Βιογραφικό 

     Γεννημένη στην Νέα Ιωνία, απο πατέρα Κεφαλλονίτη και μητέρα γόνο προσφύγων. Κράμα που της καλλιέργησε την έμφυτη τάση για γραφή. Οικογένεια φιλόμουση, μιας κι ο πατέρας πάντα γρατζούναγε τη κιθάρα του παίζοντας ''χαβάγια'' κι αναπολώντας τη Κεφαλλονιά του, καθώς και τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια δραστηριοποιούντο παίζοντας κιθάρα και ντραμς σε συνοικιακά συγκροτήματα. Ολα αυτα βέβαια χωρίς ιδιαίτερες σπουδες,απλά και μόνο ερασιτεχνικά, λόγω της δυσκολίας της εποχής για την επιβίωση.
     Έγραψε το πρώτο στιχάκι της σε ηλικία 13 χρόνων. Έκτοτε δεν σταμάτησε ποτέ να γράφει και να δραστηριοποιείται στο σχολείο με τις καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, οργανώνοντας θεατρικά σκετσάκια κι απαγγέλοντας. Έκανε οικογένεια σε μικρή ηλικία κι αναλώνοντας την ενέργειά της σε αυτή δεν έδωσε ποτέ βάρος στα αμέτρητα γραπτά του συρταριού της. Μόνο τα τελευταία χρόνια και με την βοήθεια της κοινωνικής δικτύωσης μέσα απο το διαδίκτυο, επεκτάθηκε καλλιτεχνικά γνωρίζοντας και συνθέτες και δημιουργούς που τη παρώτρυναν να εισχωρήσει πλέον δυναμικα.
     Σήμερα έχει πάνω από 30 συμμετοχές τραγουδιών σε δικό της στίχο, μια θέση στην Ελληνική δισκογραφία, καθώς και συνεργασίες με καταξιωμένους καλλιτέχνες. Και συνεχίζει να προβάλλει αυτό που τόσο αγαπάει, έχοντας εισπράξει πολύ καλές κριτικές απο τον καλλιτεχνικό χώρο.

   Σχόλιο δικό μου: Την Ελένη τη γνωρίζω προσωπικά, εφηβιόθεν σχεδόν. Φλερτάραμε χαχανίζαμε παίζαμε κι ένα έχω να πω μόνο: Ήταν ανέκαθεν άνθρωπος γελαστός, με το τραγούδι και τη φρεσκάδα και που τώρα με έκπληξη διαπιστώνω πως τα διατηρεί όπως και τότε, προσέθεσε τη σοφία και την εμπειρία μιας ζωής και συν αυτώ παράγει κι αυτούς τους όμορφους στίχους.
     Ευχαριστώ Ελένη τιμή μου να σε φιλοξενώ στο ταπεινό Στέκι μου"!  Π.Χ.

===================

Eνας Μεθυσμένος Μάρτης 

Με ξεγέλασε ένας ήχος πλάνα εποχή
ολα γύρω μου σφυρίζουν άνοιξης αρχή
Ηταν τότε που μου είπες γεια προς το παρόν
μα περάσαν τρεις χειμώνες κι είσαι ακομα απών

Με ρουφά και με τρυγάει
του Απρίλη η αυγή
τρέχει παίζει κι γελάει
σπάει τη σιγή
μήνες κι έρωτες στο γλέντι
σαν τα παραμύθια
τάχα θα μου πουν πως σε είδαν
και θα είναι αλήθεια

Κι ένας μεθυσμένος Μάρτης
μου είπε κάποτε πως θα'ρθεις
έτσι όπως τα πίναμε
Πρωινές δροσοσταλίδες
γράμμα με λευκές σελίδες
αναμνήσεις γίναμε...

Σιγαλιά Νυχτομάνα μου 

Πέρασε καιρός
Ηρθε παγερός
ο χειμώνας μου
Φεύγει σιωπηλός
σβύνει και το φως
ο αιώνας μου

Αδειασαν κι' αυτά
του γλυκού κρασιού
τα ποτήρια μου
Αστρα μακρινά
δεν μου κάνουν πια
τα χατήρια μου

Βάζα αδειανά
Μαραθήκαν τα χρυσάνθεμα
Κάπου στη γωνιά
στέκει της ζωής το ανάθεμα..

Κι'ούτε παίζουν πια
τώρα τα παιδιά
στην αλάνα μου

Δεν χτυπά γιορτή
ούτε Κυριακή
η καμπάνα μου

Πάρε με αγκαλιά,
τώρα σιγαλιά
νυχτομάνα μου...

Άτιτλο

Με βρίσκει αξημέρωτα η τρέλα η μεγάλη...
να σκέφτομαι, να εμπνέομαι, να ζω στην παραζάλη...
Μα απ' την άλλη να σου πω, το χαίρομαι και πάλι!!
Μια τόση δα μικρή ζωή, θέλει ορμή μεγάλη.
Γι'αυτό...
Πιάνω απ' το πέτο τις στιγμές, πριν μου τις κλέψουν άλλοι...

Στον Αύγουστο Που  Πέρασε

Μελτέμια και ολόγιομα φεγγάρια
ανεμογλέντια δροσερά κι αναστενάρια
του Ήλιου τα παντρέματα στο κύμα
βροχούλα πότε αγάντα πότε πρίμα

Ταξίδι φεύγει ο Αύγουστος και πάει
λογαριασμό να δώσει δε λογάει
ώρα καλή του μισεμού φωνάζει
το καλοκαίρι να κρυφτεί προστάζει..

Σε πέντε τέρμινα γαμπρός θαρθεί και πάλι
μα τώρα θα χαθεί μέσα στη ζάλη
τ' αλλόκοτο που γράφει καλεντάρι
στου χρόνου θα κλειδώσει το συρτάρι.

Μεθύσανε τ' αστέρια κι οι πλανήτες
οι φίλοι του οι οδοιπόροι αλήτες
στερνό χορό του στήνουν να χορέψει
γιορτή του τάζουν για να επιστρέψει.