ÐåæÜ

Ðïßçóç-Ìýèéá

Ï Dali & Åãþ

ÈÝáôñï-ÄéÜëïãïé

Äïêßìéá

Ó÷üëéá-Áñèñá

ËáïãñáöéêÜ

ÅíäéáöÝñïíôåò

ÊëáóóéêÜ

Áñ÷áßá Åëë Ãñáìì

ÄéáóêÝäáóç

ÐéíáêïèÞêç

ÅéêáóôéêÜ

Ðáãê. ÈÝáôñï

Ðëçñ-Ó÷ïë-Åðéêïéí.

Öáíôáóôéêü

Åñ. Ëïãïôå÷íßá

Ãëõðô./Áñ÷éô.

ÊëáóóéêÜ ÉÉ

 
 

ËáïãñáöéêÜ 

Petrarca Francesco: ÐïéçôÞò ÅóôåììÝíïò Ìá Ïëüôåëá ÎÝíïò

"Εßναι πιθανü κÜποιος στßχος Þ φρÜση Þ μια λÝξη μου, να φτÜσει ως εσÜς, αν κι αμφιβÜλλω, καθþς Ýνα τüσο ασÞμαντο και σκοτεινü Üτομο, ελÜχιστα γßνεται γνωστü σε üποιο χþρο Þ χρüνο. Αν, παρ' üλ' αυτÜ, ακοýσετε κι Ýχετε τελικÜ την επιθυμßα να μÜθετε για μÝνα, τß Üνθρωπος Þμουνα, πþς εργαζüμουνα και ποιü το αποτÝλεσμα της δουλειÜς μου, ειδικÜ εκεßνων που μποροýν εýκολα να γßνουνε γνωστÝς, κι αν χρειαστεß κÜποιος να τους προσδþσει μια περιγραφÞ, τüτε Ýστω κι οι απλοß τßτλοι των αρκοýνε για να τονε βοηθÞσουνε και να του δþσουνε να με καταλÜβει καλλßτερα".



                                        ΦραντζÝσκο & ΛÜουρα

                                                  ΕισαγωγÞ

      Το 14ο αι. στις αρχÝς και σταδιακÜ, τον Μυστικισμü και Σχολαστικισμü διαδÝχονται Oυμανισμüς κι ΑναγÝννηση στην Ευρþπη, που θα επηρεÜσει πρþτα την Ιταλßα, που σßγουρα αποτελεß και τον κýριο κορμü της και τη περαιτÝρω εξελικτικÞ πορεßα της, ωστüσο αναμφßβολα δεν θα μποροýσε να αναπτυχθεß, αν δεν αναβαπτιζüτανε στο αρχαßο ελληνικü πνεýμα. Με μια 1η ματιÜ στη ποßηση των μυστικιστþν και σχολαστικþν δεν θα μποροýσαμε να μην αναφερθοýμε πρþτιστα στον συνδετικü κρßκο των μυστικιστþν κι αναγεννησιακþν, που δεν εßναι Üλλος απü το γνωστü μας ΔÜντη ΑλιγκιÝρι (1265-1321) αφοý 1ος αυτüς διατýπωσε σαφþς τον πλÞρη ορισμü της ποßησης, που üπως Ýγραψε στο Convivio του, η ποßηση εßναι φτιαγμÝνη απü λÝξεις εναρμονισμÝνες με μουσικü δεσμü (Per legame musaico armonizzate). Ας δοýμε üμως την εξελικτικÞ πορεßα, αναφÝροντας τους πιο σημαντικοýς μυστικιστÝς Þ σχολαστικιστÝς με χρονολογικÞ σειρÜ. Πρüκειται για τους: Franz von Assisi (1181-1226), Thomas von Celano (1190-1255),) Albertus Magnus (1193-1280), Bonaventura (1221-1274), Thomas von Aquin (1225-1274), Jacopone de Todi (1230-1306) κι ο Γερμανüς Meister Eckhart (1260-1327) που διατýπωσε και τη βαθýτερην Ýννοια του μυστικισμοý, πως ο Θεüς γεννÜ τη ψυχÞ (Gott gebiert sich in die Seele hinein). Τον προηγοýμενο αιþνα ωστüσο στην υπüλοιπη Ευρþπη η ποßηση των ιπποτþν κι οι τροβαδοýροι κανοναρχοýσαν στη Ν. Ευρþπη, απü Ισπανßα ως τις σκανδιναβικÝς χþρες. ΒÝβαια για να πÜμε πιο πßσω, η Ισπανßα Þταν η 1η, που μÝσω των ΑρÜβων σπουδαßων φιλοσüφων ΑβικÝννα κι Αβερρüη μπολιÜστηκε με το αρχαßο ελληνικü πνεýμα.
      'Ερχεται λοιπüν η ΑναγÝννηση Þ üπως εßναι διατυπωμÝνη στις πιο γνωστÝς εκεßνη την εποχÞ ευρωπαúκÝς γλþσσες, Renaissance, Rinascimento, Rinascita Rinascenza, Ýνα πολυσýνθετο πολιτιστικü, ιστορικü και κοινωνικü φαινüμενο μÝσα απü το οποßο σημειþνεται το πÝρασμα απü το Μεσαßωνα στη σýγχρονη εποχÞ. Η ΑναγÝννηση ωρßμασε μÝσα σε κλßμα ανανεωμÝνου ενδιαφÝροντος για τη μελÝτη της φýσης, φαινüμενο τυπικÜ ιταλικü που εμφανßστηκε αρχικÜ στη Φλωρεντßα στις αρχÝς του 15ου αι. κι ολοκληρþθηκε στη διÜρκεια του 16ου και τελικÜ εξαπλþθηκε σ' üλη την Ευρþπη, απ' üπου θα ξεπηδÞσουν νÝα ρεýματα, üπως τα χρüνια του διαφωτισμοý, τα χρüνια της ΟρμÞς και της ΘυÝλλης (Sturm und Drang). ΧαρακτηριστικÜ γνωρßσματα ωστüσο, της ΑναγÝννησης εßναι ουμανισμüς και μεταρρýθμιση. Ο βασικþτερος εκπρüσωπος της αναγεννησιακÞς ποßησης θεωρεßται ο ΦραντζÝσκο ΠετρÜρκα (1304-1374) με τα υπÝροχα, ερωτικÜ, παθιασμÝνα Canzoniere του, εμπνευσμÝνα απü το αγαπημÝνο του ßνδαλμα, τη ΛÜουρα κι αφιερωμÝνα στην ßδια κι Ýτσι εßναι κεßνος πια, που θÝτει τα θεμÝλια της λυρικÞς ποßησης με τα Üρτια σονÝττα του. ΒαθιÜ επηρεασμÝνος απ' τους κλασσικοýς προγüνους, συμπατριþτες του ποιητÝς, κýρια το Βιργßλιο, αλλÜ και τον ΚικÝρωνα, Ýδωσε νÝα ορμÞ στη ποßηση, ενþ την ßδια περßπου εποχÞ Ýχουμε το ΒοκκÜκιο (1313-1375) με το (Decameron) ΔεκαÞμερο του. Πολý αργüτερα Þρθαν να προστεθοýν και κÜποιοι Üλλοι αναγεννησιακοß, ßσως λιγþτερο σπουδαßοι, ωστüσο σημαντικοß, üπως οι Ludovico Ariosto (1474-1533) με το Μαινüμενο ΟρλÜνδο του και πιο μετÜ τον Pietro Bembo (1470-1547) το Jacopo Sannazaro (1456-1530) με τη περßφημη Αrcadia του που θÝλησε να αναβιþσει την ευδαιμονßα στη ποßηση μεταφÝροντας Ýτσι τις εμπνεýσεις του στην ελληνικÞ Αρκαδßα και στα βουκολικÜ της τοπßα. Απ' αυτüν ξεκßνησαν να ιδρýονται οι περßφημες Ακαδημßες Arcadia που εξακολουθοýν κÜπου ακüμα και σÞμερα να υπÜρχουνε. ΠÜλι λοιπüν η αρχαßα ΕλλÜδα Þταν εκεßνη που Ýδωσε το Ýναυσμα για την ανÝλιξη των ποιητικþν ρευμÜτων απü την εποχÞ της ΑναγÝννησης ως τις μÝρες μας... Και στα... σýνορα Μεσαιωνα κι ΑναγÝννησης, Ýρχεται ο Φραφκßσκος ΠετρÜρχης...


                                    Ο ßδιος και το κρανßο* του

* Το 2004, 700 χρüνια απü τη γÝννηση του ποιητÞ, ýστερα απü Ýρευνες DNA, ειδικοß επιβεβαßωσαν üτι το κρανßο που βρßσκεται στον τÜφο του ΠετρÜρχη δεν ανÞκει στον ποιητÞ, αλλÜ σε πολý μικρüσωμο Üντρα.ΥπÜρχει η υπüθεση πως η κλοπÞ Ýγινε εßτε απü τον μοναχü Tommasso Martinelli, που εßχε εξοριστεß για τη σýληση του τÜφου του ΠετρÜρχη το 1630, εßτε απü τον καθηγητÞ Giovanni Canestrini, που επεχεßρησε να εξετÜσει το κρανßο το 1873, εßτε σε κÜποια μεταφορÜ των λειψÜνων του μαζß με Üλλους πολýτιμους θησαυροýς, προκειμÝνου να σωθοýν απü φυσικÝς καταστροφÝς.

                                                Βιογραφικü

      Ο Francesco Petrarca, ο μεγÜλος Ιταλüς ποιητÞς κι ο 1ος αληθινüς επαναστÜτης της μÜθησης στη μεσαιωνικÞ Ευρþπη, γεννÞθηκε στο ΑρÝτσο στις 20 Ιουλßου 1304. 1ο παιδß του Pietro di Parenzo di Garzo (Ser Petracco dell'Incisa) και της Eletta Canigiani. Ο πατÝρας του Petracco κατεßχε τη θÝση του συμβολαιογρÜφου στη ΦλωρεντιανÞ ΑυλÞ Rolls του Riformagioni. αλλÜ, Ýχοντας εμπλακεß στην ßδια αιτßα με το ΔÜντη κατÜ τη διÜρκεια των διαμαρτυριþν των Μαýρων και των Λευκþν (2 αντßπαλα κüμματα), εκδιþχθηκε μαζß με üλη του την οικογÝνεια, απü τη Φλωρεντßα με το διÜταγμα της 27 ΓενÜρη 1302 που καταδßκασε και τον ΔÜντη σε δια βßου εξορßα. Με τη σýζυγü του κατÝφυγε στο δÞμο Grebelline του Arezzo. ¹ταν την ßδια τη νýχτα üταν ο πατÝρας του, σε συνεργασßα με Üλλα μÝλη του Λευκοý Κüμματος, Ýκανε μια ανεπιτυχÞ προσπÜθεια να εισÝλθει με τη βßα στη Φλωρεντßα, που ο Francesco εßδε για 1η φορÜ το φως. Δεν Ýμεινε πολý στη γενÝτειρÜ του. Η μητÝρα του, αφοý Ýλαβε Üδεια να επιστρÝψει απü την εξορßα, εγκαταστÜθηκε στο Incisa, Ýνα μικρü χωριü στον ποταμü Arno πÜνω απü τη Φλωρεντßα, το ΦλεβÜρη του 1305. Εδþ ο ΠετρÜρχης πÝρασε 7 χρüνια απü τη παιδικÞ του ηλικßα, αποκτþντας το καθαρü ΤοσκÜνικο ιδßωμα, που στη συνÝχεια χρησιμοποßησε με τÝτοια Üψογη γνþση κι ηχητικÞν αρμονßα. Εδþ, το 1307, γεννÞθηκε κι ο αδελφüς του Gherardo.
      Το 1312 ο Petracco Ýχτισε Ýνα σπßτι για την οικογÝνειÜ του στην Πßζα. αλλÜ üχι πολý αργüτερα, χωρßς να 'χει κανÝνα περιθþριο γι' Üσκηση του επαγγÝλματüς του ως νομικοý, τον εξορßσανε ξανÜ κι αυτÞ τη φορÜ στην Αβινιüν, το 1313. Αυτü τελικÜ δεν τους χÜλασε δα και πολý κι ειδικÜ τονμελλοντικü ποιητÞ-μελετητÞ. Η Αβινιüν την εποχÞ εκεßνη ανÞκε στη Προβηγκßα και στο βασιλιÜ Ρüμπερτ της ΝÜπολι ως επικυρßαρχο. ΑλλÜ οι παπικοß εßχαν εγκαταστÞσει τη ΠαπικÞ Ýδρα εκεß μετÜ τις προσβολÝς που απεýθυναν στο ΒονιφÜτιο VIII στην Anagni το 1303 (το γνωστü παπικü σχßσμα που κρÜτησε κοντÜ Ýναν αιþνα). ΕπομÝνως, η Αβινιüν Þτανε πλÝον το επßκεντρο αυτÞς της ποικßλης κοινωνßας που οι μεγÜλοι Ποντßφηκες της ρωμαιοκαθικÞς εκκλησßας εßχανε ποτÝ συγκεντρþσει γýρω τους. ΠουθενÜ αλλοý δεν θα μποροýσε ο νεαρüς μεγαλοφυÞς και προικισμÝνος ποιητÞς, που προοριζüταν να εντυπωσιÜσει με τη ποιητικÞ του κοσμοπολßτικη σφραγßδα τον μεσαιωνικü πολιτισμü και να ξεκινÞσει τη σýγχρονη εποχÞ. ΜεγÜλωσε λοιπüν κÜτω απü τις ευνοúκüτερες συνθÞκες για την αποστολÞ την οποßα προοριζüτανε.



     Στην Incisa και στη Πßζα εßχε μÜθει τη μητρικÞ του γλþσσα. Στο Carpentras, υπü τη διδασκαλßα του Convennole του Prato, σποýδασε ανθρωπιστικÝς επιστÞμες μεταξý των ετþν 1315-9. Το 1319 πεθαßνει η μητÝρα του απü Üγνωστην αιτßα. Η Αβινιüν, σε απüσταση απü την κομματικÞ σýγκρουση και κÜπως παρωχημÝνη πολιτικÞ της ΙταλικÞς Κοινοπολιτεßας, εντυπωσßασε τον νεαρü και γÝμισε το μυαλü του με Ýνα σωρü ιδεþδη για την ευζωßα που τον Ýθεσε πολý πÜνω απü τις διÜφορες επαρχιακÝς προκαταλÞψεις.
Το πραγματικü üνομα του σýμφωνα με τη χρÞση της ΤοσκÜνης Þτανε Francesco di Petracco. ¢λλαξε το επþνυμü του χÜριν ευφωνßας σε Petrarca, αποδεικνýοντας με αυτÞ τη μικρÞ αλλαγÞ τη χειραφÝτηση του απü τις συνÞθειες που, αν κατοικοýσε στη Φλωρεντßα, πιθανüτατα θα του εßχαν επιβληθεß. Ο Petracco, που ανησυχοýσε κι Þθελε ο μεγαλýτερος γιος του να γßνει επιφανÞς νομικüς, τον Ýστειλε στα 15 να σπουδÜσει νομικÜ στο ΜονπελιÝ. ¼πως ο Οβßδιος και πολλοß Üλλοι ποιητÝς, ο ΠετρÜρχης δεν Ýνιωθε καμιÜ κλßση για το επÜγγελμα του πατÝρα του. Το πνεýμα του, πρÜγματι, δεν Þταν ανßκανο να καταλÜβει και να θαυμÜσει το μεγαλοπρεπÝς οικοδüμημα του ρωμαúκοý νüμου, αλλÜ αποστρεφüτανε με αηδßα τις τεχνικÝς της πρακτικÞς που μετÝρχονται οι δικηγüροι.
      ΥπÜρχει μια αυθεντικÞ ιστορßα του Petracco που πετÜ τα βιβλßα ποßησης και ρητορικÞς του νεαροý φοιτητÞ στη φωτιÜ, αλλÜ σþζοντας Virgil και Cicero μισοκαμμÝνα απü τις φλüγες λυγßζοντας στις παθιασμÝνες παρακλÞσεις του γιου του. ΠαρÜ την αποφασιστικüτητα του ΠετρÜρχη να γßνει λüγιος, Üνθρωπος των γραμμÜτων κι üχι δικηγüρος, υπÝκυψε στην επιθυμßα του πατÝρα του να πÜει το 1323 στη Μπολþνια, που τüτε Þταν η Ýδρα της νομικÞς διδασκαλßας και να σπουδÜσει νομικÜ. Εκεß διÝμεινε μαζß με τον αδελφü του Gherardo μÝχρι το 1326, üταν πÝθανε ο πατÝρας τους, κι επÝστρεψε στην Αβινιüν. Η εξορßα, οι ποινÝς, η δυσμÝνεια κι η αλλαγÞ τüπου εßχαν Þδη μειþσει τη περιουσßα του Petracco, που ποτÝ δεν Þτανε δα και μεγÜλη, και μια δüλια διαχεßριση της περιουσßας του μετÜ το θÜνατü του, Üφησε τους 2 κληρονüμους σε σχεδüν πλÞρη φτþχεια. Το πιο πολýτιμο απüθεμα της κληρονομιÜς του ΠετρÜρχη Þταν Ýνα χειρüγραφο του ΚικÝρωνα.
      Δεν Ýμεινε κανÝνας ανοιχτüς για τον ßδιο αλλÜ για να πÜρει εντολÝς. Αυτü τον Ýκανε να κινηθεß αμÝσως κατÜ την ÜφιξÞ του στη Προβηγκßα. κι Ýχουμε καλü λüγο να πιστεýουμε üτι προχþρησε σε εýθετο χρüνο στα ιερατικÜ. ¸νας μεγÜλος ρωμαßος ευγενÞς κι εκκλησιαστικüς, ο ΓιÜκομο Κολüν, μετÝπειτα επßσκοπος του ΛομÝμ, τονε στÝγασε και τονε βοÞθησε κι Ýτσι ο ΠετρÜρχης Ýζησε για κÜμποσα Ýτη σε μερικÞ εξÜρτηση απü αυτüν τον προστÜτη.



      Στις 6 Απρßλη 1327 Ýγινε το πιο σημαντικü αλλÜ και διÜσημο γεγονüς της ιστορßας του Petrarch. Εßδε 1η φορÜ τη Laura στην εκκλησßα της Αγßας ΚλÜρα στην Αβινιüν. Ποια Þταν ακριβþς η ΛÜουρα παραμÝνει αβÝβαιο ακüμα. Εκεßνη λοιπüν Þτανε μÜλλον η κüρη του Audibert de Noves και σýζυγος του Hugh de Sade κι αυτü στηρßζεται εν μÝρει στις διÜφορες μαρτυρßες της εποχÞς κι εν μÝρει στα Ýγγραφα που ο Abbé de Sade φÝρεται να Ýχει αντιγρÜψει απü τα πρωτüτυπα του 18ου αι.. Τþρα δεν υπÜρχει τßποτα που να αποδεικνýει επακριβþς üτι υπÞρξε αυτÞ η κυρßα κι Þτανε κι η Laura της canzoniere, ενþ υπÜρχουνe λüγοι για τους οποßους υποψιÜζεται κανεßς üτι εßτε ο αββÜς Þταν ο κατασκευαστÞς του ρομαντικοý αυτοý συμβÜντος, κολακευτικοý για την οικογÝνειÜ του, κι Üρα ψεýτικο κιι αγýρτης ο ßδιος, εßτε κÜποιος Üλλος Þταν ο μυθοπλÜστης, εßτε μπορεß και να αληθεýει. Εντοýτοις, μποροýμε να απορρßψουμε τη σκεπτικιστικÞ υπüθεση üτι η ΛÜουρα Þταν απλþς μýθευμα και προúüν της φαντασßας του ΠετρÜρχη και για να δεχτοýμε την εκδοχÞ αυτÞ ως πραγματικüτητα, θα στηριχτοýμε στα τüσα φλογερÜ ποιÞματÜ του ως μιαν αρκετÜ ικανοποιητικÞν απüδειξη. Το 1330 ολοκληρþνει με επιτυχßα τις ΜικρÝς ΔιαταγÝς (Minor Orders) κι εισÝρχεται στους κüλπους της εκκλησßας, üπως κι ο αδελφüς του ΓκερÜρδο. Η εκκλησßα τονε στηρßζει οικονομικÜ για üλη την υπüλοιπη ζωÞ του. Μπαßνει στη γραμματεßα και την υπηρεσßα του ΚαρδινÜλιου (Colonna) Κολüννα. Θα περÜσει το υπüλοιπο της ζωÞς του στην υπηρεσßα της Εκκλησßας κÜτω απü διαφορετικοýς ΚαρδινÜλους κι Επισκüπους. Θα αναλÜβει πολλÝς διπλωματικÝς αποστολÝς σε üλη την Ευρþπη για διÜφορους λüγους. Θα γßνει πρεσβευτÞς-μεσολαβητÞς και θα συμβÜλλει στην επßτευξη της ιταλικÞς ενüτητας με την εκπλÞρωση αυτþν των αποστολþν.
      Το 1333 ταξιδεýει στη Γαλλßα, στις ΚÜτω Χþρες και στη Γερμανßα. ΠÝρασε μεγÜλο μÝρος της ζωÞς του σε ξÝνες χþρες και συχνÜ Ýγραψε για το πþς η ßδια η ζωÞ Þταν Ýνα ταξßδι, Ýνα κοινü θÝμα στη σημερινÞ λογοτεχνßα, αλλÜ αυτü εßχε εξερευνηθεß πλÞρως πριν απü το καιρü του ΠετρÜρχη. Στη ΛιÝγη συναντÜ την Pro Archia του Cicero. Η αγÜπη του για τους κλασσικοýς γßνεται üλο κι ισχυρüτερη. Αρχßζει να προσπαθεß να αναβιþσει κλασσικÜ γραπτÜ πιστεýοντας üτι οι διδασκαλßες τους Ýχουνε χαθεß και ξεχαστεß. ΠαρÜλληλα, μÝχρι το 1336 πασχßζει να καταρτßζει το Rerum vulgarium fragmenta που ονομÜζεται επßσης Il Canzoniere. Το 1374, üταν πεθαßνει, περιÝχει 366 ποιÞματα, ως επß το πλεßστον σονÝττα για την αγÜπη της ζωÞς του που δεν θα μποροýσε ποτÝ να Ýχει, Laura. Απü τα 366 ποιÞματα 263 θα γρÜφονταν ενþ ζοýσε αυτÞ και 103 μετÜ το θÜνατü της.
      ¸ν Ýτος μετÜ το 1337 και ξανÜ στο δρüμο ταξιδεýει στη ΦλÜνδρα και τη ΒραβÜντη ​​κι Ýπειτα στη Ρþμη για 1η φορÜ στη ζωÞ του. Αργüτερα εκεßνο το Ýτος, το 1ο του παιδß, ο ΤζιοβÜνι γεννιÝται απü το γÜμο του. ΠοιÜ Þταν η μητÝρα εßναι Üγνωστο, αλλÜ ο ßδιος ο Petrarch δεν την αντιμετþπισε üπως θα Ýπρεπε. Η σχÝση δε, μεταξý του Petrard και του γιου του Þταν μια απογοÞτευση για τον Francesco. ΠεριγρÜφει τον ΤζιοβÜνι ως "Ýξυπνο, ßσως κι εξαιρετικÜ Ýξυπνο, αλλÜ μισεß τα βιβλßα". Ο ΤζιοβÜνι θα μεßνει με τον πατÝρα του ως üτου γßνει 20 ετþν (1357), οπüτε και θα ζÞσει στην Ιταλßα, ο ΠετρÜρχης θα τονε στεßλει στην Αβινιüν και το 1361 ο γιος του θα πεθÜνει απü την πανοýκλα.
      Το 1343 γεννιÝται το 2ο παιδß του Petrarch, η Francesca και πÜλι... αγνþστου μητρüς αλλÜ απü το γÜμο. Η Francesca παντρεýεται αργüτερα τον Francescuolo da Brossano και γεννÜ 2 δικÜ της παιδιÜ, μια κüρη που ονομÜστηκε Eletta το 1362 κι Ýνα γιο, ο Francesco τον οποßο λÜτρεψεν ο Petrarch. Ο ΦραντσÝσκο, ο εγγονüς, θα πεθÜνει το 1368, πιθανþς κι αυτüς απü τη πανþλη. ΠÜντως και τα 2 παιδιÜ του στη συνÝχεια κι αμÝσως μετÜ τη γÝννησÞ τους εßχανε νομιμοποιηθεß απü τον ßδιο με παπικÜ Ýγγραφα και σφραγßδες.
      ¹τανε κÜποια στιγμÞ το Ýτος 1337 που εγκαταστÜθηκε στη Vaucluse κι Üρχισε αυτÞ τη μοναχικÞ ζωÞ της αυτοσυγκÝντρωσης με μελÝτη και γραφÞ ποιημÜτων, αλλÜ Ýχοντας Ýνα θαυμÜσιο κριτÞριο, πρÜγμα που τονε ξεχþρισε σε αξιοσημεßωτο βαθμü απü το κοινü κοπÜδι των μεσαιωνικþν μελετητþν και λογßων. Εδþ πÝρασε το χρüνο του εν μÝρει μεταξý των βιβλßων, μελετþντας τη ρωμαúκÞ ιστορßα, προετοιμÜζοντας τον εαυτü του για το λατινικü Ýπος της ΑφρικÞς. Στις þρες αναψυχÞς ανÝβαινε στους λüφους Þ καθüτανε με τις þρες και κοιτοýσε το συντριβÜνι της Sorgues και κÜτω απü τα ψηλÜ ασβεστολιθικÜ βρÜχια, ενþ οι ωδÝς κι οι ικεσßες στη Madonna Laura εßχανε κλειδþσει απü τη μνÞμη του στο χαρτß. Μποροýμε επßσης να αναφÝρουμε πολλÝς απü τις σημαντικþτερες πραγματεßες του στη πεζογραφßα, καθþς κι Ýνα μεγÜλο μÝρος της λατινικÞς αλληλογραφßας του, στον ελεýθερο χρüνο που απολÜμβανε σε αυτÞ την υποχþρηση απü τα... εγκüσμια.



      Εν τω μεταξý, η φÞμη του ως ποιητÞ στα λατινικÜ και τις συνÞθεις γλþσσες αυξανüτανε σταθερÜ, μÝχρι που τα πρþτα σχÝδια της ΑφρικÞς Üρχισαν να κυκλοφοροýνε το 1339, Ýγινε προφανÝς üτι κανεßς δεν εßχε μεγαλýτερο δικαßωμα στο δÜφνινο στÝμμα του ποιητÞ των ποιητþν, παρÜ ο Petrarch. Η επιθυμßα για δüξα Þταν απü τα πιο βαθιÜ ριζωμÝνα πÜθη της φýσης του κι απü τα σημεßα που περιÝργως προÝβλεψαν οι μελετητÝς του και το πÝτυχαν. Δεν εßναι, επομÝνως, Ýκπληξη το γεγονüς η διαπßστωση πως ασκοýσε επιρροÞ σε διÜφορες πολιτεßες με σκοπü την απüκτηση της τιμÞς μιας δημüσιας στÝψης. Το αποτÝλεσμα των χειρισμþν του αυτþν Þταν üτι σε μια μÝρα του 1340, τη 1η Σεπτεμβρßου, Ýλαβε δýο προσκλÞσεις, απü το πανεπιστÞμιο του Παρισιοý κι απü τον βασιλιÜ Ρüμπερτ της ΝÜπολι αντßστοιχα. Αυτüς επÝλεξε να δεχθεß τον τελευταßο, ταξßδεψε το ΦλεβÜρη του 1341 στη ΝÜπολι, διασκεδÜζοντας με τον βασιλιÜ και, μετÜ απü κÜποιες επßσημες διαμÜχες σε θÝματα που Üπτονταν της τÝχνης του ποιητÞ, στÜλθηκε με σπουδαßα διαπιστευτÞρια στη Ρþμη. Εκεß, τον Απρßλη του ßδιου Ýτους, ο ΠετρÜρχης Ýλαβε το στÝμμα του πÜνω στο Καπιτþλιο απü το χÝρι του Ρωμαßου Ποντιφηκα εν μÝσω των επιδοκιμασιþν του λαοý και των επισκüπων. Η δÞλωση που Ýκανε με την ευκαιρßα αυτÞ συντÜχθηκε με αυτÜ τα λüγια του Βιργßλιου: "Sed me Parnassi deserta per ardua dulcis Raptat amor" (ΑλλÜ η απüλαυση Ýρχεται και με βρßσκει πÜνω απü τις ερημικÝς κι απüκρημνες κορφÝς του Παρνασσοý. ΣημειωτÝον, ο Παρνασσüς εßναι το βουνü των λογοτεχνþν καθþς στην αρχαιüτητα Þτανε το βασßλειο των μουσþν και κÜτω του Þταν η Κασταλßα πηγÞ.). Η αρχαßα κι η σýγχρονη εποχÞ συναντÞθηκαν μαζß στο Καπιτþλιο στη στÝψη του ΠετρÜρχη κι Üνοιξε νÝα πεδßα για το ανθρþπινο πνεýμα, αυτü που συνηθßζουμε να πλÝον να λÝμε Αναγεννησιακü στυλ.
      Με τη στÝψη στη Ρþμη μπορεß να ειπωθεß üτι Ýνα νÝο κεφÜλαιο στη βιογραφßα του Ýχει αρχßσει. Απü κεß και πÝρα ​​θεωρεßται ρÞτορας και ποιητÞς, διÜσημος σ' üλη την Ευρþπη, φιλοξενεßται δε απü πρßγκιπες και ορßζεται πρεσβευτÞς στις διÜφορες βασιλικÝς αυλÝς. ΚατÜ τους ανοιξιÜτικους μÞνες του 1341, ο φßλος του Azzo di Correggio κατÜφερε ν' απελευθερþσει τη ΠÜρμα απü την υποταγÞ στους Scaligers κι Ýθεσε τα θεμÝλια της δικÞς του τυραννßας σ' αυτÞ τη πüλη. ΚÜλεσε τον ΠετρÜρχη να τον παρακολουθÞσει üταν Ýστησε τη θριαμβευτικÞ του εßσοδο στα τÝλη ΜÜη κι απü κεßνη τη στιγμÞ και πÝρα για μεγÜλο χρονικü διÜστημα η ΠÜρμα κι η Βακοýελ Þτανε τα 2 κεντρικÜ ορμητÞρια του ποιητÞ. Αυτü στο Transalpine και το Üλλο στο Cisalpine Parnassus. Τα γεγονüτα των επüμενων 6 ετþν της ζωÞς του, απü τον ΜÜη του 1341 ως το ΜÜη του 1347, μπορεß να ανακεφαλαιωθοýν σýντομα. ¸χασε τον παλιü του φßλο τον επßσκοπο Lombez καθþς πÝθανε και τον αδελφü του Gherardo απü την εßσοδο του τελευταßου σε καρθοýσιο μοναστÞρι. ΔιÜφορα μικρÜ οφÝλη του απονεμÞθηκαν και γßνανε κι απορρßφθηκαν επανειλημμÝνες προσφορÝς για αξιοσημεßωτες θÝσεις απü τη παπικÞ γραμματεßα, που θα τονε φÝρνανε στις υψηλþτερες θÝσεις.



      Τον Απρßλη του 1343 ο ΓκερÜρδο, ο αδελφüς του, γßνεται καρθοýσιος μοναχüς. Αυτü αναγκÜζει τον Petrarch να επανεξετÜσει τη πßστη του και να γρÜψει το Secretum.  ¸ργο που αποτελεßται απü 3 φανταστικοýς διÜλογους μεταξý του Petrarch και του St. Augustine, οι οποßοι μιλοýν παρουσßα της Lady Truth. Το Secretum εßναι Ýνα "μυστικü" βιβλßο, προοριζüμενο για ιδιωτικü διαλογισμü. Ο ΠετρÜρχης το κρÜτησε για üλη του τη ζωÞ σχεδüν κρυφü. Αντικατοπτρßζει την αßσθηση της εσωτερικÞς κρßσης και της κατÜθλιψης, που επιλýεται απü τη σοφÞ συμβουλÞ του Αυγουστßνου και την ανÜμνηση των αναγνþσεþν του, ιδιαßτερα του Βιργßλιου, του Οβßδιου και των ΕξομολογÞσεων του Αυγουστινου.
      Ο ΠετρÜρχης παρÝμεινε αληθινüς στο Ýνστικτο του δικοý του λειτουργÞματος και δεν εßχε καμμÜ πρüθεση να θυσιÜσει τις σπουδÝς του και τη δüξα του στην εκκλησιαστικÞ φιλοδοξßα. Το ΓενÜρη του 1343 πÝθανε ο παλιüς του φßλος και προστÜτης Ρüμπερτ, βασιλιÜς της ΝÜπολι κι ο ΠετρÜρχης στÜλθηκε σε πρεσβεßα απü τη παπικÞ αυλÞ στο διÜδοχü του ΙωÜννη. Οι παρατηρÞσεις που μας Üφησε για τη ναπολιτÜνικη κοινωνßα αυτÞς της εποχÞς εßναι ενδιαφÝρουσες κι, εδþ ßσως, εßχε συναντÞσει το Giovanni Boccaccio για 1η φορÜ.  Η αρχÞ του 1345 χαρακτηρßστηκε απü Ýνα γεγονüς πιο ενδιαφÝρον στο μÜτι του μελετητÞ απü οποιαδÞποτε αλλαγÞ στις δυναστεßες. Το 1345 λοιπüν ζει στη Βερüνα κι ανακαλýπτει μια συλλογÞ επιστολþν του Cicero και τις συνÝταξε πριν απü περισσüτερα απü 1000 χρüνια. Ο Petrarch αρχßζει να ακολουθεß το παρÜδειγμÜ του και ξεκινÜ μια συλλογÞ απü δικÝς του επιστολÝς που ονüμασε Familiares (Familiar Letters-ΟικογενειακÝς ΕπιστολÝς). Οι επιστολÝς αυτÝς θα καταλÞξουν να εßναι μια συλλογÞ 350 που συγκεντρωθÞκανε σε 24 βιβλßα κι εκτεßνονται απü το 1325 ως το 1366.
      Ο Petrarch θα ολοκληρþσει τις Familiares χρüνια αργüτερα και θα αρχßσει τις Seniles (γρÜμματα των þριμων ετþν). Η συλλογÞ αυτÞ θα περιεßχε 128 επιστολÝς σε 18 βιβλßα που γρÜφτηκαν μεταξý 1361 και 1373. Ο Petrarch θα ξüδεψεν αρκετü χρüνο σε αυτÝς τις συλλογÝς, ξαναγρÜφοντας επιστολÝς και μερικÝς φορÝς συνθÝτοντας νÝες κι εν κινÞσει. Θα Ýγραφε στους βασιλεßς και τις βασßλισσες, θα Ýγραφε στους παπÜδες και τους καρδινÜλους. Θα γρÜψει και στα φαντÜσματα του ΚικÝρωνα και του ΟμÞρου.
      ¼ταν στο Ιωβηλαßο του 1350 ξανατιμÞθηκεν ο ΠετρÜρχης, Ýκανε προσκýνημα στη Ρþμη περνþντας κι επιστρÝφοντας στη Φλωρεντßα, üπου καθιÝρωσε μια σταθερÞ φιλßα με τον Μπüκατσιο. ¸χει μελετηθεß καλÜ üτι, ενþ üλες οι Üλλες φιλßες του εßναι σκοτεινÝς κι αφανεßς, αυτÞ μüνο ξεχωρßζει με σαφÞνεια. ΚÜθενας απü τους 2 φßλους εßχε μια ξεχωριστÞ προσωπικüτητα. Ο καθÝνας Ýπαιξε πρωταρχικü ρüλο στην αναβßωση της μÜθησης. Ο Μπüκατσιο Ýφερε το θαυμασμü του για τον ΠετρÜρχη σε σημεßο λατρεßας. Ο ΠετρÜρχης τον αντÜμειψε με συμπÜθεια, συμβουλÝς σε λογοτεχνικÝς σπουδÝς κι ηθικÞ υποστÞριξη που βοÞθησε να ανυψþσει και να καθαρßσει την υπερβολικÞ φýση του νεþτερου ποιητÞ. ¹ταν ο Boccaccio που την Üνοιξη του 1351 Ýφερε τον Petrarch, σε επαφÞ με την οικογÝνεια Carrara στη ΠÜντοβα και δÝχτηκε μια πρüσκληση απü τη Φλωρεντßα να ασκÞσει τη διδασκαλικÞν ιδιüτητα του πρüσφατα ιδρυθÝντος πανεπιστημßου εκεß. Αυτü συνοδεýτηκε απü Ýγγραφο αποκατÜστασης των δικαιωμÜτων του ως πολßτη κι αποκατÜσταση της κληρονομιÜς του. ¼μως, üσο κολακευτικÞ κι αν Þταν η προσφορÜ, την απÝρριψε. Προτßμησε τη λογοτεχνικÞ του αναψυχÞ στη Vaucluse, στη ΠÜρμα, στις πριγκηπικÝς αυλÝς, σε μια θÝση που θα τον Ýφερνε σε επαφÞ με περισσüτερο κι αξιüλογο κüσμο και θα τον μετÝφερε στη θÝση του υπηρÝτη της τüτε Κοινοπολιτεßας.



      Συνεπþς, τον βρßσκουμε να ταξιδεýει ξανÜ το 1351 στη Vaucluse, αρνοýμενο πÜλι το γραφεßο του παπικοý γραμματÝα, να σχεδιÜζει ξανÜ τις οραματικÝς μεταρρυθμßσεις για το ρωμαúκü λαü και να ξεκινÜ αυτü το περßεργο κομμÜτι μιας αυτοβιογραφßας που εßναι γνωστÞ ως η ΕπιστολÞ προς τη Ποßηση. Στις αρχÝς του 1353 Ýφυγε για τελευταßα φορÜ στην Αβινιüν κι εισÞλθε στη Λομβαρδßα με το πÝρασμα του Mont Genèvre, κÜνοντας το δρüμο του αμÝσως προς το ΜιλÜνο. Ο Αρχιεπßσκοπος ΤζιοβÜνι Βισνκüντι Þταν αυτÞ τη περßοδο ουσιαστικÜ δεσπüτης του ΜιλÜνου. Αυτüς τονε προσκÜλεσε, καθþς Þταν απü καιρü φßλος της οικογÝνειας Visconti, να εγκατασταθεß στην αυλÞ του, üπου εργÜστηκε σαν πρεσβευτÞς και ρÞτορας. Η πιο αξιομνημüνευτη απü τις διπλωματικÝς αποστολÝς του Þτανε στη Βενετßα το φθινüπωρο του 1353. Προς το τÝλος της μακρÜς μÜχης μεταξý ΓÝνοβα και Δημοκρατßας του Αγßου ΜÜρκου οι ΓενουÜτες ζÞτησαν απü τον Giovanni Visconti να μεσολαβÞσει για λογαριασμü τους με τους Ενετοýς. Στον ΠετρÜρχη ανατÝθηκε αυτÞ η αποστολÞ και στις 8 ΝοÝμβρη Ýδωσε μια σκηνοθετημÝνη αναφορÜ ενþπιον του Δüγη Andrea Dandolo και του μεγÜλου συμβουλßου. Η ευγλωττßα του δεν εßχε καμμßαν επßδραση. αλλÜ ο ρÞτορας δημιοýργησε καλÝς σχÝσεις με τη βενετικÞ αριστοκρατßα, που στη συνÝχεια επεκτÜθηκαν κι επιβεβαιþθηκαν. Εν τω μεταξý, το ΜιλÜνο συνÝχισε να εßναι ο τüπος διαμονÞς του.
      ΜετÜ το θÜνατο του ΤζιοβÜνι, παρÝμεινε στην αυλÞ του Bernabò και του Galeazzo Visconti, κλεßνοντας τα μÜτια του με τις σκληρüτητες και τις ατασθαλßες τους, υπηρετþντας ως διπλωμÜτης, κÜνοντας ομιλßες γι' αυτοýς σε τελετουργικÝς εκδηλþσεις και συμμετÝχοντας στην υπÝροχη φιλοξενßα που προσφÝρουνε στους αυτοκρÜτορες και τους πρßγκηπες. ¹ταν υπü την ιδιüτητα αυτÞ ενüς ανεξÜρτητου εγγρÜμματου ανθρþπου, τοποθετημÝνος κι ευνοημÝνος σε μια απü τις πλουσιüτερες αυλÝς της Ευρþπης, που συνομιλεß με απευθεßας επιστολÝς στον αυτοκρÜτορα ΚÜρολο IV στο επαναστατημÝνο κρÜτος της Ιταλßας και του ζητÜ να ξαναρχßσει τη παλιÜ Ghibelline πολιτικÞ της αυτοκρατορικÞς παρεμβολÞς. Ο ΚÜρολος IV πÝρασε τη Mantua το φθινüπωρο του 1354. Εκεß ο ΠετρÜρχης γνωρßστηκε και, βρßσκοντας τον ανßκανο για οποιαδÞποτε ευγενÞ επιχεßρηση, αρνÞθηκε να τον ακολουθÞσει στη Ρþμη. ¼ταν ο Τσαρλς επÝστρεψε στη Γερμανßα, αφοý ανÝλαβε τα στÝμματα της Ρþμης και του ΜιλÜνο, ο Petrarch Ýστειλε μια επιστολÞ Ýντονης επßπληξης και κατηγοροýσε τον αυτοκρÜτορα πως Þτανε τüσον αμελÞς απü τα καθÞκοντα που του επÝβαλε το υψηλü του αξßωμα. Αυτü δεν εμπüδισε τον Visconti να τον στεßλει σε μια πρεσβεßα στον Charles τον 1356. Ο Petrarch τον βρÞκε στη ΠρÜγα κι αφοý διαμαρτυρÞθηκε για την αιτßα του ταξιδιοý του, απÝδωσε και τη τιμÞ και το δßπλωμα του count palatine.



     Η ζωÞ του στο ΜιλÜνο διακüπτεται και πÜλι το 1360 απü μια αποστολÞ στην οποßα ο ΓκαλεÜζο Βισκüντι τον Ýστειλε στο βασιλιÜ ΙωÜννη της Γαλλßας. Οι τýραννοι του ΜιλÜνο επιδιþκουνε βασιλικÝς συμμαχßες. Ο Gian Galeazzo Visconti εßχε νυμφευτεß την Isabella της Γαλλßας. Η Violante Visconti, λßγα χρüνια μετÜ, παντρεýτηκε τον ¢γγλο δοýκα του Clarence. Σε κεßνον ανατÝθηκε τþρα να συγχαρεß τον ΙωÜννη για την απελευθÝρωσÞ του απü την αιχμαλωσßα στην Αγγλßα. ΜετÜ το καθÞκον αυτü, επÝστρεψε στο ΜιλÜνο, üπου το 1361 Ýλαβε πολý Üσχημα νÝα για 2 θανÜτους: του γιου του ΤζιοβÜνι και του παλιοý φßλου του ΣωκρÜτη. Και οι δýο εßχανε πεθÜνει απü τη πανοýκλα. Τα υπüλοιπα χρüνια της ζωÞς του Petrarch, που Þταν σημαντικÜ για την προþθηση των ανθρωπιστικþν σπουδþν, μπορεß να συμπυκνωθοýν σýντομα. Στις 11 ΜαÀου 1362 εγκαταστÜθηκε στην ΠÜντοβα, απü τη γειτονιÜ του οποßου ποτÝ δεν μετακüμισε ποτÝ σε μεγÜλη απüσταση. Τον ßδιο χρüνο τον εßδε στη Βενετßα κÜνοντας δωρεÜ της βιβλιοθÞκης του στη Δημοκρατßα του Αγßου ΜÜρκου. Εδþ ο φßλος του Boccaccio του Ýδωσε τον ¸λληνα δÜσκαλο Leontius Pilatus.
      Ο ΠετρÜρχης, παρ' üλο που διÝθετε χειρüγραφα του ΟμÞρου και κÜμποσα του ΠλÜτωνα, δεν κατÜφερε να μÜθει ποτÝ την ελληνικÞ γλþσσα, αν και προσπÜθησε να αποκτÞσει κÜποια μικρÞ γνþση γι' αυτÞ στα τελευταßα του χρüνια. Ο ¼μηρος, εßπε, Þτανε βουβüς σε αυτüν, ενþ μποροýσε να προσεγγßσει μüνο την ΙλιÜδα στη καθαρÜ λατινικÞ εκδοχÞ του Boccaccio. ΣχετικÜ με αυτÞ τη περßοδο εßδε τη κüρη του Francesca ευτυχþς παντρεμÝνη κι ανÝλαβε την εκπαßδευση ενüς νεαροý μελετητÞ απü τη ΡαβÝννα, του οποßου η ξαφνικÞ εξαφÜνιση απü την οικογÝνειÜ του, του προκÜλεσε βαθýτατη θλßψη. Αυτüς ο νεαρüς Ýχει εντοπιστεß, αλλÜ üχι με ατρÜνταχτα στοιχεßα πως Þταν ο Giovanni Malpaghini της ΡαβÝννα, που προοριζüταν να αποτελÝσει Ýναν σημαντικüτατο σýνδεσμο μεταξý του ΠετρÜρχη και των Ουμανιστþν της επüμενης γενιÜς. ΣταδιακÜ οι παλιοß φßλοι του πÝθαιναν: ο Azzo di Correggio πÝθανε το 1362, κι οι ΛÜμελο, Σιμωνßδης, ΜπαρτÜτο, το επüμενο Ýτος. Ο θÜνατüς του αναφÝρθηκε το 1365. αλλÜ επÝζησε Üλλη μια 10ετßα. ΜεγÜλο μÝρος αυτοý του τελευταßου σταδßου της ζωÞς του εκτυλßσσεται στη ΠÜντοβα σε μια διαμÜχη με τους Αβερρüες, τους οποßους θεωροýσε επικßνδυνους ανταγωνιστÝς τüσο για τη θρησκεßα üσο και για τη κουλτοýρα τους.
      Μια περßεργη πραγματεßα, που εξελßχθηκε εν μÝρει απü αυτÞ τη διαμÜχη κι απü μια προηγοýμενη με τους γιατροýς, Þταν το βιβλßο που τυπþθηκε εν αγνοßα του αλλÜ και πολλþν Üλλων. ΕπιτÝλους, το 1369, κουρασμÝνος απü τη φασαρßα μιας πüλης τüσο μεγÜλης üσο η ΠÜντοβα, αποσýρθηκε στο Arquà, Ýνα χωριü στους λüφους του Euganean, üπου συνÝχισε το συνηθισμÝνο του λογοτεχνικü πρüγραμμα, απασχολþντας αρκετοýς γραμματεßς και μελετþντας αδιÜκοπα. Μες απ' αυτÜ τα χρüνια η φιλßα του με τον Boccaccio διατηρÞθηκε κι ενισχýθηκε. Στηριζüταν σε μια σταθερÞ βÜση αμοιβαßας αγÜπης και κοινþν μελετþν, με τις διαφορετικÝς ιδιοσυγκρασßες των 2 μελετητþν που τους εξασφÜλιζαν üτι δεν θα υπÞρχανε διαφωνßες κι αντιπαλüτητες Þ ζÞλειες μεταξý τους. Μια απü τις τελευταßες συνθÝσεις του Petrarch Þταν μια λατινικÞ εκδοχÞ της ιστορßας του Boccaccio για τη Griselda.
      Το πρωß της 18ης Ιουλßου 1374, 2 μÝρες πριν απü τα 70Ü γενÝθλιÜ του, η οικογÝνεια της κüρης του Francesca που ζοýσε κεßνη την εποχÞ με τον παπποý, θα τονε βρεß πÜνω στη μελÝτη του να πÝφτει στο γραφεßο του. ΧαροπÜλεψε κÜμποσες þρες. ΠÝθανε κÜποια στιγμÞ τη νýχτα με Ýνα στυλü στο χÝρι και τη Laura στη καρδιÜ. Ο λαüς του που τονε λÜτρεψε, Ýμαθε για τον αγαπημÝνο του ποιητÞ κι ακαδημαúκü, πως ξεψýχησε ανÜμεσα στα βιβλßα του στη βιβλιοθÞκη αυτοý του μικροý σπιτιοý που βλÝπει σε λüφους και πεδιÜδες και προς την ΑδριατικÞ. ¹ταν ακριβþς 70 ετþν. ΘÜφτηκε σεμνÜ στην ενοριακÞ εκκλησßα. 6 Ýτη μετÜ, το λεßψανü του μεταφÝρθηκε σε μια σαρκοφÜγο που χτßστηκε στην ¢ρκουα απü τον γιο του.
      Τα Ýργα του επηρÝασαν αμÝτρητους Üλλους κατÜ τη διÜρκεια της ζωÞς του, Üλλοι, üπως ο Boccaccio για να γρÜψει τα μεγÜλα Ýργα του. Αιþνες αργüτερα Üλλοι, üπως ο Σαßξπηρ, θα μελετοýσανε τα Ýργα του και θα αντιγρÜφουν τα σονÝττα του. Ο ΠετρÜρχης Ýζησε τις σκληρüτερες περιüδους της πανþλης κι Ýχασε σχεδüν üλους üσους γνþριζε, σχεδüν ü,τι αγÜπησε με δýναμη. Η μητÝρα κι ο πατÝρας του πÝθανε στα 1α του χρüνια, αλλÜ ο γιος του, ο εγγονüς του, πολλοß φßλοι και φυσικÜ η Laura, για την οποßα τα συγγρÜμματÜ του θα ζÞσουνε για πÜντα, üλοι πÝθαναν ως θýματα της νüσου. Τüσο σπουδαßοι Þταν τα κεßμενÜ του, που τα επεξεργÜστηκαν οι βασιλεßς,, και θα μποροýσαμε να ποýμε, πως Ýφτασε σε σημεßο να κατατροπþσει την ßδια τη πανοýκλα με τα γραπτÜ του στην Ευρþπη, κι οι Üνθρωποι επιτÝλους να πÜρουν Ýνα στυλü κι Ýνα χαρτß και να καθßσουν να γρÜψουν Þ Ýνα βιβλßο και να διαβÜσουν. ¸τσι τελεßωσαν πλÝον οι σκοτεινÝς εποχÝς και ξεκßνησε η Ýναρξη του Ουμανισμοý και της ΑναγÝννησης.



     ¼ταν προσπαθοýμε να εκτιμÞσουμε τη θÝση του Petrarch στην ιστορßα του σýγχρονου πολιτισμοý, το 1ο πρÜγμα που μας χτυπÜ εßναι üτι Þταν ακüμα λιγüτερο επιφανÞς ως ιταλüς ποιητÞς παρÜ ως ο ιδρυτÞς του ανθρωπισμοý, ο εγκιβωτιστÞς της ΑναγÝννησης στην Ιταλßα. Αυτü που πÝτυχε για τον σýγχρονο κüσμο δεν Þταν απλþς να κληροδοτÞσει τους Ιταλοýς μιμητÝς με αριστουργÞματα της λυρικÞς τÝχνης που δεν εßναι τüσο αξεπÝραστα για τη τελειüτητα της επεξεργασßας, αλλÜ και πολý περισσüτερο να ανοßξει για την Ευρþπη μια νÝα σφαßρα πνευματικÞς δραστηριüτητας. Βρισκüμενος στο κατþφλι του μεσαßωνα, διερεýνησε το βασßλειο του σýγχρονου πνεýματος και με τη δικÞ του ανεξÜντλητη παραγωγÞ στον τομÝα της προüδου και της μελÝτης, üρισε αυτü που ονομÜζουμε αναβßωση της μÜθησης. ΦÝρνοντας τους Üντρες της δικÞς του γενιÜς σε πολý κοντινÞ επαφÞ με την αρχαιüτητα, Ýδωσε μια αποφασιστικÞ þθηση σε αυτü το ευρωπαúκü κßνημα που αποκατÝστησε την ελευθερßα, την αυτοσυνεßδηση ​​και την ικανüτητα προüδου προς την ανθρþπινη διÜνοια. ¹ταν ο 1ος Üνθρωπος που συλλÝγει βιβλιοθÞκες ολÜκερες, χειρüγραφα, σωρεýει νομßσματα κι υποστηρßζει τη συντÞρηση χειρογρÜφων. Για αυτüν, οι συγγραφεßς του ελληνικοý και λατινικοý κüσμου Þτανε πιο ζωντανοß Üνθρωποι, σε σχÝση με αυτοýς με τους οποßους αντιστοιχοýσανε τüτε κι οι ρητορικÝς επιστολÝς που απευθýνθηκαν στους Cicero, Seneca και Varro αποδεικνýουν üτι ζοýσε μαζß τους με üρους συμπαθητικÞς οικειüτητας. Τüσο τα συμφÝροντα που ελÝγχονταν απü αυτüν με αυτÞ την ιδιüτητα του ανθρωπιστÞ Þτανε τüσο μεγÜλα που το επßτευγμÜ του ως Ιταλüς λυρικüς φαßνεται συγκριτικÜ ασÞμαντο.
      Το ιδεþδες του ανθρωπισμοý του Petrarch Þταν ουσιαστικÜ ευγενÝς. Θεþρησε το ρÞτορα και τον ποιητÞ ως δασκÜλους, υποχρεωμÝνους να συμπληρþσουνε τον εαυτü τους με την εκπαßδευση και να παρουσιÜσουνε στον κüσμο μια εικüνα τελειωμανοýς προσωπικüτητας σε πεζογραφßα και στßχο μελετημÝνης ομορφιÜς. Η αυτο-καλλιÝργεια κι η αυτοεκτÝλεση του φαινüταν να εßναι οι υψηλþτεροι στüχοι του ανθρþπου. ¼λα üσα συνÝβαλαν στο σχηματισμü μιας ελεýθερης, παθιασμÝνης, φιλελεýθερης ατομικüτητας τα θεωροýσε αξιÝπαινα. ¼, τι καθυστεροýσε την επßτευξη αυτοý του στüχου Þτανε για περιφρüνηση στα μÜτια του. Οι συγγραφεßς της αρχαιüτητας, οι ΙερÝς ΓραφÝς κι οι πατÝρες της Εκκλησßας εκτιμÞθηκαν απü αυτüν ως μια κοινÞ πηγÞ διανοητικÞς διαφþτισης. ΕξαιρετικÜ θρησκευτικüς κι ορθüδοξος στις πεποιθÞσεις του, δεν προσπÜθησε να αντικαταστÞσει Ýνα παγανιστÞ με το χριστιανικü ιδεþδες. Αυτü Ýμεινε για τους μελετητÝς του 15ου και 16ου αι. στην Ιταλßα. Ταυτüχρονα, οι Λατßνοι ρÞτορες, ιστορικοß και ποιητÝς τιμÞθηκαν απü αυτüν ως θεματοφýλακες παρÜδοσης μüνο δευτερευüντως, ως εκεß που Ýχουνε σημασßα για τη μεγÜλη αποκÜλυψη. Γι' αυτüν δεν υπÞρχε σχßσμα μεταξý Ρþμης και Γαλιλαßας Þ ανÜμεσα στη κλασσικÞ ιδιοφυÀα και την ιερÞ Ýμπνευση.



      Αν και τελευταßος πÞρε τη 1η θÝση σε σχÝση με την αιþνια ευημερßα του ανθρþπου κι Þταν αυτü απαραßτητο για τη τελειοποßηση του πνεýματüς του και του πολιτισμοý των τρüπων του. Με αυτü το διπλü ιδανικü, ο Petrarch Ýδειξε περιφρüνηση στους ΓÜλλους και στους Ιταλοýς Averroists για την Üγνοια και τη φιλαυτßα τους, κι Üλλο τüσο για την υλιστικÞ ασυδοσßα τους. Αληθινüς στην αντßληψÞ του για ανεξÜρτητη πνευματικÞ δραστηριüτητα, απεßχε απü μια νομικÞ σταδιοδρομßα, αρνÞθηκε σημαντικÞ εκκλησιαστικÞ θÝση κι ικανοποßησε τον εαυτü του με ψεýτικα ευεργετÞματα που δεν συνεπÜγονταν καθüλου πνευματικÜ Þ διοικητικÜ καθÞκοντα, επειδÞ αποφασßστηκε να ακολουθÞσει το μüνο σκοπü της ζωÞς του -τον Πολιτισμü. ¼,τι στη λογοτεχνßα αποκÜλυψε τις καρδιÝς των ανδρþν Þταν απεßρως πολýτιμο γι' αυτüν, για το λüγο αυτü υποστÞριξε σχεδüν με λατρεßα τον ¢γιο Αυγουστßνο. ¹ταν στον Αυγουστßνο, üπως προς Ýναν φßλο Þ Ýναν εξομολüγο, διüτι Ýδωσε τα μυστικÜ της ψυχÞς του στο βιβλßο De contemptu mundi.
      Σε αυτÞ τη προσπÜθεια να συνειδητοποιÞσει τον αληθινü εαυτü του, Þταν εξαιρετικÜ πετυχημÝνος. ¼πως Ýκανε με την αποκατÜσταση στον κüσμο μιας υγιοýς αντßληψης της εκμÜθησης και με την ενθουσιασμü αυτÞς της γνÞσιας αγÜπης και περιÝργειας που οδÞγησε στην αναβßωση-ανανÝωση, Ýκανε ακüμα περισσüτερα, εντυπωσιÜζοντας στην εποχÞ με τη δικÞ του πλÞρη κι εντυπωσιακÞ προσωπικüτητα. Σε üλα τα πρÜγματα Þταν πρωτüτυπος. Εßτε τονε θεωροýμε ως ιερÝα που δημοσßευσε ποßημα μετÜ απü το ποßημα με επαßνους μιας αγαπημÝνης ερωμÝνης, εßτε ως Üνθρωπο εγγρÜμματο που συνομιλοýσεν επß ßσοις üροις με βασιλιÜδες και πρßγκηπες, εßτε ως μοναχικü αφιερωμÝνο στην αγÜπη της φýσης, εßτε ως ερασιτÝχνη διπλωμÜτη σε κρατικÝς υποθÝσεις με πομπþδη ευγλωττßα σε ριψοκßνδυνες αποστολÝς, εßτε ως απεσταλμÝνο σε υψηλÜ ιστÜμενους ιερεßς κι αυτοκρÜτορες Þ και πÜλι ως ταξιδιþτη που θÝλει να αλλÜξει σκηνικü, Ýτοιμος να αναρριχηθεß σε βουνÜ για να απολαýσει ευρεßες προοπτικÝς πÝρα ​​απü την εξÜπλωση των αξιþν, σε üλες αυτÝς τις ποικßλες εκδηλþσεις της ιδιüρρυθμης ιδιοφυÀας του, εντοπßζουμε κÜποιαν αντßθεση με τους τρüπους και τα συνÞεια του 14ου αι., αλλÜ με κÜτι απü την εμφατικÞ προσδοκßα του 16ου.
      Τα ελαττþματα του χαρακτÞρα του δεν Þτανε λιγþτερο εντυπωσιακÜ απü τα προτερÞματÜ του κι Þτανε πρÜγματι το αλληλοσυμπλÞρωμα τους αντßστοιχο. ΑυτÞ η ζωντανÞ αντßληψη της πνευματικÞς κι ηθικÞς αυτο-καλλιÝργειας που καθορßζει το ιδανικü της πÞρε μορφÞ στη πραγματικÞ ζωÞ του εγωισμοý του. Δεν Þταν ικανοποιημÝνος απü το να ξÝρει τον εαυτü του να εßναι ο ηγÝτης της εποχÞς. Ισχυριζüταν αυτοκρατορßα, δεν υπÝφερε κανÝνας αντßπαλος κοντÜ στο θρüνο του, δεν Ýφερε καμßα αντßφαση, απαßτησε Üνευ üρων υποταγÞ στη θÝλησÞ του και τη κρßση του. Ο ΠετρÜρχης αποτελοýταν απü αντιφÜσεις. Χαιρετßζοντας τη μοναξιÜ, παßζοντας τον ερημßτη στο Vaucluse, αγαποýσε μüνο την απομüνωση σαν αντßθεση με τη κοινωνßα των αυλþν. Ενþ Ýγραψε διατριβÝς για τη ματαιüτητα της φÞμης και το βÜρος της διασημüτητας στÞνει τα πανιÜ του για να πιÜσει το αερÜκι του δημοφιλοýς χειροκροτÞματος. ΚανÝνας δεν Ýκρινε μια πιο αυστηρÞ ηθικÞ, και λßγοι μεσαιωνικοß συγγραφεßς απολαμβÜνανε σφοδρÞ σÜτιρα στο γυναικεßο φýλο. αλλÜ πÝρασε μερικÜ χρüνια στη κοινωνßα μιας παλλακßδας και το ζωντανü αριστοýργημα της τÝχνης εßναι η αποθÝωση του πανßσχυρου πÜθους για μια γυναßκα. ΑυτÝς οι αντιφÜσεις με αναποφÜσιστο χαρακτÞρα εμφανιστÞκανε στις πολιτικÝς του θεωρßες και στη φιλοσοφßα συμπεριφορÜς του. Δεν αντιλαμβανüταν üτι üλα αυτÜ τα σχÝδια Þταν ασυμβßβαστα. Οι σχÝσεις του με τους ευγενεßς της Lombard Þταν εξßσου αντßθετες με τον πατριωτισμü του κι ενþ εξακολουθεß να 'ναι θαμþνας των Visconti και Correggi, συνÝχισε να εκδßδει λßβελλους εναντßον των τυρÜννων που χωρßσανε την Ιταλßα. Δεν θα Þτανε δýσκολο να πολλαπλασιÜσουμε αυτÝς τις αντιθÝσεις στο χαρακτÞρα και τις απüψεις αυτοý του μοναδικοý ανθρþπου. ΑλλÜ εßναι περισσüτερο για να παρατηρÞσουμε üτι Þταν εναρμονισμÝνες σε μια προσωπικüτητα ισχυρÞς και διαρκοýς δýναμης.
      Στο σημεßο αυτü να παρατηρÞσουμε πως σ' αυτÞ τη σýνθετη προσωπικüτητα, το ιδανικü της παρÝμεινε πÜντα λογοτεχνικü. Ως φιλüσοφος, πολιτικüς, ιστορικüς, δοκιμιογρÜφος, ρÞτορας, στüχευε στη σαφÞ κι αρμονικÞ Ýκφραση -χωρßς να αγνοεß τη σπουδαιüτητα του υλικοý που ανÝλαβε να θεραπεýσει, προσεγγßζοντας παρÜλληλα με το Ýργο του στο πνεýμα ενüς καλλιτÝχνη παρÜ ενüς στοχαστÞ, σαν Üνθρωπος της δρÜσης. Αυτü αντιπροσωπεýει τη πολυτßμητη πολυμορφßα του και τη φαινομενικÞ του Ýλλειψη κατανüησης για τις συνθÞκες πραγματικüτητας. ΕξετÜζοντας υπü αυτü το πρßσμα,.προσδοκοýσε την ΙταλικÞ ΑναγÝννηση στην αδυναμßα της üτι η φιλοσοφικÞ επιφανειακÞ τÜση, αυτÞ η τÜση για περßτεχνη ρητορικÞ, αυτÞ η προτßμησÞ της με στυλιστικÝς λεπτομÝρειες που δεν απαιτοýν βαθειÜ πεποßθηση κι αυστηρÞ ειλικρßνεια, σφραγßζουν τα μικρÜ λογοτεχνικÜ της προúüντα με το νüημα της μετριüτητας. Αν ο ΠετρÜρχης Þτανε παθιασμÝνος με κÜποια πÜγια αρχÞ στη πολιτικÞ, την ηθικÞ Þ την επιστÞμη, αντß γι' αυτÞ τη δßψα της αυτο-δοξασßας και του ιδεþδους της καλλιτεχνικÞς κουλτοýρας, δεν εßναι εντελþς αδýνατο ο ιταλικüς ανθρωπισμüς να εßχε εμφανιστεß νωρßτερα και με πιο εντυπωσιακü τρüποα. ΑλλÜ αυτü δεν εßναι Ýνα ζÞτημα που επιδÝχεται συζÞτηση. οι συνθÞκες που κÜνανε τον Petrarch αυτü που Þταν Þδη ισχυρü στην ιταλικÞ κοινωνßα. Εκεßνος εξÝφρασε το πνεýμα της εποχÞς που αλλÜ και της επüμενης που ξεκινοýσε και μπορεß επßσης να προστεθεß üτι το δικü του ιδεþδες Þταν υψηλþτερο κι αυστηρþτερο απü αυτü των επιφανþν ουμανιστþν που ακολοýθησαν μετÜ απ' αυτüν.
      Ως συγγραφÝας ο Petrarch πρÝπει να εξεταστεß υπü δýο οπτικÝς γωνßες: πρþτα ως συγγραφÝας και ποιητÞς λατινικοý στßχου και πεζογραφßας, και δεýτερον ως Ιταλüς λυρικüς. Στη 1η ξεπερÜστηκε γρÞγορα απü πιο αξιüλογους συναδÝλφους. Οι Εclogues, οι ΕπιστολÝς του και το Ýπος της ΑφρικÞς, στο οποßο Ýθεσε τÝτοια ζητÞματα, επιδεικνýει μια συγκριτικÜ περιορισμÝνη κυριαρχßα σε λατινικü μÝτρο.  Οι πραγματεßες, οι δηλþσεις του και τα γνωστÜ γρÜμματα, αν κι αξιοσημεßωτα για Ýνα εßδος πεζογραφßας που εßναι χαρακτηριστικü του ανθρþπου, δεν διακρßνονται απ' τη καθαρüτητα του λüγου. Θαýμαζε τον ΚικÝρωνα κι εßναι σαφÝς üτι δεν εßχε απελευθερωθεß απ' τη τρÝχουσα μεσαιωνικÞ... λατινικüτητα. Ο ΣενÝκας κι ο Αυγουστßνος εßχανε χρησιμοποιηθεß πÜρα πολý απ' αυτüν ως μοντÝλα σýνθεσης. Ταυτüχρονα, θα παραδεχτοýμε üτι διÝθετε πλοýσιο λεξιλüγιο, καλü αυτß για το ρυθμü και την ικανüτητα Ýκφρασης κÜθε σκιÜς σκÝψης Þ αßσθησης. Αυτü που του λεßπει Þταν αυτÞ η διορατικüτητα στα καλλßτερα κλασσικÜ αριστουργÞματα, κεßνη την Ýκφραση καλλßτερης κλασσικÞς παρακαταθÞκης, που εßναι προúüν διαδοχικþν γενεþν συστηματικÞς εργασßας. Για να επιτευχθεß αυτü, οι Giovanni da Ravenna, Colluccio Salutato, Poggio και Filelfo Ýπρεπε να εργαστοýνε σκληρÜ, πριν Ýνας Politian κι Ýνας Bembo προετοιμαστοýνε τελικÜ για το Erasmus.
     Αν ο ΠετρÜρχης εßχε γεννηθεß στα τÝλη του 15ου, αντß για τις αρχÝς του 14ου αι., δεν υπÜρχει αμφιβολßα üτι ο Ματθαßος του θα Þτανε τüσο καθαρüς üσο κι ευÝλικτος και θα 'δειχνε üπως εκεßνη την υφÞ του πνευματικοý στυλßστα της σχολÞς του Ρüτερνταμ. ¼σον αφορÜ την ιταλικÞ ποßηση του, κατÝχει μια πολý διαφορετικÞ θÝση. Οι Ρßμες του ειδικÜ στο Vita e Morte για τη Madonna Laura εßναι και παραμÝνει αξεπÝραστο, τüσο για τη τÝλεια μετρικÞ μορφÞ üσο για τη θαυμÜσια γλþσσα -καθαρüτητα κι Üρθρωση. Εßναι αλÞθεια üτι ακüμα και στη canzoniere*, üπως οι Ιταλοß προτιμοýν να ονομÜζουν αυτÞ τη συλλογÞ στßχων, δεν στερεßται ελαττþματα που ανÞκουνε στην ηλικßα του κι επιρροÝς που 'χει δεχθεß με Üσχημα αποτÝλεσματα μÝσω της εξουσßας του στη λογοτεχνßα της Ευρþπης. ΣτρÜφηκε με τις ωδÝς και τα σονÝττα του σ' Ýνα περιορισμÝνο ακροατÞριο που Þδη εκπαιδεýτηκε απü την ιπποτικÞ ερωτικÞ ποßηση της Προβηγκßας κι απü Üλλες ιταλικÝς μιμÞσεις αυτοý του ýφους. Δεν Þταν η επιθυμßα του να τελειþσει Ýνα Ýργο τÝχνης που να 'ναι απηλλαγμÝνο απü τις μοντÝρνες χÜρες κι απü τα σýγχρονα Ýθιμα. ΥπÜρχει λοιπüν Ýνα συγκεκριμÝνο στοιχεßο τεχνητüτητας στη ποιητικÞ του κι αυτü, δεδομÝνου üτι εßναι ευκολþτερο να αντιγρÜφει κανεßς τα ελαττþματα απü τις εξουσßες, Ýχει διαιωνιστεß με μια φθαρμÝνη μονοτονßα απü στιχουργοýς που τον επιλÝξανε για το μοντÝλο τους. ¼μως, Ýχοντας λÜβει υπüψη τις ιδιαιτερüτητες, η κατÜχρηση της οποßας Ýφερε το üνομÜ του σε περιφρüνηση, μποροýμε να συμφωνÞσουμε με τη Shelley üτι οι στßχοι του Canzoniere εßναι σα ξüρκια που ανοßγουνε διÜπλατα τις εντυπωσιακοýς μαγεμÝνους κρουνοýς της απüλαυσης με μιας, που εßναι η θλßψη απü Ýρωτα.
_________________________
 * canzoniere: επßσης γνωστÜ ως Rime Sparse, αλλÜ αρχικÜ με τßτλο Rerum vulgarium fragmenta (Σκüρπια κοινÜ κομμÜτια στßχων, συντεθημÝνα με Üρτια γλþσσα), εßναι μια συλλογÞ ποιημÜτων απü τον Ιταλü ανθρωπιστÞ, ποιητÞ και συγγραφÝα Petrarch. Αν κι η γλþσσα στη ποßηση τüτε Þτανε κυρßως λατινικÜ (που κι ο ßδιος προτιμοýσε, γιατß πßστευε πως η ιταλικÞ Þτανε λιγþτερο κατÜλληλη για τη ποιητικÞ Ýκφραση), τοýτα γραφτÞκανε στην...εμπορικþτερη ιταλικÞ. Απü τα 366 ποιÞματα, -πλειοψηφικÜ τα σονÝττα, 317- η συλλογÞ περιλαμβÜνει και μαδριγÜλια, canzoni, (τραγοýδια) sestine, και ballate (μπαλλÜντες). Το κεντρικü θÝμα της συλλογÞς αυτÞς εßναι ο Ýρωτας του ποιητÞ για τη ΛÜουρα, μια γυναßκα που φÝρεται να γνþρισε στις 6 Απρßλη 1327 στην εκκλησßα Sainte Claire στην Αβινιüν -και τελικÜ της χÜρισε Ýνα εßδος αθανασßας.


    ¸να δεßγμα πιο εμπλουτισμÝνου και με ζωγραφικÞ καντσονιÝρε

     Ο ΠετρÜρχης χρησιμοποßησε ιδÝες, τρüπους και στÞσιμο, απü τις Μεταμορφþσεις του Οβιδßου και την ΑινειÜδα του Βιργιλßου.
__________________

     ΠολλÜ μπορεß να γρÜφονται για την ιδιüτυπη θÝση που κατÝχει ο Petrarch ανÜμεσα στους μεταφυσικοýς λυρικοýς της ΤοσκÜνης και τους πιο ρεαλιστικοýς αμοραλιστÝς των επüμενων γενεþν. ΑληθινÞ κι απü την Üποψη αυτÞ για τη προσδοκßα του για την επüμενη γενιÜ, πως Þταν ο 1ος Ιταλüς ποιητÞς του Ýρωτα που κατÜφερε να απελευθερωθεß απü την αλληγορßα και τον μυστικισμü. ¼μως απÝχει πολý απü τη προσÝγγιση της ανÜλυσης του συναισθÞματος με την αμεσüτητα ενüς Heine Þ De Musset. Αν και πιστεýουμε στη πραγματικüτητα της Laura, δεν Ýχουμε ξεκÜθαρη αντßληψη οýτε του προσþπου της οýτε του χαρακτÞρα της. Δεν εßναι τüσο γυναßκα, üσο γυναßκα αφηρημÝνη κι ßσως γι' αυτüν ακριβþς το λüγο τα ποιÞματα που γραφτÞκανε γι 'αυτÞν απü τον εραστÞ της Ýχουνε μπει στη καρδιÜ αμÝτρητων εραστþν που ακολοýθησαν μετÜ απ' αυτüν. Η μÝθοδος της τÝχνης του εßναι τüσο γενικευμÝνη, ενþ το συναßσθημα του εßναι τüσο φυσικü, Ýτσι κÜθε Üνθρωπος μπορεß να δει τον εαυτü του να αντικατοπτρßζεται στον τραγουδιστÞ και την ερωμÝνη του που βρßσκεται στη σκιÜ της Laura.
     Η ßδια κριτικÞ μπορεß να αποδοθεß στις περιγραφÝς της φýσης του Petrarch. ¼,τι αισθÜνθηκε Ýντονα στις ομορφιÝς της φýσης, το αγγßζει συχνÜ με προφανÞ εκτßμηση και λατρεßα. Ωστüσο, δεν Ýχει γρÜψει τßποτα τüσο χαρακτηριστικü για το Vaucluse ως μη εφαρμüσιμο σε οποιαδÞποτε μοναξιÜ üπου υπÜρχουνε δÜση και νερü. Το Canzoniere εßναι επομÝνως Ýνα πολý μελωδικü μÝρος ζυμωμÝνο απü τη ψυχÞ του ποιητÞ, με την αüριστη μορφÞ μιας üμορφης γυναßκας καθισμÝνης σ' Ýνα υπÝροχο τοπßο, Ýνα διαρκÞ αντικεßμενο ευχÜριστης σκÝψης. ΑυτÞ η απεμπλοκÞ απü τη τοπικÞ περßσταση χωρßς τη θυσßα της συναισθηματικÞς ειλικρßνειας εßναι μια αξßα στον Petrarch, αλλÜ Ýγινε σφÜλμα στους μιμητÝς του. Χωρßς την Ýνταση του πÜθους και την αξιοθαýμαστη ικανüτητÜ τους να καταλÜβουνε τις πιο εκλεπτυσμÝνες αποχρþσεις της διαφορÜς στο αßσθημα, εκφυλιστÞκανε σ' Üχρωμες κι Üψυχες στιχοπλοκßες που καταντÞσανε βαρετÝς κι απαρÜδεκτες απü την απλÞ επανÜληψη των τρüπων και των τεχνασμÜτων του χαρισματικοý, λυπημÝνου. αυτοý ποιητÞ.
      Ο Petrarch δεν διακρßθηκε μüνο απü την ερωτικÞ ποßηση στην ιταλικÞ γλþσσα. Τα λοτÜρια του στον Giacomo Colonna, στο Cola di Rienzi και στους πρßγκιπες της Ιταλßας τονε δεßχνουνε μ' Ýν Üλλο φως. ΠαρουοιÜζουνε τη ρητορικÞ με θÜρρος, την ευγλωττßα του πρεσβευτÞ με τη πιο τÝλεια λÜμψη, την οποßα ο ΠετρÜρχης κατεßχε και μÜλιστα με πÜθος. Η σýγχρονη λογοτεχνßα δεν Ýχει τßποτα πιο ευγενικü, τßποτα πιο αρμονικü στο εθιμοτυπικü ýφος απ' αυτÝς τις 3 πατριωτικÝς συλλÞψεις λüγου του. Το ßδιο το πνεýμα τους εßναι η εποχÞ της Ευρþπης. ΜÝχρι αυτü το σημεßο η Ιταλßα εßχε μüλις αρχßσει να υπÜρχει. ΥπÞρχαν οι Φλωρεντινοß κι οι Λομβαρδοß, οι ΓκουÝλ κι οι Γκßχελλες. αλλÜ ακüμα κι ο ΝτÜντε εßχε ελÜχιστα αντιληφθεß την Ιταλßα ως Ýθνος, ανεξÜρτητο απü την αυτοκρατορßα, συμπεριλαμβανομÝνων των πολλþν κοινοτÞτων, κρατþν-πüλεþν της. Για την υψηλÞ αντßληψη της ιταλικÞς ιθαγÝνειας, για τη πßστη στη πνευματικÞ ενüτητα που υποκρýπτει τις πολυÜριθμες διαφωνßες και τις διαιρÝσεις της, ο ΠετρÜρχης επÝτυχε εν μÝρει μÝσω της απεμπλοκÞς του απü την αστικÞ και τοπικÞ κομματικÞ κι εν μÝρει μÝσω του μεγÜλου και φιλελεýθερου ιδεþδους του πολιτισμοý που τονε διακατεßχε.
     Τα υλικÜ για τη ζωÞ του ΠετρÜρχη προσφÝρονται, σε αφθονßα απü τις επιστολÝς του, που συλλÝγονται και προετοιμÜζονται για δημοσßευση. Χωρßζονται σε γνωστÞ αλληλογραφßα, αλληλογραφßα σε μεγÜλην ηλικßα, γρÜμματα αδÝσποτα και γρÜμματα χωρßς τßτλο. στα οποßα μπορεß να προστεθεß το περßεργο αυτοβιογραφικü κομμÜτι με τßτλο: ΕπιστολÞ Προς Τη Ποßηση. Στη συνÝχεια, σε σημαντικü βαθμü, οι επιστολÝς κι οι Εclogues στο λατινικü στßχο, τα ιταλικÜ ποιÞματα κι οι ρητορικÝς παρωτρýνσεις σε κληρικοýς κι αυτοκρÜτορες, το Cola di Rienzi κι ορισμÝνους σπουδαßους Üνδρες της αρχαιüτητας. Για τη κατανüηση του χαρακτÞρα του, η Treatise De contemptu mundi, που απευθýνεται στον ¢γιο Αυγουστßνο και σχεδßασε το Μυστικü του, εßναι ανεκτßμητη. Αντß να επιχειρÞσετε Ýνα πλÞρη κατÜλογο των Ýργων του, ßσως εßναι καλü να καταδεßξετε την Ýκταση της σπουδαιüτητÜς του και τη δραστηριüτητα του ως συγγραφÝα απü μια σýντομη απαρßθμηση των πιο σημαντικþν. Στο τμÞμα που ανÞκει στην ηθικÞ φιλοσοφßα, βρßσκουμε το De remediis utriusque fortunae, μια πραγματεßα για την ανθρþπινη ευτυχßα και δυστυχßα, De vita solitaria, Ýνα πανηγýρι μοναξιÜς, De otio religiosorum, Ýνα παρüμοιο δοκßμιο για τη μοναστικÞ ζωÞ, εμπνευσμÝνο απü μιαν επßσκεψη στον αδελφü του Gherardo στο μοναστÞρι του κοντÜ στη Μασσαλßα.
     Στα ιστορικÜ θÝματα το σημαντικþτερο εßναι το Rerum memorandarum libri, μια συλλογÞ απü το συνηθισμÝνο βιβλßο ενüς μαθητÞ, και το De viris illustribus, μια επιτομÞ καταγραφÞς των ρωμαúκþν αξιþν. Τα 3 πολεμικÜ Ýργα απαιτοýνε μιαν απλÞν αναφορÜ: cujusdam anonymi Galli calumnias apologia, Contra medicum quendam invectivarum libri και De sui ipsius et multorum ignorantia - αμφιλεγüμενες και σαρκαστικÝς συνθÝσεις, οι οποßες εξελßχθηκαν απü τις διαμÜχες του Petrarch με τους γιατροýς της Αβινιüν και των Averroists της ΠÜντοβα. Σε αυτü το πλαßσιο, ßσως εßναι καλü να αναφÝρουμε και τις αξιοσημεßωτες σÜτιρες στη παπικÞ αυλÞ, που περιλαμβÜνονται στο sine titulo των Epistolae. ¸χουνε διασωθεß 5 δημüσιες δηλþσεις, οι πιο σημαντικÝς απü τις οποßες, στην επεξÞγηση της αντßληψης της λογοτεχνßας του Petrarch, εßναι η ομιλßα που δüθηκε στο Καπιτþλιο με την ευκαιρßα της στÝψης του. Μεταξý των λατινικþν του ποιημÜτων, η ΑφρικÞ, Ýνα επικü επß του Scipio Africanus, παßρνει τη 1η θÝση. 12 Eclogues και τα 3 βιβλßα Επιστολþν σε στßχο κλεßνουνε τον κατÜλογο.
     Στην ιταλικÞ γλþσσα Ýχουμε το Canzoniere, το οποßο περιλαμβÜνει ωδÝς και σονÝττα που γραφτÞκανε για τη Laura κατÜ τη διÜρκεια της ζωÞς της, εκεßνες που γρÜφτηκαν μετÜ απü το θÜνατü της, καθþς κι Ýνα Üλλο τμÞμα που περιεßχε τις 3 πατριωτικÝς ωδÝς και 3 διÜσημα ποιητικÜ invectives εναντßον της παπικÞς αυλÞς. Εκτüς απü αυτÝς τις λυρικÝς συνθÝσεις εßναι κι οι ημι-επικοß Þ αλληγορικοß Θρßαμβοι, του Ýρωτα, της αγνüτητας, του θανÜτου, της φÞμης, του χρüνου και της θεüτητας, γραμμÝνο σε terza rima με ομαλÞ και καθαρÞ ποιüτητα γλþσσας. Αν κι αυτοß οι Triumphs, ως σýνολο, εßναι ανεπαρκÞ στη ποιητικÞ Ýμπνευση, το 2ο canto του Trionfo della morte, στο οποßο περιγρÜφει Ýνα üραμα της νεκρÞς του αγÜπης Laura, εßναι δßκαια διÜσημο για το δÝσμιο πÜθος και την ψυχρüτητα που μοιρÜζεται με μια γαλÞνια αρμονßα.



     ΒÜσει των Ýργων του ΠετρÜρχη και, σε μικρüτερο βαθμü, του ΔÜντη και του ΒοκκÜκιου, ο ΠιÝτρο ΜπÝμπο τον 16ο αιþνα δημιοýργησε το μοντÝλο για τη σýγχρονη ιταλικÞ γλþσσα. Ο ΠετρÜρχης Ýγινε γνωστüς για την ανÜπτυξη των σονÝτων του σε τÝτοιο βαθμü τελειüτητας, þστε παρÝμειναν αξεπÝραστα μÝχρι σÞμερα κι η χρÞση τους επεκτÜθηκε και σε Üλλες ευρωπαúκÝς γλþσσες: κατÜ την ΑναγÝννηση, αποτÝλεσαν αντικεßμενο θαυμασμοý, αλλÜ και μßμησης σε üλη την Ευρþπη. Το Ýργο του Canzoniere με 366 ερωτικÜ ποιÞματα, αφιερωμÝνα στη ΛÜουρα, επηρÝασε üλη τη μετÝπειτα λυρικÞ ποßηση, δημιουργþντας το γνωστü ρεýμα του πετραρχισμοý.

                                                    ΠεριληπτικÜ

   "Εßχα φτÜσει σε αυτü το σημεßο και σκεφτüμουνα τι να πω Ýπειτα κι üπως το συνηθßζω πÞρα Ýνα χαρτß μηχανικÜ και τη πÝννα μου. Και σκÝφτηκα πþς ανÜμεσα σε μια βουτιÜ της πÝννας ως την επüμενη, ο χρüνος αδιÜκοπα κι αμεßλικτα κυλÜ κι εγþ βιÜζομαι, σπρþχνω τον εαυτü μου κι επιταχýνω τη πορεßα μου προς το θÜνατο. ΠÜντα πεθαßνουμε. Εγþ ενþ γρÜφω, εσεßς, ενþ διαβÜζετε κι Üλλοι ενþ ακοýνε Þ κλεßνουνε τ' αυτιÜ τους: üλοι πεθαßνουμε στο τÝλος".

      Ο ΦραντσÝσκο ΠετρÜρκα (Francesco Petrarca, Φραγκßσκος ΠετρÜρχης, ΑρÝτσο, 20 Ιουλßου 1304 - ¢ρκουα, 18 Ιουλßου 1374), Þταν Ιταλüς λüγιος, ρÞτορα; ποιητÞς κι Ýνας απü τους 1ους ανθρωπιστÝς της ΑναγÝννησης. Ο πατÝρας του, με τη φιλοδοξßα να τον αντικαταστÞσει κÜποτε στο επÜγγελμÜ του, τον Ýστειλε σε ηλικßα 15 ετþν να σπουδÜσει νομικÞ στο ΜονπελιÝ. ¼πως ο Οβßδιος και πολλοß Üλλοι ποιητÝς, Ýτσι κι αυτüς δεν Þτανε λÜτρης της νομικÞς, αλλÜ Þταν αποφασισμÝνος να γßνει λüγιος κι Üνθρωπος των γραμμÜτων πιüτερο, παρÜ δικηγüρος. Το 1323, μετακüμισε στη Μπολüνια, Ýδρα της νομικÞς μüρφωσης κι Ýμεινε μαζß με τον αδερφü του, ΓκερÜρντο, μÝχρι και το 1326, ως το θÜνατο του πατÝρα του, οπüτε κι επÝστρεψε στην Αβινιüν. Η πατρικÞ περιουσßα δεν Þτανε ποτÝ ιδιαßτερα μεγÜλη για τους 2 κληρονüμους: το πιο πολýτιμο απομεινÜρι της κληρονομιÜς Þταν Ýνα αυθεντικü χειρüγραφο του ΚικÝρωνα. Μüνη επιλογÞ του 'μενε να ενδυθεß το σχÞμα του κλÞρου με την ÜφιξÞ του στη Προβηγκßα.
      Στις 6 Απρßλη 1327, συνÝβη το πιο γνωστü περιστατικü στην ιστορßα του ΠετρÜρχη: εßδε τη ΛÜουρα για 1η φορÜ στην εκκλησßα της Αβινιüν. Η πραγματικÞ ταυτüτητα της γυναßκας αυτÞς παραμÝνει Üγνωστη, καθþς οι πηγÝς που αναφÝρονται στη ταυτüτητα και την οικογενειακÞ της κατÜσταση βασßζονται κυρßως στη παρÜδοση και σε ατεκμηρßωτα στοιχεßα. Αν γßνει δεκτü üτι δεν αποτÝλεσε αποκýημα της φαντασßας του, τα ποιÞματÜ του υποδεικνýουν μια παντρεμÝνη γυναßκα, με την οποßα μοιραζüταν μια σεβαστÞ, αλλÜ üχι ιδιαßτερα στενÞ φιλßα.
      Τüπος κατοικßας του παρÝμεινε η Αβινιüν μÝχρι το 1333, οπüτε κι Ýκανε το 1ο του μεγÜλο ταξßδι, κατÜ το οποßο επισκÝφτηκε το Παρßσι, τη ΓÜνδη, τη ΛιÝγη και τη Κολωνßα, γνωρßζοντας λüγιους Üνδρες κι αντιγρÜφοντας χειρüγραφα κλασικþν συγγραφÝων. Με την επιστροφÞ του στην Αβινιüν, ασχολÞθηκε με τις δημüσιες υποθÝσεις και, μεταξý Üλλων, απηýθυνε δυο ποιητικÝς επιστολÝς στον ΠÜπα ΒενÝδικτο ΙΒ´. Η ρητορικÞ του δεινüτητα κÝρδισε τους τυρÜννους της Βερüνα κι Ýτσι απÝκτησε τη φιλßα του πρεσβευτÞ τους, ¢τσο ντι ΚορÝτζιο. Λßγο καιρü αργüτερα, πραγματοποßησε το 1ο του ταξßδι στη Ρþμη, üπου του Ýκαναν τερÜστια εντýπωση τα ερεßπια της πüλης. Γýρω στο 1337 αποφÜσισε να αφιερωθεß στη μοναχικÞ μελÝτη, κÜτι που τον ξεχþριζε σε μεγÜλο βαθμü απü τους υπüλοιπους λογßους του Μεσαßωνα. ΑπÝκτησε Ýνα γιο, τον ΤζοβÜνι, το 1337 και μια κüρη, την ΦραντσÝσκα, το 1343 (η μητÝρα παραμÝνει Üγνωστη και για τα 2 παιδιÜ).
      Εν τω μεταξý, η φÞμη του ως ποιητÞς της λατινικÞς κι Üλλων γλωσσþν σταδιακÜ üλο κι αυξανüταν, ειδικÜ μετÜ την Ýκδοση του Ýπους του Africa, με αποτÝλεσμα να διακηρýσσεται πως κανεßς δεν Üξιζε περισσüτερο το δÜφνινο στεφÜνι απü τον ΠετρÜρχη. Ο ßδιος επιθυμοýσε τη δüξα κι εξÜντλησε την επιρροÞ του, προκειμÝνου να λÜβει τη τιμÞ δημüσιας στÝψης. ΠρÜγματι, την 1η Σεπτεμβρßου 1340, Ýλαβε δυο προσκλÞσεις: απü το ΠανεπιστÞμιο των Παρισßων και το βασιλιÜ ΡοβÝρτο της ΝÜπολης. Αποδεχüμενος την τελευταßα πρüσκληση, ταξßδεψε στη ΝÜπολη το ΦλεβÜρη του 1341 και μετÜ απü συζητÞσεις σχετικÜ με τη τÝχνη του ποιητÞ, στÜλθηκε με εξαßσιες συστÜσεις στη Ρþμη. Εκεß, τον Απρßλη, Ýλαβε το στÝμμα του ποιητÞ στο Καπιτþλιο απü τον Ρωμαßο γερουσιαστÞ κι υπü τις επευφημßες του κüσμου και των πατρικßων. Ο ρητορικüς λüγος που εκφþνησε βασιζüταν στα λüγια του Βιργιλßου.
      ΜετÜ τη στÝψη του στη Ρþμη, Üνοιξε νÝο κεφÜλαιο στη ζωÞ του, καθþς θεωροýνταν ρÞτορας και ποιητÞς ευρωπαúκÞς κλßμακας κι υπÞρξε προσκεκλημÝνος πριγκßπων και ευγενþν στις βασιλικÝς αυλÝς. Στα επüμενα χρüνια, ο αδελφüς του, ΓκερÜρντο, μπÞκε σε μοναστÞρι, ενþ ο ßδιος απÝρριψε επανειλημμÝνες προσφορÝς μιας γραμματειακÞς θÝσης δßπλα στον ΠÜπα, Ýνα απü τα υψηλüτερα αξιþματα, καθþς δεν Þθελε να αμελÞσει τις σπουδÝς του και τη δüξα που του προσÝφεραν για εκκλησιαστικÝς φιλοδοξßες. Τον ΙανουÜριο του 1343 πÝθανε ο ΡοβÝρτος της ΝÜπολης και στÜλθηκε ως μÝρος της παπικÞς πρεσβεßας στον διÜδοχü του, ΙωÜννη. Απü το ταξßδι του στη ΝÜπολη Üφησε ενδιαφÝρουσες πηγÝς, κι ßσως εßναι εδþ που συναντÞθηκε για πρþτη φορÜ με τον ΒοκκÜκιο.
      Το 1347 Ýχτισε τη κατοικßα του στη ΠÜρμα, üπου Þλπιζε να ασχοληθεß με ηρεμßα με τη ποßηση και τη πολιτικÞ, καθüτι ιδεαλιστÞς. Ωστüσο, τα επüμενα 2 χρüνια φÝρανε δυστυχßες: η ΛÜουρα πÝθανε απü την πανþλη στις 6 Απρßλη 1348, üπως και πολλοß Üλλοι στενοß φßλοι του. Το γεγονüς αυτü τον Üλλαξε εσωτερικÜ: Üρχισε να σκÝφτεται την εγκατÜλειψη των εγκοσμßων και κατÜστρωσε Ýνα σχÝδιο για την ßδρυση ενüς εßδους ουμανιστικοý μοναστηριοý, üπου θα αφιερωνüτανε σε περισσüτερες σπουδÝς και θα βρισκüτανε σε κοντινÞ επαφÞ με το Θεü. Αν και κÜτι τÝτοιο δεν πραγματοποιÞθηκε, η επιρροÞ του γεγονüτος αυτοý παρατηρεßται στα γραπτÜ του, τα οποßα πλÝον Ýχουν πιο θλιμμÝνο και θρησκευτικü τüνο. Αν και στηλßτευε τη πολιτικÞ των διαφüρων δυναστþν ιταλικþν πüλεων, υποστηρßζοντας τη ρωμαúκÞ δημοκρατßα, αποδεχüταν τη φιλοξενßα τους: απü τη πλευρÜ τους, εκεßνοι δεßχνανε να κατανοοýνε την ιδιοσυγκρασßα του κι αναγνωρßζανε τις πολιτικÝς του θεωρßες ως μη πρακτικÜ εφαρμüσιμες. ΕξÜλλου, απü κεßνη τη περßοδο ξεκßνησε κι η τÜση των Ιταλþν πριγκÞπων κατÜ τη διÜρκεια της ΑναγÝννησης να τιμÜνε και να προστατεýουνε τους ανθρþπους των γραμμÜτων και των τεχνþν.
      Το ιωβηλαßο του 1350, ο ΠετρÜρχης μετÝβη για προσκýνημα στη Ρþμη, περνþντας κι απü τη Φλωρεντßα, üπου απÝκτησε στενÞ φιλßα με το ΒοκÜκιο: ο τελευταßος το θαýμαζε μÝχρι λατρεßας, ενþ ο ΠετρÜρχης τον αντÜμοιβε με συμπÜθεια, συμβουλÝς στις γραμματειακÝς σπουδÝς κι ηθικÞ υποστÞριξη. Το 1351, ο ΒοκÜκιος μετÝφερε στον ΠετρÜρχη, που Ýμενε στη ΠÜδοβα, τη πρüσκληση του Üρχοντα της Φλωρεντßας να γßνει πρýτανης του νεοσυσταθÝντος πανεπιστημßου, την οποßα, ωστüσο αρνÞθηκε. Το 1353, Ýφυγε απü την Αβινιüν για τελευταßα φορÜ και μετÝβη στη Λομβαρδßα, κατευθυνüμενος στο ΜιλÜνο, üπου μπÞκε στην αυλÞ του αρχιεπισκüπου ΤζοβÜνι Βισκüντι, μετÜ το θÜνατο του οποßου παρÝμεινε στη βασιλικÞ αυλÞ της οικογÝνειας ως διπλωμÜτης, ρÞτορας και συντÜκτης των δημüσιων λüγων τους.
      Ο γιος του, ΤζοβÜνι, εßχεν Þδη πεθÜνει απü τη πανþλη κι η κüρη του, ΦραντσÝσκα, εßχεν Þδη παντρευτεß, üταν το 1362 εγκαταστÜθηκε μüνιμα στη ΠÜδοβα, αν και την ßδια χρονιÜ Ýκανε κι Ýνα ταξßδι στη Βενετßα. Εκεß, ο ΒοκÜκιος τον γνþρισε στον ¸λληνα Λεüντιο ΠιλÜτο: ο ΠετρÜρχης δεν κατεßχε την ελληνικÞ γλþσσα, αν και προσπÜθησε να μÜθει τα τελευταßα χρüνια της ζωÞς του. Κατεßχε Ýνα χειρüγραφο απü τον ¼μηρο κι Ýν απüσπασμα του ΠλÜτωνα, ενþ εßχε διαβÜσει την ΙλιÜδα απü τη μετÜφραση του ΒοκÜκιου στη λαúκÞ λατινικÞ. Οι παλαιοß του φßλοι πÝθαναν σταδιακÜ. Ημερομηνßα θανÜτου του φερüτανε το Ýτος 1365, üμως Ýζησε Üλλη μια 10ετßα περßπου. Το 1369, αποτραβÞχτηκε στην ¢ρκουα, Ýνα μικρü χωριü, üπου συνÝχισε τις μελÝτες του. ¼λα αυτÜ τα χρüνια, διατηροýσε κι ενδυνÜμωνε τη φιλßα του με το ΒοκκÜκιο. Στις 18 Ιουλßου 1374, βρÝθηκε νεκρüς ανÜμεσα στα βιβλßα κι Ýγγραφα της βιβλιοθÞκης της κατοικßας του.
      Πολλοß Üνθρωποι Ýρχονται και ρωτÜνε ψÜχνοντας για μιαν απλÞ απÜντηση στην ερþτηση "Ποιος Þτανε τελικÜ ο Francesco Petrarch";. Αν θÝλετε μιαν απλÞ απÜντηση, εßναι: "¹ταν Ýνας Üνθρωπος". ¢λλοι αναζητοýν μιαν απÜντηση στην ερþτηση: "Τß Ýκανε ο Petrarch";. Η απλÞ απÜντηση εßναι: "¸γραψε μιαν επιστολÞ".

   "Εßναι πιθανü κÜποιος στßχος Þ φρÜση Þ μια λÝξη μου, μπορεß να φτÜσει ως εσÜς, αν κι αμφιβÜλλω, καθþς Ýνα τüσο ασÞμαντο και σκοτεινü Üτομο, ελÜχιστα γßνεται γνωστü σε üποιο χþρο Þ χρüνο. Αν, παρ' üλ' αυτÜ, ακοýσετε κι Ýχετε τελικÜ την επιθυμßα να μÜθετε για μÝνα, τß Üνθρωπος Þμουνα, πþς εργαζüμουνα και ποιü το αποτÝλεσμα της δουλειÜς μου, ειδικÜ εκεßνων που μποροýν εýκολα να γßνουνε γνωστÝς, κι αν χρειαστεß κÜποιος να τους προσδþσει μια περιγραφÞ, τüτε Ýστω κι οι απλοß τßτλοι των αρκοýνε για να τονε βοηθÞσουνε και να του δþσουνε να με καταλÜβει καλλßτερα". ΠετρÜρχης

      Ο ΠετρÜρχης θεωρεßται ιδρυτÞς του ουμανισμοý και της ΑναγÝννησης στην Ιταλßα. ¹ταν ο 1ος που δημιοýργησε συλλογÝς βιβλßων σε βιβλιοθÞκες, συγκÝντρωνε νομßσματα και διατηροýσε χειρüγραφα, αντιγρÜφοντας ιδιοχεßρως üσα δεν μποροýσε να αγορÜσει, ενþ ταυτüχρονα εßχε μισθωμÝνους αντιγραφεßς και προÝτρεπε τους συγχρüνους του στη συλλογÞ αρχαßων εγγρÜφων και στη μελÝτη της κλασσικÞς ελληνικÞς και ρωμαúκÞς λογοτεχνßας. Οι κλασσικοß ¸λληνες και Λατßνοι συγγραφεßς γι' αυτüν Þταν ακüμα ζωντανοß, εξ ου και κρýβουνε σεβασμü και συμπÜθεια οι ρητορικÝς του επιστολÝς προς τον ΚικÝρωνα, τον ΣενÝκα Þ τον ΒÜρρωνα.

                                      ΠαρÜρτημα: ΛÜουρα

      Η ΛÜουρα Þταν η αγÜπη της ζωÞς του ΠετρÜρχη. Για κεßνη τελειοποßησε τα σονÝττα του κι Ýγραψε το Canzoniere. Ποια Þταν η Laura κι αν ακüμα υπÞρχε πραγματικÜ εßναι Ýνα μυστÞριο. ΣυχνÜ πιστεýεται üτι το üνομα "Laura" Þταν Ýνα Ýργο για το üνομα "ΔÜφνη" που με τα φýλλα της τιμÞθηκε ο ΠετρÜρχης με την ιδιüτητα του ποιητÞ. Ωστüσο, υπÜρχουνε πολλÜ στοιχεßα που δεßχνουν üτι η Laura πραγματικÜ υπÞρχε κι üτι λεγüτανε ΛÜουρα Ντε Νüβες (Laure de Noves). ΓεννημÝνη 6 Ýτη μετÜ τον Petrarch το 1310 στην Αβινιüν, Þτανε κüρη του Audibert de Noves (Ιππüτη) και σýζυγος του Hugues II de Sade (κι ßσως και πρüγονη του διαβüητου Marquis de Sade). Παντρεýτηκε στα 15 (16 ΓενÜρη 1325) κι ο ΠετρÜρχης την εßδε 1η φορÜ 2 Ýτη μετÜ, στις 6 Απρßλη (ΜεγÜλη ΠαρασκευÞ) το 1327 στην εκκλησßα του Sainte-Claire d' Avignon και την ερωτεýτηκε αμÝσως. Θα τονε στοßχειωνε για üλη την υπüλοιπη ζωÞ του, η θωριÜ κι η ομορφιÜ της. ¹ταν Þδη νυμφευμÝνος κι αυτüς κι Ýτσι δεν θÝλησε να καταστρÝψει τα πÜντα και για χατßρι üλων τους Ýκανε πßσω κι αρκÝστηκε σε μια ζεστÞ και πιστÞ φιλßα, -κι εμεßς ωφεληθÞκαμε τα μÜλα, καθþς μας προσÝφερε απλüχερα την ερωτευμÝνη ποßησÞ του.
      Η ΛÜουρα πÝθανε στα 38 της το 1348, στις 6 Απρßλη, τη ΜεγÜλη ΠαρασκευÞ, ακριβþς 21 χρüνια και σχεδüν την ßδια þρα που την πρωτοεßδε ο Petrarch (üπως σημειþνει ο ßδιος στο αντßγραφο του Ýργου του Virgil). Δεν υπÜρχει κανÝνα αρχεßο για την αιτßα του θανÜτου της, αλλÜ οφειλüταν εßτε στη πανοýκλα εßτε ενδεχομÝνως σε μια πνευμονικÞ φυματßωση που προÞλθε απü τους 11 (!!!) τοκετοýς που εßχε κÜνει. ¼πως λÝει κι ο ßδιος ο ΠετρÜρχης: "Θ' αφÞσει πßσω της 11 παιδιÜ κι Ýνα σýζυγο που θα ξαναπαντρευτεß μÝσα σ' Ýνα χρüνο".
      ΑρκετÜ χρüνια μετÜ το θÜνατü της, ο Μαουρßτσε ΣκÝβε, ανθρωπιστÞς που επισκÝφθηκε την Αβινιüν, εßχε ανοßξει το τÜφο της και τηνε βρÞκε στο φÝρετρο σε Ýνα κιβþτιο μολýβδου -Üρα πιθανüτατα κÜτι μολυσματικü με πρþτη επιλογÞ φυσικÜ τη πανοýκλα. ΜÝσα Þτανε κι Ýνα μετÜλλιο που παρßστανε μια γυναßκα που σκßζει τη καρδιÜ της με τα χÝρια και κÜτω απü αυτü, Ýνα σονÝττο απü τον Petrarch, συνεπþς μÜλλον παρευρÝθηκε στη κηδεßα Þ εκτüς κι αν το προσÝθεσε κÜποιο αγαπημÝνο της πρüσωπο σαν Ýνα θαυμÜσιο συνοδευτικü για τον Üλλο κüσμο.
      Το ερþτημα αν η Laure de Noves Þταν η Laura του Petrarch, Þ ακüμα κι αν υπÞρχε μια Laura εßναι μια ερþτηση στην οποßα δεν μπορεß ποτÝ να απαντηθεß πια με βεβαιüτητα και μüνον εξ εικασιþν κι ενδεßξεων. Αν κι Ýγραψε το Canzoniere, μια σειρÜ απü ποιÞματα κυρßως για τη Laura και την αγÜπη του γι' αυτÞν, απουσιÜζει ακüμη κι απü τις επιστολÝς του, εκτüς απü μερικÝς πολý σπÜνιες περιπτþσεις üπου μιλÜ για προηγοýμενη αγÜπη που εßχε κÜποτε κι üταν απαντÜ σε μια κατηγορßα üτι δεν εßναι πραγματικÞ ýπαρξη -αλλÜ μπορεß και να το κρÜτησε Ýτσι λüγω της πιθανÞς υπüσχεσÞς του, να μη προχωρÞσει το üλο θÝμα παραπÝρα. (Familiares II, IX). Αν Þτανε πραγματικÞ, εßναι τυπικÜ Üγνωστον αν μιλοýσαν ποτÝ Þ αν γνþριζε ποτÝ τα συναισθÞματÜ της γι' αυτÞν.

   "Η Λüρα, που παρουσιαζεται απü τις αρετÝς της και γιορτÜζεται στο στßχο μου, μου εμφανßστηκε 1η φορÜ στα νιÜτα μου το 1327, στις 6 Απρßλη, στην εκκλησßα της Αγßας ΚλÜρας στην Αβινιüν, τη 1η þρα της ημÝρας και στην ßδια πüλη, τον ßδιο μÞνα, την ßδια Ýκτη ημÝρα την ßδια πρþτη þρα της ημÝρας το 1348, Ýφυγε απü τη ζωÞ, ενþ βρισκüμουνα στη Βερüνα, χωρßς να γνωρßζω την απþλεια μου... Το αγνü κι υπÝροχο σþμα της Þτανε το βρÜδυ της ßδιας ημÝρας στην εκκλησßα των Μινοριτþν: η ψυχÞ της, üπως πιστεýω, επÝστρεψε στον ουρανü, απü üπου μας εßχεν Ýρθει".

ΕΡΓΑ ΤΟΥ:

Εκτüς των ποιημÜτων του, Ýχει γρÜψει και τα εξÞς βιβλßα:

De Viris Illustribus (1339)
Secretum Meum (1342-43)
De Vita Solitaria (1346)
De Otio Religioso (1347)
Familiares (1366)
De Remediis Utriusque Fortunae (1366)
De Sui Ipsius et Multorum Ignorantia (1371)
Senilium Rerum Libri (~1374)

=============================

                     ΣονÝττο 1
Εσεßς π' ακοýτε σκüρπιους στßχους μου
απ' της καρδιÜς μου τους λυγμοýς, τους Þχους μου
της πρþτης νιüτης της αλÞτικης πραγμÝνα,
σαν Þμουνα κÜποιος Üλλος απü μÝνα,

συγχþριο νÜ 'βρω και στον οßκτο σας ελπßζω,
για üλα üσα γρÜφω και δακρýζω,
μÝσα σε μÜταιες θλßψεις και φροýδες προσμονÝς,
αυτþν που την αγÜπη νιþθουν μες απü δοκιμÝς.

Ωστüσο, το πþς Ýγινα το βλÝπω καθαρÜ,
μια απ' τους ανθρþπους, ξεχασμÝνη ιστορßα,
Ýτσι να ντρÝπομαι συχνÜ τον εαυτüν μου

κι εßν' η ντροπÞ καρπüς των ματαιοδοξιþν μου,
κι η επßγνωση -π' αφÞνει θλßψη και πικρßα:
πως εßναι σýντομο üνειρο, του κüσμου η χαρÜ.

(μτφρ.: ΠÜτροκλος)

                ΩδÞ

Νερὰ καθαροφλοßσβιστα,

Γλυκýτατα καὶ κρýα,
Ποῦ μÝσα ἀναγαλλιÜζετο
Ἡ ἀσýγκριτη ὀμορφßα·
Χλωρüκλαδα, ὅπου ἀκοýμπησε
Τ' ὡραῖο της τὸ πλευρὸ
(Μ' ἀνοßγεται ἡ ἐνθυμοýμενη
Καρδιὰ μὲ στεναγμü)·

Κ' ἐσεῖς ποῦ ἀπὸ τὸ μüσχο σας,
Δροσὸχορτα, δροσÜνθη,
Ὁ κüλπος τοῦ φορÝματος
Ὁ ἀγγελικüς εὐφρÜνθη·
ἈÝρα, ἱερÝ, ποῦ μ' ἔσφαξαν
Τὰ μÜτια τὰ λαμπρÜ·
Ἀκοýστε τὰ παρÜπονα
Ποῦ κÜνω ὑστερινÜ.

Ἄν νὰ κλεισθοῦν οἱ μÝραις μου
Δακρýζοντας μοῦ μÝλλῃ
Ἀπὸ τὸ πÜθος τὸ ἄπειρο,
Κι' ὁ οὐρανὸς τὸ θÝλῃ,
Μιὰ χὰρην ἡ βαρειüμοιρη
ΨυχÞ μου ἐπιθυμεῖ,
Νὰ λÜβῃ ἐδῶ τὸν τÜφο της,
Κι' ὁλüγυμνη νὰ βγῇ.

Πικρüς, πικρὸς ὁ θÜνατος!
Ἁλλὰ δὲν εἶναι τüσο,
Ἄν τÝτοια ἐπλßδα τῆς ψυχῆς
Ἐγὼ μπορῶ νὰ δþσω·
Γιατὶ ποῦ ναὔρη ἡ δýστυχη
Περσüτερη ἡσυχιÜ,
Γιὰ νὰ γδυθῇ τὰ κüκκαλα,
Τὰ μÝλη τ' ἀχαμνÜ;

Ἴσως καιροὶ θὲ νἄλθουνε
Ποῦ δὲ θὰ μὲ μισÞσῃ
Ἡ ὡραιüτης ἡ ἄσπλαχνη·
Καὶ θὰ ξαναγυρßσῃ
'Σ τὸν τüπο, ποῦ μ' ἀπÜντησε
Τὴ μὲρα τὴν ἱερÜ,
Καὶ θὰ μὲ ἰδοῦν τὰ μÜτια της
Θὰ δεßξῃ ἐπιθυμιÜ·

ἈλλÜ, 'ς ταῖς πÝτραις βλÝποντας
Τὸ ὑστερινü μου χῶμα,
Θ' ἀνοßξῃ ἀναστενÜζοντας
Ἔτσι γλυκὰ τὸ στüμα,
Ὁποῦ γιὰ κÜθε ἁμÜρτημα
Θὲ νὰ συγχωρεθῶ,-
Στενεýοντας μὲ δÜκρυα
Ὡραῖα τὸν Οὐρανü.

Ἄνθια, θυμοῦμαι, ἐπÝφτανε
Ἀπ' τὰ κλωνÜρια πλῆθος,
ΣυρμÝνα ἀπὸ τὸν Ἔρωτα
'Σ τὸ μαλακὸ τὸ στῆθος·
Κ' ἔστεκε μὲ ταπεßνωση
Σὲ τὸσην δüξα αὐτὴ,
Ὁλüλαμπρη, ὁλοστüλιστη,
Ἁπ' τὴν ἀνθοβολÞ.

Καὶ ποιὸ ἀπὸ τ' ἄνθια ἡσýχαζε
ἈπÜνου 'ς τὴν ποδιÜ της,
Ποιὸ 'ς τὰ μαργαριτüπλεχτα
Λαμπρüξανθα μαλλιὰ της·
'Σ τὴν ὄψη ποιὸ τοῦ ρεýματος
Τοῦ λιβαδιοῦ, καὶ ποιὸ
Λὲς κ' ἔλεε ἀεροπλÝοντας·
Ὁ Ἔρως εἶν' ἐδῶ.

Πüσαις φοραῖς τὸ πνεῦμα μου
Ἀπὸ τρομÜρα ἐπιÜσθη,
Καὶ, τοὺτη, τοὺτη, ἐφþναξα,
'Σ τὸν Οὐρανὸν ἐπλÜσθη!
Γιατὶ ὅλα τὸτε μοῦ καναν
Τὰ φρÝνα ἐκστατικÜ,-
Τὸ σῶμα, τὸ γλυκüγελο,
Τὸ πρüσωπο, ἡ λαλιÜ·

Καὶ τὸσο αὐτὰ μοῦ κρýβανε
'Σ τὰ μÜτια τὴν ἀλÞθεια,
Ποῦ λεα· Καὶ πüτε ἀνÝβηκα,
Ποιὸς μοῦ δωκε βοÞθεια;-
Θαρρῶντας ὁπῶς ἔλαβα
Οἰκιὰ 'ς τὸν Οὐρανü·
Κ' ἐγὼ ἀπὸ τüτε ἀνÜπαψη
Δὲ βρßσκω παρὰ δῶ.

Καὶ σý, καὶ σý, τραγοῦδι μου,
Ἄν εἶχε ὁ νοῦς μου φθÜσῃ
Νὰ σὲ στολßσῃ ὡς ἤθελα,
Τὼρ' ἄφινες τὰ δÜση.
Κ' ἐπρüβανες τὰ λüγια σου
'Σ τὸν κüσμο θαρρετÜ·
Ἀλλὰ μὴν πᾷς, κι' ἀπüμεινε
Μ' ἐμὲ 'ς τὴν ἐρημιÜ.

.....
Εκεßνη η φωτιÜ, 'κεß που 'λεγα πως 'σβÞστη,
στο χιüνι Þ απ’ το χρüνο π' üλα τα ξεκÜνει,
ξανÜναψε, και βÜσανα μες στη ψυχÞ μου βÜνει.
Δεν εßχαν üλες της οι σπßθες, βλÝπω, σβÞσει·

φυλÜγαν μερικÝς της πυρκαγιÜς το μετερßζι,
και τρÝμω μη το λÜθος τþρα πιüτερο κοστßσει.
ΧιλιÜδες χýνω δÜκρυα, κι üλος μου ο νους δακρýζει·
τα μÜτια μου και τη καρδιÜ ο πüνος πλημμυρßζει.

Και σπßθες Ýχω ακüμα κι ßσκα, κι η φωτιÜ με φτÜνει
αγριüτερη απü πριν, και στÜχτη θα με κÜνει.
Μα τß φωτιÜ εßναι τοýτη -συλλογÜμαι- που δε σβÞνει
απ' τα ποτÜμια των ματιþν μου που τα τρþει θλßψη;

ΑργÜ πολý το νιþθω, μα ο Ýρως πλÝον κατατεßνει
μες σε δυο βρÜχια αντικρυστÜ να με συνθλßψει:
με κυνηγÜ με δßχτυα απü παντοý -σε βÜθη κι ýψη.
Κι αν πω üτι ξÝφυγα και πλÝον δε με πιÜνει,
με της Μαδüννας την ωραßα ειδÞ με συλλαμβÜνει.

               ΛÜουρα

¸ρωτα, δες τη νια που μας δοξÜζει
κι εßν' üλη περηφÜνεια και καμÜρι,
κοßτα τι γλýκα που 'χει και τι χÜρη
κι εßναι σα λÜμψη που ο ουρανüς σταλÜζει.

Κοßταξε με τι σπÜνια τÝχνη βÜζει
το χρυσαφß και το μαργαριτÜρι
και πþς σιγÜ με ανÜλαφρο ποδÜρι
βαδßζει και πþς στρÝφει και κοιτÜζει.

ΚÜτω απ' τα δÝντρα τα πυκvογερμÝνα,
χορτÜρια κι Üνθη που τη γη στολßζουν
να τα πατÞσει τη παρακαλοýνε.

Φεγγοβολοýν τα ουρÜνια μαγεμÝνα,
γιατß üπου τα ματÜκια της θωροýνε,
τüση γαλÞνη κι ομορφιÜ χαρßζουν.

(μτφρ. Μαρßνος Σιγοýρος  - 1885-1961)

.....
Εßδα αγγελικÞ την αρετÞ στη γη
και παραδεßσιο κÜλλος σε γÞινο πεδινü,
Ýτσι ως χαρÜ και θλßψη με τη θýμησην αυτÞ,
κι ü,τι θωρþ μοιÜζ' üνειρου σκιÜ, καπνü∙

κι εßδα δýο λατρεμμÝνα μÜτια που δακρýσαν,
που κÜνανε χßλιες φορÝς τον Þλιο να ζηλÝψει
και λÝξεις μες στους αναστεναγμοýς, ξακρßσαν
που κÜναν üρη να σειστοýν και ρÝμα να στερÝψει.

¸ρωτας, Κρßση, Θλßψη και Αξßα,
κÜναν γλυκýτερη μια χορωδßα, θρÞνοι,
απ' üποιαν Üλλη Ýχει ακουστεß κÜτω απ’ τη ΣελÞνη,

και ο παρÜδεισος αρμονικÜ προσηλωμÝνος,
κανÝνα φýλλο δεν κουνιÝται στα κλαδιÜ,
γεμÜτος γλýκα Þταν κι ο αγÝρας, μαγεμÝνος.
.....
Εßδα μια τüσο λατρευτÞ κι ολüχαρι γυνÞ
να περνÜ μες στ' Üνθη, στο γρασßδι, σκεφτικÞ
κι αν τη σκεφτþ ξανÜ να καßγομαι, να τρÝμω∙
περÞφανη στον Ýρωτα, κι η ßδια ταπεινÞ∙

Φοροýσε μιαν εσθÞτα αιθÝρια και λευκÞ
'φασμÝνη με χρυσü θαρρεßς και χιüνι∙
αλλÜ το φωτοστÝμμα της στη κεφαλÞ,
Þταν κρυμμÝνο απ' ομßχλη σκοτεινÞ.

¼μως δαγκþθηκε στο ποδι απü φßδι, αλß!
κι Ýπεσε σαν το Üνθος το κομμÝνο,
και φεýγει λες και το 'χε ρυθμισμÝνο.

Τραγοýδι κÜλλιστα μπορεßς να πεις:

"Αυτü το üραμα μου λÝει να μη μεßνω.
Τßποτε δε διαρκεß πολý, πÝρα απü το θρÞνο".
.....
ΜÜτια μου, ο Þλιος μας σκοτεßνιασε,
ανÝβη στη ΠαρÜδεισο και λÜμπει εκεß∙
εκεß θα τηνε δω ξανÜ, εκεß με καρτερεß,
κι αργÞσαμε πολý κι ßσως γι' αυτü θρηνεß.

Καμßα μορφÞ δεν Þταν ÜξιÜ της
απü τη μÝρα που ο ΑδÜμ εßδε την Εýα,
ανοßγοντας πρþτη φορÜ τα μÜτια,


και τþρα εßναι üλα πια κομμÜτια∙

στα λÝω τþρα κλαßγοντας αυτÜ,
κι εσý με κλÜμμα πρÝπει να τα γρÜψεις.

      Το παρακÜτω ποßημα αυτü ενÝπνευσε μια απü τις πιο üμορφες και λυρικÝς μινιατοýρες για πιÜνο. Ο λüγος για το σονÝττο 104, Ýνα απü τα 317 που Ýγραψε ο ΠετρÜρχης για τη ΛÜουρα Ντε Νüβες, μια γυναßκα που γνþρισε το 1327 σε μια εκκλησßα στη Προβηγκßα. Η ΛÜουρα δε φαßνεται να συγκινÞθηκε τüσο με τον ΠετρÜρχη -üχι αρκετÜ για να εγκαταλεßψει το σýζυγü της, Ýστω- αλλÜ αυτüς παρ' üλα αυτÜ την ερωτεýτηκε. Απüδειξη το üτι üλα τα ποιÞματα που Ýγραψε ποτÝ στη ζωÞ του, τα Ýγραψε για κεßνη.

               ΣονÝττο 104

Δεν μπορþ να βρω γαλÞνη, οýτε και να πολεμÜω,

φοβÜμαι, ελπßζω, καßγομαι μα μÝνω παγωμÝνος
πετþ πÜνω στον ουρανü κι üμως στη γη πατÜω
με Üδεια χÝρια, μ' üλο τον κüσμο αγκαλιασμÝνος.

Εßμαι σε μια φυλακÞ που οýτε ανοß' οýτε κλεßνει,
οýτε που με κρατεß, μα κι οýτε που μ' αφÞνει,
δεν με σκοτþνει η ΑγÜπη, μα οýτε με σκουντÜ
οýτε με θÝλει ζωντανü κι οýτε με βοηθÜ.

Αüμματος τα πανθ' ορþ και Üγλωσσος φωνÜζω
επιθυμþ τον θÜνατο και βοÞθεια ζητþ
μισþ εμÝνα και τους Üλλους αγαπþ.

Θρηνþ γιομÜτος θλßψη μα γελþ
μισþ τον θÜνατο, μισþ και τη ζωÞ
σ' αυτÞ τη φÜση βρßσκομαι, για σÝνανε γυνÞ.
......
Να σ' αγαπþ ποτÝ δεν με κουρÜζει, Δüννα,
κι οýτε θα με κουρÜσει üσο θʼ ανασαßνω·
πλην Ýχω πια τον εαυτü μου μισημÝνο,
των δε δακρýων μου τα λοýκια þς το γüνα

μοý φτÜνουν. Σʼ Ýναν τÜφο θÝλω να με χþναν
και στη ταφüπλακÜ μου νÜ 'χει χαραγμÝνο
ποια μ' Ýβαλε στο χþμα σκÝλεθρο λυωμÝνο
και θýμα αγþνα ερωτικοý εις τον αιþναν.

Αν, üταν, μια καρδιÜ πιστÞ να βλÝπεις χÜμου
ποθεßς (μα δßχως να τη τυραννÜς), σου μÝνει
-και πÜρʼ την να τη λυπηθεßς, ΚυρÜ- η καρδιÜ μου.

Μα αν, πÜλι, η περιφρüνησÞ σου δε χορταßνει
με αυτü τον τρüπο, τüτε ξÝχνα τη δικιÜ μου,
στον ¸ρωτα θε νÜ ʼναι και σʼ εμÝ δοσμÝνη.
......
Βαστþντας μου τα γκÝμια ¸ρωτας με σπηρουνßζει·
τρομÜζει, καλοπιÜνει τη καρδιÜ μου· τη παγþνει
και τη φλογßζει· με καλεß, με σπρþχνει· με σιμþνει,
με διþχνει· πüτε φüβο, πüτε ελπßδες με γεμßζει·

επÜνω με ανεβÜζει και κÜτω με γκρεμßζει,
σα χÜσω πια τα χνÜρια και το δρüμο. Σαν αγχüνη
φοβÜμαι το δεσμü ζωÞς που πνßγει και σκοτþνει
τον üλβο, πριν καν γεννηθεß. Στον νου μου τριγυρßζει

μια σκÝψη φιλικÞ, που διασκεδÜζει την απÜτη
και θÝλει να διαβþ ροÝς ρυÜκων που φτιαχτÞκαν
απü δακρýων στÜλες για τον αιþνιο βßο. Ωθþντας

τα βÞματÜ μου ασθενικÜ αλλοý, στο ρεýμα μπÞκαν·
μα 'γþ διαλÝγω να διαβþ, Üλλ' Üγριο μονοπÜτι,
αργü κι επþδυνο, να 'ρθεß το τÝλος μου ποθþντας.
.....
Ποιü πεπρωμÝνο, ποιü γκουβÝρνο και ποιÜ πλÜνη
με στÝλνουν Üοπλο εντελþς να πολεμÞσω,
να νικηθþ και πÜλι; Θαýμα θÜ 'ναι, πßσω
αν Ýλθω· κι αν χαθþ, της μοßρας θÜ 'ν' φιρμÜνι.

Με κÝρδος μÜλλον στο χαμü μου θÜ 'μαι,
χωρßς τις φλüγες της ματιÜς της πþς να ζÞσω,
με μÜθαν μÝσα στη πυρÜ, τυφλüς, στο γεßσο
του πüνου χρüνους εßκοσι αφημÝνος να 'μαι.

ΦτÜνει ν' ακοýσω τους αγγÝλους του θανÜτου,
φτÜνει να 'δþ το φÝγγος των αγαπημÝνων
ματιþν της να με λοýζει με αστραπÝς ως κÜτου.

Τον ¸ρω δÝχομαι που με λαβþνει πεθαμÝνον·
τον νου μου χÜνω τüτε κι üσα λÝω, του κÜκου,
η γλþσσα μου üντως αγνοεß τ' üντως συμβαßνον.
.....
Τα μÜτια, που με τüσο πÜθος τραγουδοýσα·
μπρÜτσα και χÝρια και τα πüδια και η üψη
που μ' εßχαν (και μαζß και μüνα) στα δυο κüψει
και ξÝνος μες στο φßλιο κüσμο περπατοýσα·

η κüμη (χρυσÞ βροχοýλα) που κοιτοýσα·
του αγγελικοý της γÝλιου η αστραπÞ, στα σþψυχÜ μου
μÝσα, που τα ουρÜνια μου ´φερνε μπροστÜμου
,
λιγÜκι στÜχτη ξþμεινε: η ΚαλλονÞ εßναι αποýσα.

Εγþ üμως ζω, στον πüνο μÝσα και στη θλßψη·
χωρßς το φως, που τüσο λÜτρευα, Ýχω μεßνει,
με σÜπιο ξýλο σε φουρτοýνα μüνος. Τα ýψη

της λýρας τÞς ερωτικÞς μου καταπßνει
ο θρÞνος, που ως τρυγüς τη φλÝβα μοý 'χει στßψει,
απüτιστο κι Üμουσο το πνεýμα μου πια, σβÞνει.
.....
ΡυÜκι Þ λßμνη δεν υπÞρχεν, Οýρσε, Þ ρεýμα
Þ θÜλασσα, που τα ποτÜμια τα νερÜ τους
εκβÜλλουν Þ καν ßσκιοι μÜντρας και ψηλÜ τους
νεφÝλες ξαπλωτÝς γιομÜτες βρüχιο χεýμα,

οýτ' Üλλο εμπüδιο πουθενÜ, να κÜνουν νεýμα,
τα μÜτια της να μη κοιτþ, το ξÜστραμμÜ τους,
εκτüς απü το βÝλο κεßνο, που η ΚυρÜ τους
εφüρει, 'γþ να γεýομαι του πüνου γεýμα.

Κι εκειü το γÝρσιμο του βλÝμματüς της φτÜνει,
σεμνü Þ περÞφανο, μια μαýρη νÜ 'ρθει μÝρα,
φριχτÞ και πριν της þρας μου να με πεθÜνει.

Μα πιο πολý, θαρρþ το χÝρι-περιστÝρα

της Δüννας δßνει μου τον πüνο, σα δρεπÜνι,
στα μÜτια μου μπρος σαν υψþνεται Þ σα ξÝρα.

 

 

Web Design: Granma - Web Hosting: Greek Servers