Βιογραφικό

     O Ανδρέας Γεωργαλλίδης γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1975. Σπούδασε Παιδαγωγικά (Πτυχίο 1998), Ιστορία-Αρχαιολογία (Πτυχίο 2002) και Φιλοσοφία (Μinor Πτυχίο 2002) στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Aκολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές (DEA) στο Παρίσι (2002-03) στο Τμήμα Φιλοσοφίας (Universite De Paris I-Pantheon-Sorbonne). Σήμερα είναι υποψήφιος διδάκτωρ Φιλοσοφίας στο Ηνωμένο Βασίλειο (University Of Sussex).
     Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές "Αντικείμενες Ημιευθείες" (1998), "Παγωμένο Kενό Sτους 516 C" (2001), "Κλειδωμένες Θάλασσες" (2003) και τη 4γλωσση ποιητική συλλογή (ελλ.-αγγλ.-γαλλ.-γερμ.), "Όταν Bυθίζεται Tο Πιάνο" (2004). Ποιήματα του έχουνε δημοσιευτεί σ' ελληνικά και ξένα λογοτεχνικά περιοδικά.

-------------------------------------------------------------------

ΦΑΣΜΑΤΙΚΕΣ ΤΙΜΕΣ

,γράφω
για τις φασματικές τιμές των πραγμάτων.
Για τα χρώματα εκείνα
που λόγω ανάμειξης - δεν ξεχωρίζουν
Για τους ήχους εκείνους
που λόγω φύσης - δεν αναγνωρίζονται
Για εκείνο το Απόλυτο το οποίο αποτελεί, 
το ίδιο το Φάσμα

ΠΛΗΝ ΟΣΩΝ ΕΙΠΑ

Υπόλογος
σ’ ένα παιγνίδι
υπό το φως της εισπνοής μου - αναπνέω.
Δυστυχισμένη άποψη
η λογική εικόνα της εικόνας μας.
Πλην - όσων είπα, παρατήρησα.
Παρατήρησα την έκφραση του ύφους.
Τώρα μετρώ επίθετα
που τρέχουν στα συρτάρια.
Καλό υπόλοιπο,
αλλά - μην φεύγεις το χειμώνα.
Τα συρτάρια, είναι ακόμη ανοικτά.                       
Ο χειμώνας κάνει κρύο.

ΑΦΙΛΟΞΕΝΕΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ

Προσθέτω, λίγο ουρανό στη σκέψη μου
και ταξιδεύω - εκεί - που με ορίζω.
Κλειδώνομαι στις αφιλόξενες θάλασσες
και παρασέρνω τα κύματα στο ναό της σιωπής.
Πλήθος οι ρόλοι.
Μα το ξέρεις,
υπάρχω όσο δεν συμμετέχω στο μύθο.
Πλήθος οι ρόλοι.
Μα το ξέρω,
ο καλύτερος παρατηρητής
δεν βλέπει μόνο με τα μάτια.

ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ

Κενοφωτεί το φεγγάρι
και οι ουρανοί μου ξεχασμένοι
αποσιωπούνται στο χώρο του ήχου.
Οι φωνές των πουλιών
δηλώνουν την αντάμωση
και το θρόισμα των φύλλων
ακυρώνει τις μεγάλες αποστάσεις
Αναδιπλώνομαι αμφίρροπα και ακλονώ άκαιρα
χωρίς να λογαριάζω τον εξανεμισμό του χρόνου.
Όσο το θρόισμα των φύλλων
δεν κάνει φασαρία,
εγώ θα το ακούω.

ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΟΛΟ

Στο χορό των αμφισημιών
ανάγομαι σε μέγα χορευτή.
Εκεί όπου ραγίζονται τα βήματα
περιορίζομαι μαζί σου.
Υιοθετώ
τις αφηρημένες σου διαρρυθμίσεις
κι ασυμμετρώ
εκεί που σταματώ να σε θυμάμαι.
Λίγη θάλασσα.
Δεν απαλλάσσομαι απ’ το φως.
Τώρα πια το ξέρω,
ένας αφηρημένος καθρέφτης
δίνει επίσης είδωλα.
  
ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΠΟΥ ΤΕΜΝΟΝΤΑΙ

Αντιγράφεις το ψεύτικο 
συντηρώντας καταμετρημένες υποψίες. 
Βεβηλώνεις τα μάτια σου 
πειθαρχώντας εκεί που δεν υπάρχεις.
Φοβάσαι τις παράλληλες  που τέμνονται φιλόδοξα
και ρίχνεις άγκυρα,
για να βουλιάξεις στη στεριά.

ΑΦΗΡΗΜΕΝΟ ΕΙΔΩΛΟ

Καταλογίζω,
τις ανυποψίαστες αποδράσεις
των διανοητικών μου ασυνεπειών,
σε εκείνη τη γυμνή έκφραση του κλειστού άνω τελεία
στα αφηρημένα σου μάτια.
Η ευθύνη της απαλλαγής μου
με απαλλάσσει από το δήθεν παρόν
και μου υπενθυμίζει πως ζω το μέλλον
για να μην χάσω
ούτε στιγμή το παρελθόν.

ΕΚΤΟΣ ΠΕΔΙΟΥ ΔΙΑΦΥΓΗΣ

Φοβάσαι το φόβο σου,
αλλά κρατάς
την περιορισμένη σου αναπνοή όρθια,
για να συντηρείς
τη σκιά του φόβου του δικού μου.                                
Άφοβα δεν μπορείς να φοβηθείς,
γιατί αναπνέεις
αυτό που αναπνέω.

ΝΑΥΑΓΩ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ

Στις γειτονιές των ματιών σου
θα σεργιανίσω πάλι το χαμόγελό μου.
Θα ακουμπήσω το φως στο κατώφλι σου
και θα μαζέψω τα χέρια μου
για να σε αγγίξω.
Ύστερα,
θα χαθώ στον ανοιξιάτικο χειμώνα μου
για να μπορώ έτσι
να συμμετέχω
στο τραγούδι της φωνής σου.

ΑΦΘΟΝΙΑ ΣΤΙΓΜΗΣ
 
Αποπλανώ τις ανακρίβειές σου
αναδιπλώνοντας - έτσι - την αφθονία της στιγμής.
Οι σιωπές σου
ενισχύουν την τραγικότητα του Είναι,
αλλά κανένα αύριο δεν συνθέτει το παρόν.
Τα όμοια μοιάζουν της ομοιότητάς τους,
αλλά η ομοιότητα
δεν μοιάζει με αυτά.

ΑΘΡΟΙΣΜΑ ΚΕΝΩΝ

Πώς βλέπω αυτό που ακούω
θα το πω με τα μάτια
όταν θα χαϊδέψω τα δικά σου χέρια
που ποτέ δεν πρόσεξες,
γιατί συνήθιζες να τα κρύβεις
στις τσέπες του κενού σου.

AMEΘΥΣΤΗ  ΑΥΤΟΑΝΑΙΡΕΣΗ

Αποπλέω για λίγο της μορφής σου
καταπλέοντας - έτσι - στη μορφή σου.
Όλες οι θάλασσες ένας καθρέφτης
κι εγώ για είδωλό μου, λαμβάνω εσένα.
Μια απόλυτη αμέθυστη αυτοαναίρεση.

ΜΕΤΑΞΥ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΚΑΙ ΟΥΡΑΝΟΥ,

αναπνοές.
Μεταξύ εισπνοής και εκπνοής,
εσύ.

ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΦΩΣ

Αχρωματώ στο βυθό των ματιών σου
ανατρέποντας τη σκιά μου.
Πλησιάζω το σκοτεινό μου φως
και γίνομαι αέρας - για να υπάρχω. 
Ο χρωμόχωρος παραιτείται,
εκεί όπου οι αριθμοί - αρχίζουν να ορίζουν.

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ

Το ελάχιστο απόλυτο      
μονώνει τη χαρά του ανικανοποίητου
και αναπνέει την αδιαφορία
των αποδεσμευμένων αντικατοπτρισμών του.
Ο καθρέφτης σου δείχνει πάντα                                                  
κάτι περισσότερο
από αυτό
που μπορείς να δεις.

Η ΜΕΤΑΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ

Εκ των υστέρων η θέαση
αναλογίζεται τους περιορισμούς της.
Κοιτάζεται απρόσιτα.
Δεσμεύεται στο χρόνο.
Μαζεύεται.
Τα είδωλά της μυθολογούν τα μάτια.
Μια υποψία ζωντανή, που ξέρει να τρομάζει.

ΑΔΙΑΒΡΟΧΩ

Αδιαβροχώ στους διάφορους χειμώνες
και οι θερμοκρασίες μου - δεν εμποδίζονται.
Την άνοιξη είναι που φοβάμαι.
                    -
Μαζεύω τα κομμάτια μου
έχοντας το πλεόνασμα
της «επένδυσής» σου.
Τώρα,
υπερτερώ σε
κενό.

ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ

Κατανοώ τον πυροβολισμό σου.
Την επανάληψη του όμως, όχι.
Ο νεκρός,
δεν τραυματίζεται άλλο.

(ΑΦΗΡΗΜΕΝΑ)

Συμπληρώνομαι στην απουσία του υπολοίπου.
Ας μου επιτραπεί λοιπόν  να κοιτάζω,
εκείνο το μέρος του ουρανού που μ' αφορά.

ΚΥΚΛΟΣ ΧΩΡΙΣ ΚΕΝΤΡΟ

Καμιά γεωμετρία δεν υποκλίθηκε,
γιατί
ο κύκλος  που φτιάχναμε
είχε δύο κέντρα.

ΔΙΑΖΕΥΚΤΙΚΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ

Το διαζευκτικό υπόλοιπο
δηλώνει το αρνητικό μόριο.
Μόνο οι ταυτολογίες δεν με ξεγελούν,
καθώς επίσης
και όλα όσα βλέπω και ακούω -χωρίς να εξηγώ.
Αφήνομαι στον κόσμο τον μη επαληθεύσιμο
εκεί όπου ο φόβος, δεν απεικονίζεται.
. - , ...
Τα σημεία στίξης
καθυστερούν τις φωνές των λέξεων.
Σκορπίζουν το χρόνo,
δημιουργούν δεσμούς προτασιακών φαινομένων
και συμμετέχουν στο παρόν τους.
Η τελευταία τελεία - ξέρει να αρνείται
γιατί εκεί,
δηλώνεται το έσχατο όριο
του γραπτού λόγου.
Πέραν αυτής,
όλα τα σύνολα των λέξεων
αλλά και κανένα,

Η ΑΚΑΤΑΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ

Συμφωνούμε με μια πραγματικότητα
την οποία
είτε επιλέγουμε
είτε μας επιβάλλεται.
Τις υπόλοιπες πραγματικότητες
τις οποίες
ούτε επιλέγουμε
ούτε μας επιβάλλονται,
ας έχουμε τουλάχιστο τη διάθεση εκείνη
να τις σεβαστούμε.
Έτσι,
συμφωνούμε
στη συμφωνία της μιας πραγματικότητας - της δικής μας,
αλλά και στη συμφωνία της πραγματικότητας των άλλων.
Φτιάχνουμε,
το πέπλο της γνώσης μας
καθώς επίσης και της  άγνοιάς  μας.

KΑΤΑ ΤΟ ΔΗΘΕΝ

Η αβεβαιότητα του παρελθόντος
σκιαγραφεί μη παρατηρήσιμα
όλες τις κλειδωμένες θάλασσες.
Τον αόριστο
κανείς δεν τον γνωρίζει πλήρως,
όπως άλλωστε και τον ενεστώτα.
H γνωριμία μας με αυτούς τους χρόνους
αποτελεί γεγονός - εντελώς συμπτωματικό.
Λέγεται κατά το δήθεν
πως έτσι λέμε πράγματα.
Συνδέουμε τα γεγονότα επιλεκτικά
και κατόπιν,
φωνάζουμε την επιλεκτική μας αλήθεια.

ΔΙΑΚΕΝΗ ΣΥΝΑΦΕΙΑ

Απειθώ
στην αβεβαιότητα του χρόνου
και παγιδεύω
τις ταυτολογίες της φυλακής μου.
Προϋπάρχω
της συνάφειάς μου
και διαταράζομαι απρόθυμα
από τις καταρρίψεις θεμελιωδών μεγεθών.
Ψευδολογώ
και αδιάλειπτα καταμετρώ
την απαθή διατίμηση της αταραξίας μου
δραπετεύοντας έτσι,
την απομόνωση της παρουσίας σου.       
 
ΑΝΤΙΣΕΙΣΜΩ ΣΤΙΣ ΔΟΝΗΣΕΙΣ

Κρατάω,
το περίγραμμα της φωνής σου
και με τα χρώματα των ματιών σου
αναπαριστάνω,
τον αμετακίνητό μου ουρανό.

ΑΚΟΥΣΜΑΤΑ ΣΙΩΠΗΣ

Ταξιδιώτης,
της ίδιας διαδρομής.
Παρατηρητής,
των ίδιων σημείων.
Χρώματα και σκιές - όλα εκεί, ανέπαφα.
Κι αυτός να κουβαλά,
τα διαφορετικά του μάτια.

ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ

η συνοχή του είναι μου
εξακολουθεί να δηλώνεται
με τις συνεχείς επαναλήψεις
του άκεντρου κενού μου

ΣΠΑΡΑΓΜΑΤΑ ΦΩΤΟΣ

Προσκεκλημένος κι ανεπιθύμητος
στο χώρο των σκιών,
ανακυκλώνομαι εκγεωμετρισμένος
μαζεύοντας σπαράγματα φωτός.
Κανένα άθροισμα
δεν δηλώνει κανένα ήλιο
που να μπορεί να λάμπει.