του χάους
τα ξόρκια περισσεύουν
έρπουν οι γλώσσες της φωτιάς
στα πόδια των ερώτων
κατάρα στους έρωτες!

μόνο να καίνε
μόνο να γλείφουν πέτρες
να σέρνονται στους ήλιους
και να παλεύουν για νερό
και να μη βρίσκουν
και να γλιστρούν
να πνίγονται στον ίδρω τους
ειρωνικά στο πριν
στο γέλιο αθώα
στη λήθη βιαστικά
κατάρα!
να φεύγουν
άκορμοι να τρέμουν
να τρέμουν και να χαίρονται, κατάρα!
να μην αντέχει να τους δει
κόρη ματιού
να μη βαστάει το βάρος τους το χώμα
να σπάνε
να μοιράζονται
σε δυο
σε χίλια
σε άπειρα
ν' ανατριχιάζουν πόρους ανοιχτούς
φακιρικά να γέρνουν
να κοιμούνται
άγρυπνο ύπνο
ατίθασο
στιγμές να μη γνωρίζουν
να πλέουν σε φλέβες κοφτερές
κατάρα των ερώτων
φόβο να μη γνωρίζουν
μόνο ηδονές και λιώσιμο
βορές να γίνονται
στ' αγγίγματα ν' αντέχουν
τους ανυπότακτους αυτούς
τους άμοιρους
να τους ορίζουν μοίρες
να τους δωρίζουν μοίρες
μοίρες θνητές
αυτούς, τους ημιθέους
καταραμένους έρωτες...